Eenzame samenkomst

Waar moet je het na twaalf jaar Soul-xotica nog over hebben? Nee, wees maar niet bang. Ik heb nog voldoende inspiratie om een paar jaar vooruit te kunnen. De discipline van het dagelijks publiceren is soms ver te zoeken en dat geldt meteen ook alweer voor deze kersverse meimaand. Soms speel ik met een idee voor een bericht maar ga dan voor mezelf na of het leuk is om erover te schrijven en of het leuk is voor een derde om het te lezen. Er zijn genoeg onderwerpen en voorvallen die niet door de ballotage komen. De aanleiding van dit bericht zou in eerste instantie een inleiding worden van 'Het zilveren goud' omdat het vijfentwintig jaar geleden is. Vorige week heb ik zitten denken er toch een apart bericht ervan te maken en de afgelopen dagen heb ik genoeg 'kadootjes' gekregen om het voort te zetten. The Gathering is de aanleiding met daarbij inbegrepen de 'spanning' van een nieuw album. Laat me dan eerst beginnen in het territorium van 'Het zilveren goud': De jaren negentig. Het wordt vanzelf mei 2022...

Mijn liefde in de jaren negentig voor The Gathering heb ik vaker besproken op Soul-xotica. Zes jaar geleden bijvoorbeeld toen het op 2 mei twintig jaar was geleden dat ik 'de verlossing' meemaakte. Middels mijn deathmetal-vrienden heb ik wel eens het eerste album van The Gathering gehoord. En dan bedoel ik de demo (?) waarop de band enkel gebruikt maakt van een brullende zanger. Op het tweede album wordt geëxperimenteerd met een zangeres en de rest is geschiedenis. Ik hou van muziek waar een zekere dynamiek in zit. Hoe groter de verschillen binnen een nummer, hoe meer ik ervan geniet. Toch ga ik onvoorbereid naar het concert van The Gathering in Het Bolwerk in Sneek. Het is november 1995 en de band heeft juist 'Mandylion' uitgebracht bij een redelijk groot label. 'Strange Machines' staat in de startblokken voor de Top 40 (hoewel het bij de Tipparade zal blijven). Het is een avond om nooit te vergeten. Als The Gathering de eerste tonen in zet, loop ik met een biertje de zaal in. Aan het einde van het concert sta ik daar nog steeds. Inmiddels is mijn glas al een uur leeg. Ik loop de zaal uit en ga rechtstreeks naar de snackbar voor een vette hap. Vreemd? Ja, op zaterdagavond ging ik nu vast eerst verder doorzakken in een kroeg. Na een patatje oorlog geloof ik het wel en ik fiets naar huis. Ik denk zelfs dat het moeder moet zijn opgevallen.

Een paar weken later heeft Sint zitten te bedenken wat hij de lieve Gerrit ging schenken en dat is een envelop met inhoud. Dat wissel ik de volgende dag in bij de cd-winkel voor 'Mandylion'. Het eerste concert dat ik zie is op 2 mei 1996 in Leeuwarden. De volgende dag is het kruisje in mijn oor afgebroken en ik vier nog enige tijd de symboliek van deze tweede mei. In 1997 zie ik de band op Noorderslag in Groningen en vaker zal ik de band niet zien. Het zijn twee onvergetelijke gebeurtenissen. Intussen heeft de band ons getrakteerd op 'Adrenaline'. Het is in 1996 de opvolger van 'Strange Machines'. Een EP met het nieuwe titelnummer en een single-edit van 'Leaves' van 'Mandylion'. Ik heb 'Adrenaline' gisteren nog eens afgestoft en weet weer precies hoe ik me voel in april en mei 1997. Het nieuwe album gaat in mei 1997 verschijnen en ik kan bijkans niet slapen van het enthousiasme. 'Name one thing to show your age', is zo'n 'opdracht' welke regelmatig voorbij komt op Facebook. Ik doe daar niet aan mee want... daar heb ik Soul-xotica voor!

Ik wil, kost wat het kost, de eerste zijn in Sneek die het album heeft. Ik heb mijn huiswerk gedaan en er is één cd-winkel in Sneek welke op donderdag de bestellingen krijgt en hij is ook van plan om het album in te kopen. In de jaren negentig is het nog gebruikelijk om een nacht voor een ticket office te liggen om een concertkaartje van een megaster te bemachtigen en met albums wil hetzelfde gebeuren met Metallica en Michael Jackson. Moet ik nu echt met mijn slaapzakje voor de deur van de Sneker platenzaak gaan liggen? Nee, natuurlijk niet! Ik compenseer dat door een half uur vóór openingstijd voor de winkel te staan. Dan meldt de uitbater dat de bestellingen niet eerder komen dan tien uur. Ik loop wat rond in de stad en om half elf ben ik de eerste. De kassabon bewaar ik nog jaren in de inlay. Ik rij als een gek naar huis en stop de cd in mijn speler. En dan...?

Teleurstelling! Ja, mijn eerste indruk van 'Nighttime Birds' is niet best. De eerdere metal-invloeden zijn verdwenen en in plaats daarvan is het meer poppy geworden en symfonisch. Het blijkt echter een groeibriljantje te zijn want in het najaar, als de dagen korter worden, begint het album me opeens goed te smaken. Anno 2022 luister ik met meer plezier naar 'Nighttime Birds' dan 'Mandylion'. Terwijl ik in Engeland ben, lees ik van een nieuw album. Ik ga terug naar The Music Store (waar ik 'Nighttime Birds' heb gekocht) en beluister het nieuwe album alvorens ik tot aanschaf zal overgaan. Tot dat laatste is het niet gekomen. Ik kom gewoon niet door 'How To Measure A Planet' heen. Zo sluit ik het hoofdstuk van The Gathering.

Bevrijdingsdag valt in 2007 op een zaterdag en dus heeft iedereen vrij. Dat zorgt ook voor méér drukte op het Bevrijdingsfestival dan anders. Ik ga samen met twee kameraden naar Zwolle. Op een gegeven ogenblik ga ik solistisch dwalen over het terrein en kom dan bij een tent. Daar zijn de 'rock'n'roll stories', ofwel: Artiesten die een boekje open doen over hun bestaan 'on the road'. Ik aanschouw de 'story' van één van de leden van Hakkuhbar en dat is echt een legendarisch verhaal. Dan komt Anneke van The Gathering op het podium. We mogen een getal kiezen en achter dat cijfer zit een verhaal. Het verhaal gaat over de populariteit van de band in Maleisië. Daar zijn ze groter dan Britney Spears en Madonna bij elkaar en kunnen ze niet zonder bodyguards over straat. Bij thuiskomst in Nederland spelen ze de volgende avond in Stadskanaal voor 150 man en is na afloop één mannelijke fan die een handtekening wil op zijn cd. Na afloop krijg ik de gelegenheid om even met haar te praten en mijn liefde uit de jaren negentig alsnog te verklaren. In 2009 doet ze een signeersessie in Zwolle voor het album 'Air'. Ik zit dat op dat moment even 'intern' waardoor het lastig is om met de trein op en neer naar Zwolle te gaan. Bij een volgende bezoek koop ik wel het album. Toch heeft dit niet kunnen voorkomen dat ik Anneke uit het oog ben verloren. 'Nighttime Birds' koop ik in 2010 nog eens op vinyl nadat ik de cd in 2009 een upgrade heb gegeven middels een rommelmarkt.

Een paar maanden vóór 'Air' verschijnt het album van de Amerikaanse zangeres die ik niet meer bij naam wil noemen. Ik voel weer even dezelfde spanning als in 1997 bij 'Nighttime Birds' en kan niet wachten eer ik het album in de cd-lade kan stoppen. Het is dan al duidelijk dat de vinyl-uitgave even op zich laat wachten. Ik heb dan een vriend via De Buze die eveneens onder de indruk is van de zangeres en hij laat me, een paar dagen voor de release, opeens allerhande details weten. Dan blijkt het album al integraal te staan de 'Luisterpaal' van de VPRO. Het is duidelijk... de jaren negentig zijn voorgoed voorbij.

Ter voorbereiding op 'Tuesday Night Music Club' ga ik door de lijsten met nieuwe albums en zie dan de nieuwste van The Gathering. De eerste in zeker tien jaar! Ik heb overwogen een nummer te draaien, maar hik een beetje op tegen de tijdsduur binnen de show. Ik heb het album vluchtig beluisterd en ik denk dat het tijd is voor een re-activatie van mijn liefde voor The Gathering. Ik ga het album binnenkort 'even goedkoop' binnenhalen. Vijfentwintig jaar nadat ik de eerste in Sneek ben die 'Nighttime Birds' op cd heeft. En uitgerekend dezelfde tijd als dat ik voor het eerst in bijna elf jaar weer eens een fatsoenlijke prijs heb betaald voor een digitaal album. Dat komt vrijdag uit en anders dan bij de 'Luisterpaal' heeft deze muzikante ervoor gekozen om helemaal niets te lekken vóór de release. Ik ga het vrijdag nog druk krijgen want ook ik wil het album van start tot einde integraal draaien.