In eerdere gevallen zou ik meteen alle platen willen draaien in 'Do The 45', maar dat ga ik nu even rustiger aan doen. De platen die tot en met vanavond voorbij zijn gekomen mogen eventueel in de show, maar ik ben ook van plan om nog andere platen aan bod te laten komen. Plus de 'Sweet 16' met morgen de Week Spots uit week 46 en 47. Als ik dit heb gepubliceerd, begin ik ermee deze klaar te zoeken en iets van een speellijst te maken uit de zestien singles. Nadat ik klaar ben met de volgende negen gaan er weer achttien in de koffers. Bijna een jaar na de laatste koffer sta ik op het punt een vierde aan te schaffen. Die is immers alweer voor de helft gevuld. Een duidelijk verschil met een jaar geleden. Dan kun je op maandag een koffer bestellen en deze de volgende dag in Uffelte verwachten. Sinds de corona is dat minder vanzelfsprekend geworden. Voor een pakketje platen of kleding wil ik nog wel naar Havelte fietsen, maar moet er niet aan denken om een koffer te moeten halen uit Havelte. Wellicht binnenkort eens een week vrij nemen en dan de koffer bestellen? Ik ga jullie nu in ieder geval trakteren op het bericht van zaterdag met de volgende negen singles.
* Little Charles - Too Much Pride (US, Gemini, 1966)
De plaat staat voor beduidend meer in de boeken dan wat ik ervoor heb betaald. Van Little Charles heb ik al een plaatje met The Sidewinders ('Please Open Up The Door' is geschreven door Swamp Dogg). 'Pride' is gewoon een erg prettig niets aan de hand jaren zestig-deuntje met gospel-invloeden. 'Your Love Is All I Need' op de flip gaat meteen al een stukje dieper maar dit is duidelijk een plaatje waar ik nog even verder aan moet wennen. Ik geef het de tijd...
* Little Milton- Catch The Plane (US, Golden Ear, 1980)
Wie het kleine niet eert? En zo gaan we van Little Charles naar Little Milton. Van de laatste heb ik al meerdere singles uit enerzijds zijn periode bij Chess en een andere op het Golden Ear-label. 'Catch The Plane' is lekkere funky 'southern soul' met een prachtige begeleiding en Milton's grootse stem. Op de keerzijde staat 'Believe In Me' en dat klinkt ietsje gedateerd ten opzichte van de a-kant, maar het dreigt wel mijn favoriet te worden. Ach, kijk eens aan: De opname is uit 1966 en staat oorspronkelijk op de b-kant van 'Man Loves Two' op het Checker-label. Zullen we er dan maar een 'double-sider' van maken want 'Catch The Plane' smaakt me eveneens goed.
* Rita Mathis & The Notions- True Love Is A Wonderful Feeling (US, King, 1967)
Ik noem het beestje bij de b-kant want op de a-kant ('Message Of Love') wordt The Notions niet genoemd. Tussen de jaren tachtig-singles zou je bijna denken dat ik niets meer moet hebben van upbeat jaren zestig, maar heel soms is daar een plaatje dat me in vuur en vlam zet en dat is het geval bij deze van Rita Mathis. Er schieten me verschillende platen door het hoofd, maar ik denk dat dit naadloos aansluit op 'It Ain't Necessary' van Mamie Galore. Lekkere obscure Northern waar ik mijn stoel voor uit kom. Het wordt echter wel steeds schaarser. 'Message Of Love' is een klassieke ballade met een eenvoudige begeleiding en eigenlijk ook meer de kant die aansluit bij mijn huidige interesse. Toch vind ik de zang hier niet zo soulvol en dan is het al snel 'pop' en dus hou ik het bij de stamper op de b-kant.
* Bobby McClure- I Got A Good Women (US, Vanessa, 1975)
Van het Vanessa-label gaat mijn hart meteen sneller kloppen en deze gok is me goed bevallen. Het is een beetje 'lo-fi' in vergelijking met McClure's werk voor grotere maatschappijen als Hi, maar het komt de soul alleen maar ten goede. Uiteraard zingt hij over slechts één vrouw maar 'WomEn' heb ik overgenomen van het label. Foutje bedankt! 'Begging You Baby' op de keerzijde heeft opnieuw datzelfde geluid en Bobby klinkt nu zo mogelijk nóg soulvoller. Ik neig naar de b-kant.
* Gwen McCrae- He Don't Ever Lose His Groove (UK, President, 1974)
Ik ken het nummer als 'She Don't Ever Lose Her Groove' van Latimore van een paar jaar later, maar ik moet bekennen dat ik Gwen's versie eigenlijk beter vind. Het nummer past beter bij een zangeres, hoewel het is geschreven door een man (Willie Hale). Gwen zingt het net even sensueler dan de o zo door mij gewaardeerde Benny Latimore. Op de a-kant staat 'Move Me Baby' uit de pen van K.C. van The Sunshine Band en dat is méér van de vrolijke Miami Soul welke aan de wieg heeft gestaan van de disco.
* Billy Mills- Sad Memories (US, Seventy-Seven, 1972)
De eerste solo-plaat van Bill uit het duo Pic & Bill. 'Sad Memories' is prettige 'southern'. De b-kant is ten prooi gevallen aan een Suri-soul dj met een viltstift en ik denk dus dat dit de kant gaat worden. 'Easy Goin' Fellow' heet het volgens 45cat want door de dj is dit niet meer leesbaar. Een bluesy ballade met de gitaar prominent aanwezig, maar toch kies ik voor het upbeat 'Sad Memories' als de favoriete kant. Niet heel erg essentieel maar wel lekker.
* Jackie Moore- Make Me Feel Like A Woman (UK, RCA Victor, 1975)
Oorspronkelijk in Amerika verschenen op TK is op de a-kant een liedje van Clarence Reid, de man die bekendheid zal verwerven als Blowfly. Ik geloof dat deze uit de '5-4-3-2-1' komt en dan is het een fraaie aanwinst op de Engelse RCA. Het nummer zelf is niet zo bijzonder maar er is ook weinig dat haar 'If' uit 1973 overtreft in mijn boek. Op de b-kant is het 'Singin' Funky Music' en dat vind ik eigenlijk de meest interessante kant. Het is allemaal keurig geproduceerd en 'mainstream'. Niet dat dit een bezwaar is, maar het verklaart wellicht wel dat ik iets minder enthousiast ben.
* Johnny Nash- One More Time (US, Joda, 1966)
Een andere plaat uit de '5-4'3-2-1' waarvan geen geluidsclip aanwezig is. Ach, met Johnny Nash kan ik niet mis grijpen en dus gaan we ervoor. Het is een promo met hetzelfde nummer op beide kanten. Het is een prachtige ballade met een fraaie instrumentatie. Bij de Club 2000-fruitautomaat heb ik inmiddels drie boompjes op een rij en moet ik met de derde gaan gokken om het corresponderende aantal punten te verdubbelen. Ik heb goede hoop dat ik de jackpot heb getrokken!
* The Ovations- I Believe I'll Go Back Home (US, Goldwax, 1966)
We besluiten deze aflevering eveneens in de oudheid. Dit doet in de verte denken aan 'Wonderful World' van Sam Cooke maar dan met nog meer een niets aan de hand mentaliteit. Op de andere zijde staat 'Qualifications' en dat neigt zelfs meer naar Northern Soul. Ik neig naar de laatste. Zou het zijn omdat het vrijdagavond is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten