Singles round-up: februari 4

De elektrische postfiets is even tijdelijk uit de vaart en dus zal ik het weer met ouderwetse mankracht moeten doen. Morgen gaat de reis andermaal naar Steenwijk waar mijn hulp is gewenst. Qua zaterdag precies een jaar nadat ik naar Steenwijk ben gefietst voor een vrachtje singles. Als ik momenteel al behoefte zou hebben aan méér platen dan gaat dat morgen ook zeker niet lukken. Ten eerste ga ik niet recreatief naar Steenwijk en ten tweede zijn de kringloopzaken dicht. Volgende week ga ik nog schrijven over deze 'bizarre' weken van een jaar geleden, maar voorlopig zit ik nog even midden in de 'Singles round-up'. Vanavond twee afleveringen omdat ik morgenavond in 'Do The 45' al een aantal wil draaien en het liefste van tevoren weet wat ik ga draaien. Tweemaal een aflevering van negen en zondag en/of maandag de rest van de singles. In deze twee afleveringen treffen we ook weer een Izipho en voor de rest zijn het singles die ik van Mark heb gekocht. Ik zet de audio-apparatuur weer aan en ga de platen weer 'live' en voor de eerste maal beluisteren.

* Eddie Floyd- Girl I Love You (US, Stax, 1969)
Dit is de titel die ik heb genoteerd toen ik de plaat heb gereserveerd, maar het blijkt de b-kant te zijn. Eens horen of we dit goed hebben ingeschat? 'Noisy copy', maar tegelijk ook vinyl en niet dat verschrikkelijke Stax-styreen. Je hoort mij dus niet klagen. 'Girl I Love You' past naadloos in de Carib. Zoals vaker het geval is met Eddie Floyd denk ik dat 'Girl' ook nog moet 'groeien' bij mij en dat er een dag komt dat ik, net zoals 'I've Got A Reason To Smile', dat ik de plaat helemaal in mijn hart heb gesloten. 'I've Got To Have Your Love' is de eigenlijke a-kant van de single en is meer van het bekende upbeat Stax-werk van Floyd. Ik ga dus weer eens voor de ballade.

* Inez & Charlie Foxx- Don't Do It No More (US, Symbol, 1964)
Broer en zus Foxx hebben in 1963 een grote hit gehad met 'Mockingbird' en je zou verwachten dat meer van dergelijke stampers zouden uitkomen als opvolgers. 'Don't Do It No More' heeft wel dezelfde groove maar zit minder tegen de pijngrens aan, hoewel Inez heerlijk kan uithalen. Opvallend is ook dat Charlie echt een tweede stem biedt en niet zozeer de 'slome duikelaar' is die 'Mockingbird' tot een novelty heeft gemaakt. Perfect om op te dansen maar minder uitbundig en zo mag ik mijn jaren zestig graag horen tegenwoordig. Op 'I Fancy You' neemt Charlie zelfs de lead voor zijn rekening, maar nee... het is 'Don't Do It No More' dat het doet voor mij.

* The Friends Of Distinction- Tiem Waits For No One (US, RCA, 1970)
Middels de 'Northern Soul Jukebox' leer ik in 2012 de gezongen cover-versie van 'Grazing In The Grass' kennen en dat plaatje staat sinds die tijd op mijn verlanglijstje. Of ik nog steeds zo naarstig op zoek ben? Niet bepaald, want The Friends hebben zoveel meer gedaan dan alleen 'Grazing', hoewel ik voel dat dit plaatje nog altijd wel een keer in de koffers moet komen te staan. De groep komt uit dezelfde hoek als The 5th Dimension, alleen vind ik The Friends persoonlijk ietsje avontuurlijker. Er gebeurt méér op de platen dan alleen maar volmaakte harmonieën. 'Time' is daar andermaal een prachtig voorbeeld van. 'New Mother Nature' op de keerzijde is een lust om naar te luisteren met opnieuw stemmen die uit alle hoeken lijken te komen, maar ik acht het minder geschikt voor de koffers. 'Time' balanceert op het randje naar de pop, maar is desondanks 'crossover' genoeg voor een plek in de koffer bij de andere Friends Of Distinction-singles.

* Curtis Gadson- In The Middle Of The Night (US, Midwest International, 1988)
Het jaartal is de herinnering van Mark en het is duidelijk van de tijd dat hij veel rond hangt in 'The Village', een club met een zeer eigenzinnige keuze op het gebied van moderne soul. In de late jaren tachtig en de vroege jaren negentig lijkt goede soul met een lantaarntje te moeten worden gezocht, maar in werkelijkheid is een 'underground' aanwezig met absolute pareltjes. Natuurlijk... het is de late jaren tachtig met een dito productie, maar ook met een erg knap zingende Gadson. Ik weet overigens niet of dit de sportman is of iemand met dezelfde naam. Het plaatje moet nog even 'groeien' bij mij, maar dat gaat zeker goed komen! Op de b-kant staat de instrumentale uitvoering.

* Al Green- Don't Leave Me (US, Bell, 1967, re: 1972)
'Don't Leave Me' is in 1967 de b-kant van de eerste single voor Al Green: 'Backup Train'. Als hij de kassa's laat rinkelen bij Hi komt Bell op de proppen met een aantal oudere opnames waaronder dit ontzettend fijne jaren zestig-plaatje. Een van de grootste verrassingen uit de '5-4-3-2-1'. Het duurt precies twee minuten. 'Hotwire', de a-kant in 1972, is een minuut langer maar aan de productie te zien, stamt het uit dezelfde tijd. Dat is funky boogaloo waarmee ik weliswaar een uur zou kunnen vullen, maar dat niet tot mijn favoriete subgenre in de soul hoort.

* Shawne Jackson- Just As Bad As You (UK, Pye, 1974)
Een fijn stukje 'southern soul' dat zijn oorsprong heeft op het Playboy-label. Juist, dezelfde firma van Hugh Hefner dat in de midden jaren zeventig ook probeert voet aan de grond te krijgen in de mainstream muziek-business. 'Just As Bad As You' heeft weliswaar een 'southern' backing, maar dit past uitstekend in de discotheek en je zou kunnen verwachten dat dit een hit zou zijn geweest. Ik krijg een erg goed humeur van dit nummer. De titel van de b-kant maakt me nieuwsgierig: 'He May Be Your Man'. Het is een pure ballade, maar alstjeblieft Shawne... ga je de dames verleiden om eens te gaan winkelen of ga je je man vergeven voor het feit dat hij soms in een verkeerd bed slaapt? Of is er een derde optie? Ja, Shawne heeft hem weggegeven aan een andere vrouw, maar vertelt dat hij zo nu en dan langskomt bij haar als 'een vriend'. Je hebt mooie blauwe ogen, Shawne, maar intussen? Eentje voor de serie van mannen die in verkeerde ledikanten verblijven en andersom.

* J.D.'s Time Machine ft. Cleaveland P. Jones, Agapesoul & U-Nam- Kiss Of Freedom (UK, Izipho Soul, 2021)
Vanmiddag heeft Izipho een mailtje verstuurd met wederom twee 'nieuwe' titels. Ditmaal dan weer de heruitgaven waar J.D.'s Time Machine een eigentijdse productie is. J.D. (James Day) is een producer die op deze plaat de talentrijke zanger Cleveland P. Jones laat opdraven. Agapesoul is vermoedelijk de band en U-Nam is de gitarist. Het resultaat is een jazzy tune met een zekere gospel-invloed  en een refreintje dat doet denken aan verschillende r&b-hits uit de jaren negentig. Persoonlijk denk ik dat dit het iets beter op de radio doet dan op de dansvloer, maar dat is per slot van rekening ook de plek waar ik mijn muziek deel. Op de keerzijde staat de album-versie en deze is 30 seconden langer. Vermoedelijk een extra riedeltje van U-Nam op de gitaar? Tot zover ik kan beoordelen is er niets anders aan het nummer ten opzichte van de 'radio edit'.

* Chris Jones & Atlantis- Never Get Tired Of Loving You (US, Monarch, 1983)
Een veelzijdig man, onze Chris Jones. Op maandagavond doet hij een show bij Wolfman Radio of zijn er meer mensen die Chris Jones heten? Ja, de stem is anders dan de presentator. 'Onze' Chris doet het hier midtempo met achtergrondzangeressen welke het refreintje zo onweerstaanbaar maken dat je de 'lo-fi'-opname en het gekraak van het vinyl vergeeft. 'I Love Reggae Music' staat op het label van de b-kant en bij mij gaan de tenen dan al krom staan. Net zoiets als 'Disco Dancin' van Billy Preston? Kijk, ik begrijp goed dat je wilt uitkomen voor het feit dat je van bepaalde muziek houdt, maar om dáár nu een plaat over te maken? Het is evenveel reggae als Enso Samaï, maar dan tegelijk met dezelfde aantrekkingskracht. Eigenlijk best een 'double-sider'!

* Gladys Knight & The Pips- Love Was Made For Two (UK, CBS, 1981)
De 'Knighthood' is een 'ding' geworden op Wolfman Radio. Met een diepe stem zeg ik 'The Knighthood' voordat ik een plaat draai van Gladys Knight & The Pips. Dat gebeurt overigens nog maar zelden. Het MCA-werk uit de late jaren tachtig is me té glad en het Buddah-repertoire uit de jaren zeventig is 'catchy' en vaak met Van McCoy-magie, maar ook niet echt iets voor 'Do The 45'. Haar CBS-periode zit al een paar jaar in de lift. Ik heb zelf 'We Need Hearts', de b-kant van 'Landlord', sinds jaar en dag in de koffers en daar is nu dit aantrekkelijke 'Love Was Made For Two'. De stem van Gladys herken je uit duizenden maar dan met een solide post-disco-groove en zelfs wat invloeden van Van McCoy (hoewel deze dan al twee jaar niet meer onder ons is). De a-kant heet 'If That'll Make You Happy' en hier zingt Gladys opnieuw een nummer van Nick Ashford en Valerie Simpson welke ze nog moet kennen uit haar tijd bij Motown. Dat is zoet als een honingpot en heerlijk om naar te luisteren, maar 'Love Was Made For Two' brengt het in de koffers. Ik heb zin in nóg een aflevering!