Singles round-up: mei 5

Het is nog vroeg genoeg! Ik zit momenteel te genieten van verse koffie en kan net zo goed meteen nog een deel 'Singles round-up' doen. Als ik hiermee klaar ben, ga ik me eerst scheren. De baard en snor zijn al bijna een maand oud en dus is het wel weer tijd voor een scheerbeurt. Er zijn twee dingen waar ik een enorme hekel aan heb: Scheren en het hebben van een baard. In Steenwijk hou ik meerdere malen per week een scheermesje vast en in Nijeveen is het een ritueel op zondagavond. Sinds ik in Uffelte woon is het helemaal in de war en zijn de scheermomenten soms tweemaandelijks. Op de kin en in de hals is het een en al grijs en dat blijf ik vermakelijk vinden. Over een half uurtje of zo kan ik mijn lol niet op, maar eerst maar eens de volgende zeven singles uit de partij van Mark. De apparatuur staat immers nog altijd aan om de keerzijden te checken.

* Joy Lovejoy- In Orbit (Canada, Soul Tribe, 1967, re: 2013)
Jazzman... Ik heb al een tijd niets meer vernomen van de winkel. Zou hij nog bestaan? Ik denk dat ik lange tijd Juno heb verward met Jazzman. Beide zijn Londense dealers die veelal aan postorder doen. Het grote verschil tussen beide is echter dat Jazzman alleen maar platen deed waar Juno naast de platen ook nog doet in dj-apparatuur. Een soort van Bax met platen. Ik bestel enkele aardige titels via Jazzman omstreeks 2013 en het heeft ook een dealerschap in Soul Tribe. In 2013 koop ik bijvoorbeeld 'Let Your Heart And Soul Be Free' van Tan Geers op dit Soul Tribe-label. Joy Lovejoy stamt uit dezelfde tijd maar kan aanvankelijk niet rekenen op mijn enthousiasme. Waarom niet? Geen flauw idee want dit is het soort van plaatje dat ik in 2013 helemaal het einde had gevonden. Anno 2022 is het gewoon 'leuk' om te hebben. 'In Orbit' krijgt in 1972 al een release in Engeland omdat het dan al populair is in de Northern Soul. Op de b-kant staat Ramsey Lewis' 'Wade In The Water' dat al sinds de release een 'hit' is in de cirkel van de Engelse Mods.

* Curtis Mayfield- Suffer (US, Curtom, 1974)
Mayfield schrijft het nummer reeds in de jaren zestig. Ik heb het nummer op een single van Holly Maxwell en daar wordt het toegeschreven aan Curtis Mayfield. Hij is ook de producent van het plaatje. Intussen lijkt Mayfield omstreeks 1971 een versie op de band te hebben gezet welke een paar jaar geleden op de jubileum-uitgave van 'Curtis' is terecht gekomen. In 1974 draagt het nummer opeens ook de credit van Donny Hathaway. Heeft dat wellicht te maken met het arrangement? Het is de uitvoering zoals deze op de elpee 'Sweet Exorcist' staat en in geval van deze single is de titeltrack van het album de a-kant. Het iets meer de experimentele kant van Curtis. Ik ga dan ook helemaal voor de prachtige uitvoering van 'Suffer' als de favoriet van de single.

* Marilyn McCoo & Billy Davis Jr.: Shine On Silver Moon (UK, CBS, 1978)
Twee voormalige leden van 5th Dimension die een paar hits hebben in de late jaren zeventig. 'Shine On Silver Moon' is zo'n plaatje dat té leuk is om te laten liggen maar dat heel erg op het randje balanceert. Het is poppy disco met latin-invloeden. Het klinkt helemaal geknipt voor een hoge positie op de hitparade. De b-kant is eenzelfde laken een pak maar nu met een meer funky groove. Eigenlijk wel de meer interessante kant hoewel deze maar liefst vijf minuten door borduurt op hetzelfde stramien. Ik ga hem zaterdag eens helemaal proberen in de show.

* Melba Moore- I Love Making Love To You (US, Mercury, 1970)
Melba neemt in 1967 'The Magic Touch' op dat negentien jaar onontdekt blijft. In 1976 heeft ze een disco-hit met 'This Is It', maar wat doet ze in de tussentijd? Welnu, Melba wordt in de markt gezet als een meer soulvolle kandidaat voor de middle-of-the-road popmuziek. In geval van deze b-kant levert dat weer eens een interessante kant op, hoewel het op het randje zit van de pop. Op de a-kant doet ze 'I Got Love' en dat heeft in mijn boek meer met toneel te maken dan met soul.

* The New Censation- I've Got Nothin' But Time (US, Pride, 1974)
'Glorious styrene' en dus last van enige steenslag maar nog altijd zeer te genieten.  Het is blue-eyed soul  van een formatie welke nooit verder is gekomen dan een elpee en een handvol singles. 'I've Got Nothin' But Time' is prettige funky soulpop. 'Come Down To Earth' klinkt dreigend in het intro en draait uit op iets waar The Temptations een paar jaar eerder succes mee zou hebben gehad. Beide nummers zijn geschreven én geproduceerd door Van McCoy en dus komen ze beide met ingebouwde 'magie' voor mijn oren.

* New York City- Happiness Is (UK, Chelsea, 1974)
Van dit nummer word ik oprecht even stil. Een prachtig intro met zoete strijkers en vervolgens een heerlijke mannenstem en al snel bijgevallen door de rest van de groep. Dan het refrein.... Lieve mensen, dit is muziek van fluweel! Ik heb tot nu toe nog niet zo'n hele hoge pet op van New York City maar oef... ze kunnen het dus wel! 'Sanity' op de keerzijde is iets meer uptempo en nu met opvallend gitaarriedeltje en de meest zoete violen die je kan voorstellen. Het is meer avontuurlijk dan 'Happiness' maar dan ook minder een rustpunt en meer geschikt voor de dansvloer. Uitzonderlijk fraaie single en natuurlijk klinkt dat nooit beter dan op een dergelijke Engelse persing!

* The Originals- Desperate Young Man (US, Soul, 1970)
Ik koop niet vaak Motown-platen van Mark, maar vooral in het laatste deel gaan we het label een paar keer tegenkomen. Ik denk dat 'Young Train' heeft bijgedragen in mijn interesse voor deze single want het is weer typisch zo'n Motown-ding van omstreeks 1970. Sorry als dat negatief klinkt maar Motown is de Stock-Aitken-Waterman van haar tijd en dit past weer naadloos tussen de andere puzzelstukjes van het label. Het is evenwel de b-kant. De a-kant biedt ons 'God Bless Whoever Sent You'. Dat is een pure ballade. Minder Motown dan 'Desperate Young Man' maar dan opnieuw... ik had niet de portemonnee getrokken voor 'God Bless' en dus hou ik het bij de b-kant.