Sharon Van Etten heeft inmiddels haar eigen Wikipedia-pagina. In 2012 heb ik op Soul-xotica een 'stub' aangemaakt maar er is niemand die belangstelling heeft getoond om dit te publiceren. Ook ik niet! Ik zal niet ontkennen dat ik een zekere betekenis heb gehad in het leven van vrienden en kennissen maar ook weer niet zo imposant dat opeens de hele wereld over mij moet weten. Sharon heeft hem daarentegen dubbel en dwars verdiend vanwege haar artistieke uitingen. Toch droom ik in de jaren negentig (en ook nog jaren erna) van een succesvolle loopbaan als muzikant nadat ik het zingen eerst maar eens uit mijn hoofd heb gezet. Als ik goed mijn best zou doen, zou ik misschien best nog wel zuiver kunnen zingen. Alleen vind ik de vibrato in mijn stem niet eentje waar ik met plezier naar zou gaan luisteren. Dan het muzikale vlak. Ik heb al een akoestische gitaar en haal de meeste kick eruit door met het instrument op de knieën te zitten. Intussen 'schrijf' ik wel liedjes in mijn hoofd welke erg gelikt klinken tussen de oren, maar nooit werkelijkheid zullen worden. Dan is het begin 1997 en dient de oplossing zich aan. Een man stapt de Popkelder binnen met een akoestische gitaar. Ik ben meteen idolaat van zijn stem en hoewel hij een grote Elvis-fan is, neigt hij met zijn eigen muziek al iets richting de folk. Ja, hij wil ook graag eigen nummers spelen maar kan tekstueel niet de inspiratie vinden.
Ik probeer te herinneren hoe Freddy voor de eerste maal is binnengestapt. Iets met een jamsessie op de vrijdagmiddag? Of heeft hij solistisch de ruimte gehuurd? Feit is wel dat John ook in de buurt is. John is naast vrijwilliger ook zeer actief met bandjes en het organiseren van concerten. Hij heeft het voor elkaar gekregen om een optreden te regelen in de nieuwe bar van De Wijnberg. De drummer van de band is afhankelijk van de sociale dienst en hij moet de optredens opgeven bij de soos. Hij mag een beperkt aantal concerten doen per maand en hij zit reeds aan zijn limiet. Zo laat John zich inspireren door Frank Zappa & The Mothers en maakt tijdens jamsessies een aantal naamloze 'bandjes' die samen een totaalprogramma zullen opvoeren. Ik moet de promotie verzorgen en kom met de naam The Pioneers Of The Jam. Freddy is dan ook onderdeel van het pakket terwijl ik in de tamboerijn mijn instrument heb gevonden. Het optreden heb ik een paar weken geleden beschreven en Pier van De Wijnberg vond het een mooi feestje maar 'dit doen we niet weer'. Freddy heeft de middag ervoor al flink getafeld en heeft niet in de gaten dat hij tweemaal hetzelfde nummer zingt. Maar... het maakt mij niet uit. Ik kan uren luisteren naar zijn stem. Het contact is snel gelegd en Freddy en ik gaan als duo aan de slag.
Natuurlijk heb ik een map vol schrijfsels en diverse grote 'hits' in mijn hoofd, maar ik ga uiteraard voor nieuw werk met Freddy. We studeren twee liedjes in waarvan ik de tekst heb geschreven. Eentje gaat over een 'balladeer'. Ik ben dat woord ergens tegen gekomen en vind het om te smullen. Ik denk geregeld aan Freddy als ik iets zie of lees over de Nederlandse singer-songwriter A Balladeer. Beide nummers zijn in zeer ambitieus klinkend steenkolenengels geschreven. Fred voorziet het van passende basisakkoorden en 'huilt' lekker door het nummer heen. Hij heeft dezelfde kreetjes als bijvoorbeeld Kaz Lux en dat maakt dat ik helemaal enthousiast ben over Freddy. Ik boer nog wat in de achtergrond mee in de refreinen terwijl ik het nummer voorzie van een strakke vierkwartsmaat met de tamboerijn. Ik heb de opnames in de zomer van 1998 nog eens gehoord, deze zijn samen met de andere cassettebandjes naar het hiernamaals van de Rova gegaan. Freddy heeft in 1997 al een heel groot probleem: Alcohol. Teveel van het goedje maakt dat zijn stem, zijn belangrijkste instrument, niet meer optimaal kan functioneren. Afspraken maken en nakomen blijkt ook niet eenvoudig te zijn voor hem. We hebben ruzie over de naam. Hij wil 'FFF'. Het zijn de intitialen van zijn naam (zonder de middelste naam zoals nu blijkt) en Friesland. Ik vind het meer een tekst voor op een boot. Mijn voorkeur gaat uit naar een woordspeling met mijn favoriete band: The Bluesy Moods.
De twee voorgaande teksten zijn behoorlijk pretentieus en hieruit spreekt mijn wens om de wereld te veranderen. Mijn belevingswereld staat op dat moment echter onder invloed van het geloof. Freddy is niet gelovig en wenst niet daarmee te worden geassocieerd. Het derde nummer dat ik aandraag is half-om-half een gospel-nummer: 'Cat's Prayer'. 'Nee, dit ga ik niet zingen', zegt Freddy. Potdorie, heb ik zo mijn best gedaan een nummer te schrijven, wil Freddy het niet zingen. Kort daarop bloedt de duoformatie dood. Freddy gaat weer meer in de kroeg hangen en komt nog eens op een vrijdagmiddag om een paar Elvis-singles aan me te verpatsen. Na afloop van de Roefeldag komt Freddy nog eenmaal langs en dat is de laatste keer dat ik hem zal zien...
Wat zou er van hem zijn geworden? Facebook levert niks op. Dan maar eens een gokje wagen op Google? Ik heb meteen beet! Hij woont in de laatste tijd van zijn leven in een opvangcentrum voor dak- en thuislozen. Daar is hij in augustus 2014 overleden. Freddy is slechts 51 jaar geworden.
2762 There Is A Mountain - Donovan (Duitsland, Epic, 1967)
2763 Our Father - Unit Gloria (NL, Imperial, 1970)
2764 The Leader - Unit Gloria (NL, Imperial, 1971)
2765 Autumn Almanac - The Kinks (Duitsland, Pye, 1967)
2766 Darling Be Home Soon - The Lovin' Spoonful (Duitsland, Kama Sutra, 1967)
2767 California Dreamin' - The Mamas & The Papas (Duitsland, RCA Victor, 1966)
Bovenstaande singles zijn de volgende zes die ik overneem van kameraad Jan. Donovan mist in 1997 al een hap uit de plaat en ik hoop nog altijd eens een upgrade te vinden van het vinyl. The Kinks zit in het oude hoesje van mijn 'Travellin' In The USA' van The Bintangs. Jan heeft een leeg hoesje van de Bintangs-plaat en dus steek ik deze van The Kinks, zonder hoes, in dat hoesje. The Bintangs heeft de originele hoes gekregen en deze zit nu in het verfomfaaide hoesje zoals ik die in 1990 heb gekocht. Unit Gloria staat een beetje lukraak tussen Donovan en The Kinks omdat ik in de eerdere opzet de platen onder de 'G' van Gloria heb geschaard. Eigenlijk zouden ze in de jaren zeventig-bak moeten verhuizen naar de 'U', maar ik laat het zo. Volgende week ga ik waarschijnlijk met vrienden naar de tandarts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten