vrijdag 20 mei 2022

Rare kostgangers


Laat me voorop stellen dat ik nooit echt politiek verwantschap heb gevoeld bij de persoon en toch komt het nieuws als een bom binnen. Waar was je toen...? De vraag heb ik twee weken geleden heel vaak gehoord maar niemand die hetzelfde antwoord geeft als mij. Sinds eind 2017 ben ik geregeld twintig jaar terug in de tijd gegaan. Het begint met de kraakavonturen in Amsterdam en breidt zich uit via de tijd in Engeland en dan...? Dan is het op een bepaald moment wel afgelopen? Er breken in de eerste jaren van de nieuwe eeuw enkele jaren aan waar ik niet veel affectie voor voel. Ik zou als een blok er tegenop kijken om daar een onderhoudend verhaaltje over te schrijven, zonder dat het zwaar op de hand is. Vorig jaar zomer heb ik een bericht gedeeld over de zwerftochten in Brabant en in december ga ik terug naar de bizarre vakantie in York. Twee weken geleden staat opeens iedereen stil bij de moord op Pim Fortuyn en sinds die dag ben ik van plan geweest om een berichtje te schrijven over deze tijd in 2002. Gezien ik in blijde verwachting ben van singles (anno 2022) en vandaag slechts één nieuwe aanwinst heb, besluit ik dan evengoed een berichtje te spenderen aan 2002. Het is niet de meest verheffende periode uit mijn leven.

In januari 2002 kondigt Harrie doodleuk aan dat hij de huur van het huis in Tuk heeft opgezegd per 1 april. Hij gaat samenwonen met zijn vriendin. Het treft me midden in een warrige periode waarin ik hulp probeer te zoeken bij verschillende instanties. Dit kan ik er duidelijk niet bij hebben. Ik sta niet ingeschreven bij de woningstichting en moet dus maar iets zien te rooien, wil ik op 1 april niet met koffers en tassen op de stoep staan. Ik probeer zelfs nog om terug te kunnen naar De Bilt, maar daar word ik herinnerd aan een 'actie' die ik in 2000 heb uitgevoerd in Tuk. Daardoor is terugkeer niet meer mogelijk. Ik bezoek op dat moment, als laatste deel in het relishop-avontuur, de diensten van het Leger Des Heils. Daar ontmoet ik iemand die ervaring heeft met kostgangers en biedt me een kamer aan. Hoewel het meteen niet goed voelt, heb ik even geen andere keuze. Het blijkt een enorme fout te zijn! Het huis in Tuk was ideaal voor kostgangers. Ik kon vanuit mijn kamer naar de wc, de douche, de keuken en via het hok naar buiten zonder dat ik in de woonkamer van Harrie hoefde te komen. Op dit nieuwe adres moet ik voor alles door zijn kamer en ik voel al snel dat de spanningen groeien.

Via het Leger Des Heils heb ik ook de Alpha-cursus gevolgd. Doel hiervan is om een 'beter' christelijk persoon te worden en actiever binnen de kerkgemeenschap. Hoewel ik in zekere zin heb genoten van de eerste weken, heeft de cursus bij mij een tegengestelde uitwerking. We verblijven een nacht in Dalfsen met de groep en daar word het me opeens helemaal duidelijk: Ik kan leven zonder een kerk. Ik kan zonder opgelegde geloofsprincipes. Op zichzelf is dat natuurlijk helemaal prima. Het wordt alleen lastig als je bij de organist in huis woont die je ook via de kerk hebt leren kennen. Intussen lonkt de rock & roll. Ik kom dan al veel en vaak in De Buze en enkele vrienden hebben een erg leuk bandje: Da Skoda's. Ik zou aanvankelijk daar nog heel veel over hebben geschreven maar op 24 oktober 2012 heb ik maar liefst twee berichten gewijd aan de band. Ik word een beetje half-om-half roadie van met name de toetsenist. Opnieuw komt de euforie omhoog uit de Horrible Dying-tijd. Dan wil ik namelijk ontzettend graag bij een band spelen, nu vind ik het al prima om met een band mee te kunnen naar optredens. Da Skoda's kleurt deze periode muzikaal mijn leven. Ik weet dat ik het laatst heb genoemd: Ik heb een paar weken geleden nog eens het journaal gezien van 30 april 2002. Op deze Koninginnedag bezoekt Beatrix en haar gevolg Hoogeveen en Meppel en ik aanschouw die middag Da Skoda's op het Beat-Trix-festival.

Voordat het zover is, moet ik eerst nog verjaren. In 2002 word ik 27 jaar en om een vreemde reden wil ik de leeftijd niet vieren. De huisbaas denkt grappig te zijn en me wc-papier te moeten geven met het getal 27 erop. Ik heb de complete rol in het Steenwijkerdiep gegooid. Toch is het een schaarse verjaardag die ik wel vier met de familie. Jan is die dag niet thuis en ik nodig mijn ouders, zus en haar gezin uit. 's Avonds eten we met zijn allen patat en volgens mij is Jan dan ook al thuis gekomen. Met één van zijn dochters want daar ben ik 's avonds nog mee naar De Buze geweest. Ik denk dat ik aan het einde van de avond wel terug kan kijken op een geslaagde verjaardag.

In de tijd dat Harrie niet in het werk is, gaat de televisie 's ochtends om elf uur al aan. Ik herinner me nog 'Puzzeltijd' of iets dergelijks. Door de dag heen kijkt hij naar diverse soapseries en 's avonds een spectaculaire actiefilm. Intussen komt het RTL-nieuws wel eens voorbij of 'Hart Van Nederland', maar meer diepgang is er niet qua actualiteit. Jan heeft daarentegen de traditie geschapen om het half zes-journaal te zien. Op maandag 6 mei is hij niet thuis, maar het is zo'n vast ritueel geworden dat ik ga zitten voor de televisie. Pim is in 2002 een dermate spraakmakend persoon dat hij in iedere nieuwsuitzending voorbij komt. Het valt me op dat in dit journaal totaal geen woord over Fortuyn wordt gerept. Alleen dat is al een unicum! Pas na het weerbericht zie ik de nieuwslezer extra lang in beeld en vermoed ik meteen dat er iets aan de hand moet zijn. Dan zijn woorden...  'Ik krijg door dat de heer Fortuyn zojuist op het Mediapark is gestoken'. En meteen wordt het journaal met een paar uur uitgebreid. Nogmaals, ik heb dan helemaal niets met Fortuyn en schaar mezelf dan onder 'links' zonder dat ik een heel vast stempatroon heb. Ik geloof dat ik een paar maal op Rosenmöller heb gestemd omdat ik wel een fijne gozer vond... Toch is dit zó onwerkelijk dat het in Nederland kan plaats hebben. Een jaar eerder ben ik rond deze tijd gaan zwerven in Brabant en gezien de situatie bij Jan na een maand al zwaar begint te worden, denk ik om hetzelfde te doen in de zomer van 2002. Het weekend dat volgt op de dood van Fortuyn trek ik naar Brabant, maar... de magie is weg! Ik heb al snel politie en crisisdienst aan de voet van mijn slaapzak staan en op de dag van de begrafenis van Pim keer ik weer terug naar Steenwijk. Toch zal ik over een paar weken even écht 'thuisloos' worden, maar daarover een andere keer meer. Als ik tenminste genoeg moed heb verzameld voor dat verhaal...

Voor een foto heb ik even geen inspiratie en besluit eerst het verhaal te schrijven. Het nieuwe kostadres is vlak om de hoek van Rams Woerthe in Steenwijk en dat geeft wel een fraai plaatje. Ik kom in 2002 vrijwel nooit in het park, anno 2022 meerdere malen per week. Het is een van mijn favoriete plekjes voor een lunchstop tijdens het bezorgen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten