Hier en nu: Sharon Van Etten

Nog geen twee weken geleden heb ik tijdens mijn postronde in Steenwijk een lekke band. Omdat ik de fiets niet weken wil missen, besluit ik het op eigen kosten te laten verhelpen. De volgende dag kan ik de fiets weer in gebruik nemen. Het is vanmiddag al laat en bovendien zit ik kilometers vanaf de fietsenwinkel als ik opeens merk dat de achterband lek is. Nu loopt de band ook al meteen vanaf het wiel en is fietsen helemaal niet meer mogelijk. Ik bel meteen naar Meppel en heb een gelukje dat er nog iemand is die me een fiets kan brengen en de oude kan halen. Ik heb deze fiets al eerder gehad en fietst meteen een stuk zwaarder dan de andere. Verder is het bezorgen van vandaag weer genieten in hoofdletters. Het aantrekkelijke weer plus dat ik precies genoeg post heb om het rustig aan te doen en tegelijk wat te doen heb. Dat is een beetje hoe ik deze dag heb besteed. Tussen het bezorgen door een paar verwenmomentjes op een bankje met een ijskoud pak vruchtensap. Ik heb eens niet in het archief gekeken en weet dus niet of ik Sharon al eens eerder in 'Hier en nu' heb gehad? Het zou zomaar zo kunnen met het album 'Remind Me Tomorrow' uit 2019. Ik heb in de eerste jaren wel eens over haar geschreven en het nieuwe albums is een mooie nieuwe aanleiding. En er is iets bij gekomen in de tussentijd: Sharon heeft nu haar eigen Wikipedia waardoor ik zelfs nog extra informatie kan geven ten opzichte van de eerdere verhalen.

Wanneer? Daar twijfel ik aan, maar iets zegt me dat het in 2008 moet zijn geweest. Volgens mij heb ik 'Consolation Prize' nog in een maandelijkse Top 100 gehad die ik tot maart 2009 heb gedaan. Ik heb heel lang zitten twijfelen om naar een concert van Espers te gaan in 2006. Het komt er uiteindelijk niet van en daar heeft de alcohol ook weer invloed op. In de zomer van 2008 komt de Nokia N95 in mijn leven en dan heb ik opeens ook thuis internet. De Nokia is dan voor mij wat Alexa nu voor menigeen is. Als ik een vraag heb of aan iets denk, ga ik meteen op de Nokia het internet op om het antwoord te vinden. Zo zoek ik ook eens de website van Espers om te zien of de groep voornemens is om weer te gaan optreden. Helaas geeft dat op dit moment geen nieuws. Het nieuwe album zal uiteindelijk ook pas in 2009 of 2010 verschijnen. Wel kijk ik in het archief naar de concerten uit het verleden omdat ik dit al een tijdje gebruik voor de hobby. Espers vermeldt de voorprogramma's en artiesten waarmee ze hebben opgetreden. Dat geeft dan weer een aanleiding om verder te zoeken naar soortgelijke geluiden. Daar zie ik de naam van Sharon Van Etten. De naam brengt meteen een glimlach op mijn gezicht. Van Etten is een familienaam uit het oosten des lands en ook in de omgeving van Steenwijk wonen een aantal Van Ettens. Eentje runt zelfs een Albert Heijn in Steenwijk en dus is mijn interesse gewekt. 'Consolation Prize' is zo gezegd het eerste nummer dat ik hoor van Sharon en daar lust ik wel meer van.

Na twee albums in eigen beheer te hebben uitgebracht, voegt ze zich in 2010 bij het Jagjaguwar-label. In 2010 verschijnt het album 'Epic' (of eigenlijk geschreven in kleine letters). Hoewel ze in een interview laat weten dat ze geïnspireerd is door Ana Di Franco bedankt ze op 'Epic' Fleetwood Mac voor de inspiratie. 'Epic' is nog altijd één van mijn meest ultieme favoriete platen. Er staan een paar hele sterke popsongs op het album aangevuld met wat gefröbel waar ik eerst maar moeilijk doorheen kom, maar dat ik wel leer waarderen. Bij het draaien van 'Epic' voel ik een koude wind rond mijn knieën en dat heeft een oorzaak: Het is één van de elpees die ik heel vaak draai als ik me weer eens verkleed voor een uitstapje. Kort daarop gaat ze werken met de indie-band The National maar dan besluit ik me meer te richten op Northern Soul en verlies ik ook Sharon uit het oog. 'Epic' blijft echter een favoriet door de jaren heen.

Pas in 2019 verneem ik van 'Remind Me Tomorrow' en is de liefde opeens weer daar. Met name het nummer 'No One's Easy To Love' wordt een enorme 'hit' voor mij. Kijk eens aan... deze was ik vergeten....

The low rating thus far is probably because people voted after just one spin. Sharon Van Etten, however, isn't your average songwriter who writes songs to appeal to the masses. Her music contains an element that's similar to postrock, you'll never know what's waiting around the corner. Her albums are like movies. The weird, wicked and wonderful also meet each other in this album. Like a movie it's an experience you'll never forget, though you won't remember every script line you will remember what it was all about. Sharon is possessing the quality of displaying some tunes, amidst all the weirdness and gimmicks, that you will one day remember and makes you wonder where you heard that before. It's my third spin so far and I must say: It's yet another SVE classic. Sometimes a little too weird for my taste but that is her trademark for the albums. A total unique singer-songwriter in my opinion.

Aldus ondergetekende op 3 februari 2019 in de muziek-database waar ik mijn digitale geluiden vandaan haal voor de radioshows. Sindsdien hebben 14 mensen gestemd en staat het album op vier van de vijf sterren (omdat de eerste stemmer meteen één ster heeft gegeven). Vanaf 2019 volg ik Sharon wel weer op de voet. Ik geloof dat ze van plan was geweest om in 2020 een uitgebreide tournee te doen. Doordat ze thuis komt te zitten, gaat dat ten koste van haar geestelijke gezondheid en door nieuwe wegen in te slaan vindt ze weer haar weg naar het licht. Niet het goddelijke licht, maar het licht van het leven. In 2021 krijgen we opeens een samenwerking met Angel Olsen. Twee stemmen van eigenwijze indie-zangeressen waarbij het bijna griezelig hoe mooi ze matchen in de muziek. Ik beschouw 'Like I Used To' als dé mooiste single van 2021. Een paar maanden geleden heeft ze ons de single 'Porta' gepresenteerd dat echter niet op het album staat. Het toont wel aan dat ze verder gaat op de jaren tachtig electropop-toer waarmee ze op 'Remind Me Tomorrow' is begonnen. Dan begint het wachten op het nieuwe album dat op 6 mei gaat verschijnen.

Ik draai het album vrijdagmiddag integraal en val van de ene verbazing in de andere. Het gefröbel van de eerste platen is helemaal weg. In 'No One's Easy To Love' zit een noot in het refrein welke niet zuiver klinkt, maar wel geheel met een doel is toegepast. Dat is de charme van Van Etten maar ook van Angel Olsen: Beide weten 'perfecte' muziek te maken maar het ook met één noot meteen weer de 'underground' in te trekken. Tot zover ik het kan beoordelen staan op het nieuwe album geen goedbedoelde 'bum notes' en alleen de randjes van de liedjes zijn soms een beetje rafelig. Sharon heeft al laten weten dat ze geen nummers wil lekken vóór de release. Het album dient als een geheel te worden beluisterd. Het album begint donker en bouwt langzaam op naar een lichtpunt. Het op een na laatste nummer heet 'Mistakes' en dat klinkt als de 'hit' van het album. Het begin is daarentegen erg sfeervol maar het krijgt met de nummers 'Born' en 'Headspace' al twee hoogtepunten op rij. Vooral de eerste is erg fraai gearrangeerd en heeft een prachtige opbouw qua spanning. Is het de overtreffende trap op het werk van Sharon Van Etten? Persoonlijk denk ik dat dit album 'serieuzer' en daardoor commerciëler kan werken ten opzichte van de eerdere albums. Toch erken ik in de Engelse recensie al dat ik de fröbel-intermezzo's altijd wel grappig heb gevonden. Misschien is het evenals met The Gathering dat de plaat op het verkeerde moment is uitgebracht. Ik denk dat ik in oktober het hele album op waarde weet te schatten, nu snak ik teveel naar de lichtere kant van het album.