De ijzige wind blaast met een stevige kracht tegen de gevel van de boerderij. Ik zou er niet aan moeten denken dat ik nu nog in het tochtige hok in Nijeveen zou moeten wonen. Wel weet ik me de sneeuwperiode van 2010 te herinneren in Steenwijk en dat is eveneens een tijd dat ik met zes lagen 'pyjama' onder vier lagen dekens ga. Daar heb ik in Uffelte geen last van. De kachel staat lekker hoog en omdat de slaapkamer op het oosten is, heb ik zelfs daar bij uitzondering de verwarming aan gezet. Ik verwacht dat ik morgenmiddag de kou nog wel even ga trotseren want ik heb wat dat betreft geen hekel aan de winter. Zeker niet als ik niet hoef te werken en verplicht ergens naartoe moet fietsen. Dat levert vast wel een mooi plaatje op voor ergens in dit weekend. Vanavond ga ik echter verder met de 'Verzamelwoede' en trap af met een jaren zestig-bak. Bij de samenstelling van twaalf favorieten weet ik nog altijd niet wat de nummer 1 gaat worden. Dat gebeurt gaandeweg en het resultaat is niet al té verrassend voor mezelf. Vandaag de negende jaren zestig-bak in de schijnwerpers.
Deze jaren zestig-bak trapt af met de tweede single van The Hollies in mijn verzameling. Dat is de Engelse persing van 'I'm Alive'. De bak neemt ons door de volledige 'I' en 'J' en eindigt met Udo Jürgens en zijn uitvoering van 'Cotton Fields'. Het nummer dat eveneens door The Beach Boys op de plaat is gezet. Artiesten en groepen met drie of meer singles zijn de volgende: The Hollies (12), Buddy Holly (3), Honeybus (3), Mary Hopkin (3), Engelbert Humperdinck (6), Tommy James & The Shondells (8), Jay & The Americans (5), Jethro Tull (3), Johnny & The Hurricanes (4), Johnny & Rijk (3), Tom Jones (7) en Udo Jürgens (4). Na lang beraad moest dit de top twaalf worden.
1. Maybe Tomorrow - The Iveys (NL, Apple 5, 1969)
2. I Can't Let Maggie Go - The Honeybus (NL, Deram DM 182, 1968)
3. Russian Spy And I - The Hunters (NL, Lark, 1966, re: 1980)
4. Sorry Suzanne - The Hollies (NL, Parlophone R 5765, 1969)
5. Sweet Cherry Wine - Tommy James & The Shondells (Duitsland, Roulette DV 14854, 1969)
6. Green Green Grass Of Home - Tom Jones (UK, Decca F 12 516, 1966)
7. Greasy Heart - Jefferson Airplane (Duitsland, RCA Victor 47-9496, 1968)
8. My Year Is A Day - Les Irrestistibles (NL, Ariola 101488, 1968, re: 1980)
9. You Told Me A Lie - Jenny & The Rascals (NL, Artone OS 25.329, 1966)
10. I'll Be Free - The Incrowd (NL, Polydor 1202, 1966)
11. Baby Make Your Own Sweet Music - Jay & The Techniques (US, Smash S-2154, 1968)
12. Living In The Past - Jethro Tull (NL, Island WIP 6056)
In het verleden rond struinen, dat bevalt me in zekere zin wel. Vanzelfsprekend dat ik de nummer 12 aan Jethro Tull toebedeel. Toch vertelt iets me dat het inmiddels 28 jaar is na aanschaf van de plaat en dat blijkt vooral uit het hoesje. Dat heeft betere tijden gekend! Sterker nog, het ding is compleet nieuw als ik het in 1992 voor twee kwartjes op de kop tik. De plaat scheelt daarentegen niet alles. Op 10 november 2012 doe ik de allereerste uitzending van 'Do The 45' op Wolfman Radio en open met de nummer 11. Van precies hetzelfde styreen. Deze begint met een doffe klap, zogenaamde 'cue burn' dat gebruikelijk is bij styreen. Een paar jaar later vind ik een beter exemplaar met de originele Amerikaanse fotohoes en deze staat sinds die tijd in de Blauwe Bak. Het is niet sinds eergisteren dat ik zeg dat ik een plaat pas heb als ik het op single in de bakken heb staan.. In 1992 koop ik 'I'll Be Free' al eens op een verzamelelpee, een jaar later investeer ik vrolijk vijf gulden in de originele single. Jenny & The Rascals is aanmerkelijk duurder, maar dan hebben we het ook over 21 jaar na The Incrowd. Het is de regenachtige dinsdag van de vakantie in 2014. Ik ben de tent in Slenaken uit geregend en dood tijd in Maastricht. Als ik deze redelijk zeldzame Nederbeat-single zie liggen voor vijftien euro ben ik vlug bereid! Helaas heeft het vinyl een tik gehad en blijft tegen het einde steken maar het hoesje is om door een ringetje te halen. Ik vind in 1993 een nestje singles van Les Irresistibles op een rommelmarkt in Sneek. Geen idee waarom dit in 1980 opnieuw is uitgebracht in ons land? Heeft Frits Spits hier iets mee te doen nadat hij 'Cara Mia' van Jay & The Americans opnieuw in de hitparade heeft gekregen? Les Irresistibles is een groepje Amerikanen dat in Frankrijk haar platen opneemt. In Engeland zijn ze bekend als The Beloved Ones maar in Amerika worden de platen uitgebracht als Arch Of Triumph. Jefferson Airplane heb ik ten onrechte als 1967 in de boeken staan, maar 45cat leert me dat de plaat in juni 1968 in Duitsland is uitgebracht.
Als er één plaat in deze top twaalf is die als een rode draad door mijn leven loopt, is het wel 'Green Green Grass Of Home' van Tom Jones. Eerst voelt de plaat als een rijk bezit als ik in 1990 deze Engelse export-versie in Denemarken tref. Vervolgens leer ik al snel de woorden uit mijn hoofd en zal dat verschillende malen ten gehore brengen. Ik herinner nog iets vaags van een karaoke in Blackpool voordat ik uit de club word getrapt. Een paar jaar later krijg ik meer handen op elkaar als ik het tijdens een live-karaoke vertolk in De Karre. Nee, niet vanwege mijn zangtalent, maar door mijn goede Engelse uitspraak en kwaliteiten als sfeermaker. Later zal ik het ook nog eens voor een 'fan' zingen op de radio maar gelukkig zijn daarvan geen opnames bewaard gebleven. Bij Tommy James & The Shondells neig ik even naar 'Crimson And Clover' maar wellicht dat ik deze té vaak heb gehoord. Ik kies dan toch voor 'Sweet Cherry Wine', een paar jaar geleden een enorme verrassing. Er moet uiteraard ook iets van The Hollies in deze top twaalf en ook hier heb ik het moeilijk bij het maken van een keuze. Het wordt uiteindelijk 'Sorry Suzanne', de eerste single die ik heb gekocht van de band. In de eerste jaren probeer ik zelfs per iedere honderd op zijn minst één Hollies-single te vinden.
Ik leer 'Russian Spy And I' in eerste instantie kennen via Roberto Jacketti. Deze doet een niet bijster succesvolle cover van het nummer na zijn loopbaan met The Scooters. Dit is één van de eerste singles die ik bij Sunrise uit de vijf gulden-bak haal en wonderwel nog één van de weinige die ook echt vijf gulden waard is. Als bonus krijg je 'Janosh' bij deze heruitgave en dat origineel heb ik in 2016 nog eens in mijn handen gehouden. Eigenlijk wel spijt dat ik die toen niet heb gekocht. Voor deze top twaalf hou ik het bij de a-kant want feitelijk is 'Janosh' gewoon een deel twee van 'Russian Spy And I'. Jan Akkerman mag nog eenmaal zijn gitaar erg Russisch laten klinken. Het originele hoesje is al lange tijd geleden zoek geraakt. Beter dan alles wat The Beatles heeft gemaakt? Nee, dat ben ik niet eens met de fagot-bespeler in het nummer. Hij verklaart het jaren later in een aflevering van 'Single Luck'. Wel is dit een prachtig stukje barokke popmuziek met dank aan het instrument.
De nummer 1 is verrassend, maar ook weer niet. Het is 1989 of 1990 als TopPop een serie doet op maandagmiddag met hele zeldzame videoclips uit de jaren zestig. Dat vertoont ook de promo-video van 'Maybe Tomorrow' van The Iveys. De eerste single van een popgroep op het Apple-label, anders dan The Beatles zelf. The Iveys uit Wales heeft in de jaren ervoor David Garrick begeleid op het podium. 'Maybe Tomorrow' wordt met groot bombarie gepresenteerd, alleen... doet het helemaal niets in Engeland of Amerika. In Nederland is het een top twintig-hit en verder is alleen Duitsland, Frankrijk en Japan geïnteresseerd. De elpee wordt uiteindelijk alleen in dat laatste land uitgebracht en men gaat om tafel om te ontdekken wat er mis is gegaan. Misschien is de naam té ouderwets? John Lennon komt met een paar schunnige namen en Mal Evans vertaalt dit tot Badfinger. De rest is geschiedenis. Ik heb jaren lang gezocht naar deze single en vind eerst in 2005 en 2006 een paar Duitse persingen. Deze Nederlandse kom ik in 2010 tegen. De Nederlandse heeft een slechte start. Het begint heel zacht en in de studio wordt na het intro de volumeknop omhoog gezet. Het klinkt erg onprofessioneel. Ook wordt de groepsnaam foutief gespeld op het label: The Iveyes. Het schijnt dat de opvolger, 'Dear Angie', nog wel een Nederlandse release heeft gehad met fotohoes, maar deze is zeldzamer dan een zuurstokroze Bugatti met witte stippen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten