En we kunnen beginnen! De achterstand inhalen en intussen jullie voorstellen aan 28 nieuwe aanwinsten. Of eigenlijk 29 want eentje is per ongeluk mee gegaan in het pakket. Bovendien heb ik een paar dagen rust gehouden voor wat betreft Soul-xotica. Wat is er allemaal gebeurd in die tussentijd? Nou, eigenlijk niet zo heel erg veel. Ik heb me vrijdag ziek gemeld van het werk en vanmiddag weer beter gemeld. Ik heb vorige week ergens in het begin van de week een oncomfortabele draai met mijn nek gemaakt en voel het woensdag voor het eerst. Donderdag heeft dat zijn weerslag op mijn rechterschouder en het blijkt verstandig om dat een dag rust te geven. Automatisch zit daar de zaterdag bij inbegrepen. Vrijdagmiddag ben ik door het hondenweer naar Havelte gefietst voor één single. 's Avonds nog een blokje om gelopen. Zaterdagmiddag zal ik opnieuw naar Havelte naar het postkantoor maar zie dan dat de postbode het pakket van Mark heeft bezorgd. De rest komt later wel! Gisteren heb ik veelal geslapen maar ik moet nog wel naar de winkel. Ik ben te laat voor Havelte en fiets dus naar Steenwijk en weer terug. Ik heb me vandaag dus beter gemeld maar... ik heb een week vakantie! Ik ga woensdag en donderdag bij moeder kijken en wegens het enorme succes van augustus vorig jaar heb ik de elektrische fiets een dag extra gehuurd. Maar even kijken wat ik vrijdag ga doen? Nu ga ik beginnen met het eerste deel van de 'Singles round-up' met meteen acht singles. Ik begin met de plaat die per ongeluk is meegegaan.
* Clarence Mann- You Met Your Match (UK, Izipho Soul, 2017)
Hoewel ik Mark op de hoogte heb gebracht van het 'extraatje' in het pakket heb ik nog geen instructies gekregen. Als hij de plaat terug wil hebben, mag dat van mij. Het is een plaatje dat al lang geleden uit de catalogus van Izipho Soul is verdwenen en ik gun de plaat graag aan een andere dj. Vooralsnog staat hij hier te staan want ik vind het geen voer voor de algemene jaren tachtig-bakken. Ik heb het pakket in ieder geval weer met korting gekregen. Qua geld heb ik hem 'gratis' met een andere single die een beetje kapot is.
* Kim Tibbs- Where Would I Be Without You (UK, Izipho Soul, 2022)
Bij Izipho is het zo dat ik een nummer helemaal niet hoef te horen voordat ik over ga tot een bestelling. Patrick promoot deze single al maanden hoewel dan nog geen fysieke exemplaren in omloop zijn of het beschikbaar is als 'pre-order'. Hij stuurt mp3's rond van het nummer, maar... ik wil mezelf eigenlijk wel eens verrassen. Hierdoor ontstaat een kleine hype binnen de Modern Soul en hij stelt de plaat beschikbaar als 'pre-order' op een dag dat ik even niet op Facebook ben. Als ik op de website kijk, zie ik dat die is uitverkocht. Ik leg contact met Patrick en 'bless him'... Hij heeft een paar exemplaren apart gehouden voor vaste klanten en daar val ik eveneens onder. Hoewel de plaat veel is gedraaid bij radio-collega's op andere stations heb ik mezelf voorgenomen niet te luisteren voordat de plaat in huis is. Is dit het wachten waard? Een volmondig JA! Het is niet vreemd om te zien dat dit voor een kleine blikseminslag heeft gezorgd in de soul-wereld. Ik heb bijna alle platen gedraaid in 'Do The 45' van afgelopen zaterdag (en zal de Mixcloud-link in het vierde bericht plaatsen) en daarbij heb ik de 'radio edit' gedraaid. Op 45 toeren en omstreeks vier minuten. De lange versie staat op de b-kant en die ga ik nu draaien. Vijf minuten en eenenveertig seconden. Helaas moet dat op 33 toeren. De productie doet enigszins denken aan die van Willie Mitchell uit de vroege jaren zeventig. Toch maar even omdraaien naar de a-kant want hoe hoger het aantal omwentelingen, hoe beter het geluid. Dit is een 'instant classic', eentje in de traditie van 'Higher' van Grace Love en 'This Is What Love Looks Like' van Carlton Jumel Smith. Ik kom superlatieven tekort. Ik denk dat dit vroeg of laat wel een Week Spot gaat opleveren.
* The Rance Allen Group- Smile (US, Stax, 1979)
Rance Allen is een gospelzanger en maakt in de vroege jaren zeventig een klassieker in het genre met 'There's Gonna Be A Showdown' maar weet zich tegelijk ook te bedienen van 'seculiere' songs die je ook eenvoudig kan ombuigen naar een gospel en vice versa. 'Ain't No Need Of Crying' is daarvan een voorbeeld. Aanvankelijk zit hij op The Gospel Truth en Truth maar omstreeks 1975 moet Stax een flinke opruiming toepassen om het hoofd boven water te houden. Zo hebben we hier Rance Allen op één van de laatste originele Stax-labels. 'Smile' garandeert een glimlach op het gezicht. Een fijne disco-groove en Rance' elastische vocalen maken dit wederom tot een feestje. Net zoals bij 'Ain't No Need Of Crying' ligt hier de gospel-boodschap er niet duimendik bovenop en dat geeft de plaat een kans in de soul-dj-wereld waar men allergisch blijkt voor 'name dropping'. Het is een promo met hetzelfde nummer op de keerzijde maar dan in mono.
* Ashford & Simpson- Couldn't Get Enough (US, Warner Bros., 1977)
Ik noem de platen bij de kanten waarvoor ik ze heb gereserveerd en het zijn ook de kanten die ik in 'Do The 45' heb gedraaid. Tijdens een aflevering van de 'Singles round-up' kan altijd blijken dat ik meer de voorkeur geef aan de andere kant. 'Couldn't Get Enough' is al bij het intro pure klasse en dan komt Nicholas Ashford's stem de koptelefoon binnen rollen. Val zorgt aanvankelijk voor wat accenten op de achtergrond en in het refrein horen we het echtpaar samen zingen. Heerlijk nummer! Op de keerzijde staat 'Send It' en dat is een pure ballade en hoewel Ashford en Simpson daarmee ook prima uit de voeten kunnen, blijf ik het houden bij de meer uptempo kant.
* Baltimore First Class- Me & My Gemini (UK, All Platinum, 1977)
In de midden jaren zestig is in Liverpool een folkband actief met de naam The Spinners. Deze zijn dermate populair in Engeland dat de Amerikaanse Spinners niet hun oorspronkelijke naam kunnen gebruiken. Vandaar dat deze Spinners bekend staan als de Detroit Spinners. Hetzelfde is aan de hand met First Class. In 1974 heeft een studioformatie een grote hit met 'Beach Baby' en om naamsverwarring te voorkomen, wordt de Amerikaanse First Class verplicht zich Baltimore First Class te noemen. Ik heb reeds 'Filled With Desire' van de groep in de originele Amerikaanse persing en daar heet het gewoon First Class. 'Me & My Gemini' is in Engeland de b-kant en dat begint goed, alleen... het gaat té lang door. 'This Is It' is meer 'in your face' disco maar zeker niet slecht. Geen van de kanten haalt het bij 'Filled With Desire' maar wel aardig om deze als Engelse persing in de bakken te hebben.
* Tom Brock- Have A Nice Weekend (US, Collectors Series, 1974, re: ??)
Vraagtekens in de 'Singles round-up'... Dat bevalt me helemaal niets! Ik heb Discogs ondersteboven gehouden en kan niets geen informatie vinden over dit specifieke label. Opvallend is ook dat dit geen catalogusnummer heeft en het label een beetje slordig is geplakt. Het riekt een beetje naar een bootleg-persing voor de Jamaicaanse scene in Amerika. De single zelf is een 'collectable'. 'Have A Nice Weekend Baby' is mede geschreven door Barry White en staat oorspronkelijk op een elpee van Brock. Deze elpee wordt dermate gezocht dat Mr. Bongo inmiddels een heruitgave op de markt heeft gegooid. 'Have A Nice Weekend' (zoals het label vermeldt) is een wat melancholiek nummer en qua arrangement kun je de hand van White horen. Op de keerzijde staat een oudje van Major Lance. Hij brengt 'You'll Want Me Back' voor de eerste maal uit in 1969. Major heeft nog nooit een slechte plaat opgenomen en hier horen we hem in een Curtis Mayfield-nummer dat qua sfeer een stukje ouder aan doet. Tom Brock is hier toch écht de reden om iets dieper in de buidel te tasten dan dat ik gewend ben bij Mark.
* Gene Chandler- You're A Lady (US, Mercury, 1971)
Opnieuw een artiest die weinig heeft gedaan in zijn carrière dat me niet bevalt. Waar het eind jaren zeventig heel erg disco wordt met Gene, daar zijn de b-kanten opeens weer erg interessant. 'You're A Lady' opent zoals we dat gewend zijn van Chandler. Mooi gearrangeerd en een herkenbare productie, dit is een kenmerk van klasse. Vervolgens een liedje dat een ordinaire pop-hit zou worden als je het helemaal zou uitkleden. 'Stone Cold Feeling' op de andere kant is meer een ballade maar opnieuw weer met dezelfde warme productie. Ik geef een lichte voorkeur aan de opgewekte boodschap van 'You're A Lady'. Het is niet geschreven door Curtis Mayfield maar klinkt wel zo. In 1971 lopen vrouwen nog niet rond in vormeloze joggingpakken maar van Gene mag zijn lief gerust rondfladderen in dergelijke kledij want ze blijft een 'lady' voor hem.
* The Charisma Band- Charisma Road (US, Buddah, 1975)
'Is het de issue?'. Nee, natuurlijk niet! Ten eerste had Mark dan ook de andere kant aangeprezen. Ten tweede is de prijs van deze plaat redelijk hoog maar het is pinda's als het de 'issue' is. Nee, het mag duidelijk zijn... het is de promo van de keerzijde van 'Ain't Nothing Like Your Love'. Ik ben het plaatje in 2015-16 geregeld tegengekomen maar ik meen dan dat het volledig instrumentaal is. Als ik dit van tevoren had geweten? De plaat zit dan nog rond de tien dollar op de Amerikaanse Ebay. De laatste paar jaar is de plaat flink in prijs omhoog gegaan en terecht! Het begint met een feestelijk intro waarin ook 'Ain't Nothing Like Your Love' valt te herkennen. Het is echter meer funky en her en der een beetje jazzy qua zang. Wat een voortreffelijk nummer! Minder 'hitgevoelig' dan de a-kant maar het toont wel aan waartoe The Charisma Band in staat is. Het is de duurste van deze maand maar iedere stuiver dubbel en dwars waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten