Doorgaans is op zaterdag niet zoveel post en is het geen probleem als ik iets later wakker ben dan gepland. Ik ben uiteindelijk een half uurtje later op de zaak, maar ach... hoe later op de dag hoe mooier het weer! Toch schrik ik wel even als ik in de sorteervakken zie. De dagpost valt op zichzelf wel mee, maar in verschillende wijken dikke stapels van een mailing. Ik leg telefonisch contact met een collega om te vragen hoe lang we voor de mailing hebben. 'Die had gisteren al weg moeten zijn', luidt het antwoord. Dan besluit ik om alle mailing te pakken en deze weg te brengen. Dagpost kan altijd nog op maandag gebeuren, dat heeft iemand met een auto in een anderhalf uur weg. De stapels zijn gebundeld op wijk maar moeten nog wel op straat en looproute worden gelegd. Doordat ik daar een tijdje zoet mee ben, kom ik laat op pad en ben ik laat klaar. Thuis wacht me een waslijst: Rusten, eten, douchen en wasje draaien. Daarnaast zou ik dan ook nog 'Do The 45' moeten voorbereiden en de show doen. Dat laatste laat ik schieten, ook omdat ik de 'nieuwe' singles eerst even los van de radio tot mij wil nemen. Vandaag zijn de volgende zeven (eigenlijk acht0 gearriveerd en het is een Izipho Soul-feestje. Ik ga ze nu 'live' voor jullie beoordelen want er zitten twee bonus-singles bij die Patrick hoogstpersoonlijk voor me heeft uitgezocht.
* Josh Hoyer & Soul Colossal- Parts Of A Man (UK, Izipho Soul, 2019)
Ik leer Patrick in eerste instantie kennen via Mark. Zij kennen elkaar uit de jaren tachtig van 'The Village', een Londense club met een zeer eigenzinnige muzieksmaak. Het zoeken naar geluiden is gelijk aan de Northern Soul van de jaren zeventig, alleen is het muzikaal niet Northern maar actuele soul door onafhankelijke artiesten en op dito platenlabels. In 2016 start hij zijn ZIP-label dat binnen een paar releases zal uitgroeien tot Izipho Soul. Ik heb al een paar maal eerder zitten woelen in zijn 'back catalogue' en doe dat een maand geleden opnieuw. Daarbij vind ik een paar oudere titels waarvoor ik belangstelling heb. Patrick belooft zelfs een gratis plaatje toe te voegen en dat zijn er twee geworden. Het zijn de eerste en de laatste in dit bericht. Ik dank hem al meteen al voor de eerste van de twee want dit is koren op mijn molen. Josh heeft een heerlijke diepe stem en Soul Colossal maakt het erg atmosferisch met een zeer opvallende baspartij. Moderne deep soul op zijn best! De keerzijde heet 'Better Days' en dat is iets meer uptempo maar nog altijd met een heerlijk authentiek geluid en opnieuw weer die grootse stem van Josh. Ik neig naar de atmosfeer van de a-kant maar het is een uitstekende 'double-sider'.
* JD's Time Machine- Speak Love (UK, Izipho Soul, 2022)
Als Patrick bekend maakt dat de 'pre-order' is gestart, bestel ik de plaat zonder eerst te luisteren. Het is iets dat ik praktisch bij iedere Izipho Soul-release zou kunnen doen, maar nog meer in geval van JD's Time Machine. 'Kiss Of Freedom' is een grote hit geworden voor mij en 'Dream Again' van Lisa Bello zal ook vast ergens in de Top 100 eindigen. 'Speak Love' is een project van een paar jaar geleden en is een 'All Star Mix' met alle zangers, zangeressen en muzikanten waarmee James Day dan heeft gewerkt. Dat zijn Glenn Jones, Tony Terry, Jim 'Jio' Owens, U-Nam, Ian Martin en Lin Rountree. De gok is goed bevallen want het is opnieuw een opgewekte plaat met een positieve boodschap zoals 'Kiss Of Freedom'. Op de achterkant staat 'Young Hearts' en dat is met Owens en Kevin Flint Jackson als gasten. Het is een '2022 Vinyl Exclusive Mix' en klinkt een beetje lo-fi vergeleken bij de a-kant, maar opnieuw wel weer een stuk optimisme dat we zo goed kunnen gebruiken vandaag de dag. 'Speak Love' is de winnaar van de twee, zoveel is wel duidelijk.
* Kejam- Creating Majek (UK, Izipho Soul, 2019)
In de late jaren tachtig probeert de Sneker kerkorganist Klaas Jan Mulder het op de populaire markt onder de naam Kajem. De platen duiken vooral in Sneek op in de platenzaken en ik moet meteen denken aan Kajem als ik Kejam lees. Waar Kajem het resultaat is van het spelen met een naam daar is Kejam dat eveneens. Dee Majek is een producent zoals James Day van JD's Time Machine. Als we nog verder terug gaan in de geschiedenis komen we vanzelf bij Norman Whitfield en zijn Rose Royce-project dat aanvankelijk ook uit wisselende muzikanten en gastzangeressen bestaat. Ik zie net dat 'Creating Majek' in 2019 zelfs een vervolg heeft gekregen. De eerste 'Creating Majek' is een dubbel-single in een fraai fotohoesje. Op de eerste plaat is Lisa Taylor de gastzangeres. Op de tweede vinden we Chanel en Cleveland Jones (de laatste is overigens de zanger op 'Kiss Of Freedom' van JD's Time Machine). Ik begin bij plaat 1 en kant 1. Dat geeft ons 'Can You Feel The Love'. Een gortdroge electrobeat met een patroontje uit de jaren tachtig op de synthesizer. Lisa Taylor is hier echter het meest ultieme instrument en daar mag ik graag naar luisteren. De ietwat sobere (monotone) begeleiding maakt het nummer alleen maar sterker! 'My Only Love' klinkt iets meer als jaren negentig-r&b in de oren en zoals jullie sinds Raja-Neé weten, heb ik daar geen bezwaar tegen. Misschien is dit wel de betere kant!
Ik start even een nieuwe alinea voor de tweede schijf. Ik zie net dat deze aan beide kanten het label heeft van de Cleveland Jones-kant. Gelukkig staat het stempel in de uitloopgroef en kan ik de a-kant ontwaren. Het is de 'Soul Rockers Mix' van 'This Love Is Magic' met zangeres Chanel. Dit is zeer prettige uptempo Modern Soul. Qua atmosfeer brengt me het terug naar de vroege jaren negentig met sterren als Ce Ce Peniston. Chanel heeft een fijne stem en de groove werkt zeer aanstekelijk. Dit kan zomaar eens de 'hit' worden van de dubbel-single. Cleveland Jones doet tenslotte 'When It Rains' en deze man bezit een stem van fluweel die ik reeds ken en goed kan waarderen. Toch gaat de eer naar de beide dames! Het vervolg op de dubbel-single moet ik binnenkort maar eens gaan controleren!
* Opensouls- Turn It Up! (UK, Mukatsuku, 2004, re: 2022)
Ik onderbreek het feestje voor de enige single die niet op Izipho Soul is uitgebracht. Heb ik wel recht op dit plaatje? 'For dj use only', zegt het label. Dat is een standaardzinnetje van Mukatsuku dat zich vooral richt op de creatieve dj's en turntablists. 'Turn It Up!' verschijnt in 2004 op het Freestyle-label en zal uitgroeien tot een culthit. Toch blijft er een enorme vraag naar een instrumentale kant waarmee de dj's lekker kunnen mixen. Deze is nu verkrijgbaar! Of meest waarschijnlijk dat die alweer is uitverkocht. De plaat gaat in een oplage van 500 en ze zijn hand genummerd. Ik heb nummer 98 in de koffers staan. De overige 499 zullen zijn verkocht voor de exclusieve instrumentale kant, maar ik ga uiteraard voor de gezongen versie. Het is funky feestje en ik denk dat de b-kant wellicht nog eens een tweede uur 'Do The 45' mag besluiten. Hoe instrumentaal is de b-kant? Welnu, de leadzang ontbreekt, maar de achtergrondkoortjes zijn nog altijd aanwezig. Het maakt het geheel iets minder droog en meer geschikt voor de radio 'in my humble opinion'. Toch blijven instrumentale versies 'stoplappen' voor mij.
* Richard Marks- Love Is Gone (UK, Izipho Soul, 1971, re: 2021)
Hoewel het al vroeg op de zondagochtend is, wordt dit bericht gepubliceerd op zaterdag 14 mei 2022. Het is precies zestien jaar geleden dat Richard Marks is overleden. Een man met diverse singles op zijn naam maar geen enkele kans tot een album of zelfs een interview voor een krant of tijdschrift. Marks' werk is vooral in recente jaren herontdekt. In 2020 bestel ik 'Speak Now' op Discogs maar ontvang het funky 'Never Satisfied'. Om een gekke reden wil ik afgelopen jaar ook niet aan deze uitgave van Izipho Soul. Op de a-kant staan alternatieve versies van zijn Shout-single uit 1971. Het begint met de eigenlijke b-kant en het is duidelijk waarom Izipho kiest voor 'Love Is Gone'. 'Don't Take It Out On Me' is allesbehalve slecht maar het is iets dat ik wel vaker heb gehoord. 'Love Is Gone' is echter een fantastisch nummer. Wat er precies alternatief aan is, weet ik niet. Het slot van 'Love Is Gone' klinkt als broddelwerk. Op de andere kant staat 'I Can't Stand' dat 1983 als jaartal heeft meegekregen. Dat is een ballade welke wel heel erg lo-fi klinkt. Nee, ik hou het echt bij 'Love Is Gone'!
* Michigan Soul Searchers- Where Could I Go (UK, Izipho Soul, 1996, re: 2018)
Een plaat met een erg bizar verhaal! De site van Izipho Soul biedt een overzicht van alle releases tot dusver en met allemaal een geluidsclip. Ook al is de plaat lang en breed uitverkocht, ze blijven op de site staan. Je kan ze dus niet meer bestellen. Michigan Soul Searchers staat ook op 'sold out' maar met de gospelhobby in het achterhoofd ga ik even luisteren. Ik val bijna van mijn stoel. Omdat ik Kejam bij een bestaande order wil hebben, leg ik contact met Patrick en verzucht daar dat ik té laat ben voor Michigan Soul Searchers. Of hij een exemplaar heeft liggen? Helaas, Patrick heeft slechts eentje bewaard en heeft daar zelf ook spijt van. Mark erkent dat het een goed nummer is maar hij heeft hem niet besteld. Vervolgens stuurt Patrick me een Discogs-link. Iemand in Engeland heeft de single 'new old stock' voor tien pond in de aanbieding. Echter... Discogs rekent de invoerkosten bij de prijs op maar voert het niet adequaat uit waardoor ik al eens dubbel invoerkosten heb moeten betalen. Dan besluit Patrick de plaat voor me te kopen en bij het pakket in te stoppen. 'Het is de eerste keer dat ik een plaat van mezelf koop'. Middels 'Het zilveren goud' weten jullie dat ik in 1996 en 1997 in de omgeving van de kerk ben te vinden maar daar heb ik dit nooit gehoord! Of misschien ook wel, maar dan heb ik nog geen speciale interesse voor soul. Modern Soul met een gristelijke boodschap. Het is hier vooral de b-kant, 'Solid Rock', welke het meest avontuurlijk klinkt in mijn oren. De zoektocht is kort maar hevig geweest, maar de plaat is het dubbel en dwars waard!
* Marc Staggers- Key To My Heart (UK, Izipho Soul, 2019)
Felrood vinyl. Ik heb het eigenlijk niet zo op gekleurd vinyl maar zó rood heb ik ze niet gezien op 7"-formaat. De a-kant is in een mix van de legendarische Tom Moulton. Het is een ballade en je zou de ruwe versie moeten horen om te horen wat Moulton hiermee heeft gedaan. Ik raak er niet heel erg opgewonden van moet ik bekennen. 'Soft Words' is nooit officieel uitgebracht en dat klinkt als moddervette jaren negentig r&b met een fraaie rol voor een blaasinstrument. Ik denk aan een fagot of wellicht toch een altsaxofoon? Ik vind het in ieder geval een stuk interessanter dan de a-kant, dat mag duidelijk zijn. Voor de rest hoor je een gegeven paard geen gebitscontrole te geven en dat doe ik dan ook niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten