Singles round-up: februari 7

Grote temperatuurwisselingen nekken mij meestal, maar vooralsnog lijk ik daar geen last van te hebben. Het is een groot contrast met twee weken geleden want vandaag is het bijna voorjaar. Ik mag andermaal in Steenwijk bezorgen en wel op twee plekken waar ik heb gewoond: Steenwijk-West en Tuk. Ik ben ruim op tijd klaar en heb al boodschappen gedaan in Steenwijk. Dat betekent dat ik 'toeristisch' terug kan fietsen. Ik moest eens uitrekenen wat de kortste weg is, maar volgens mijn ontloopt het elkaar niet veel. Terug overvalt me het vakantiegevoel en strijk ik neer op een bankje. Ik krijg bijval van een ouder koppel dat tevreden naast me komt zitten. Hoe kleine onopvallende dingen uit het dagelijkse leven opeens bijzonder kunnen worden. Ik kan vanavond eenvoudig dubbel publiceren want de Week Spot staat als een paal boven water en dat kan een Jantje van Leiden worden voor wat betreft het bericht. Ik ga me eerst richten op de laatste negen singles voor deze maand. Dat zijn acht van Mark en ik trap af met een recente Izipho-uitgave.

* Tommy Stewart- Fulton County Line (UK, Izipho, 1976, re: 2020)
In de 'Singles round-up' doe ik geen moeite om de b-kant op te zetten als deze instrumentaal is. Het moge duidelijk zijn dat bij mij de voorkeur altijd uit gaat naar de gezongen versie. Pure instrumentale platen komen dan ook zelden in mijn koffers terecht, mits ze erg goed zijn. Dat brengt ons bij deze single van Tommy Stewart. Ik moet toegeven dat ik niet apart een order had geplaatst voor de plaat, maar als ik toch bezig ben met J.D.'s Time Machine en Josie Falbo dan kan deze er opeens ook wel bij. Tommy Stewart maakt in 1976 een album met heerlijk groovende jazzy disco-soul. De plaat is tegenwoordig erg gezocht onder dj's en Izipho brengt twee hoogtepunten van het album samen op deze single. 'Fulton County Line' heeft in de verte iets van 'Questions' van Pat Stallworth, maar dan met een stevige disco-groove. En het is niet zomaar een instrumentaal deuntje, er bouwt een dynamiek op die vergelijkbaar is met het betere werk van Isaac Hayes en Love Unlimited Orchestra. 'Riding High' op de keerzijde is zo mogelijk nog meer funky en de strijkers komen hier dicht in de buurt van Love Unlimited Orchestra. De meeste instrumentale platen beschouw ik als 'stoplappen' voor aan het einde van een show, maar dit is een instrumentale 'double-sider' welke gerust 'prime time' mag voor mij.

* Chuck Strong- Slip Away (US, Team, 1989)
Bij het intro val ik bijna van mijn stoel. Het zijn een en al synthesizers en het klinkt meteen als een Top 40-hit. Dan valt de stem van Chuck in en is duidelijk waarom ik de plaat aan mijn mandje heb toegevoegd. Zijn stem klinkt té natuurlijk voor de elektronische begeleiding en dat maakt het weer 'lo-fi' genoeg voor de jaren tachtig-hobby. Doordat zijn stem natuurlijk is, komt dit ook de soul ten goede. Toch lijkt het alsof je naar twee totaal verschillende werelden zit te luisteren. 'Smokin' Crack' op de b-kant is eenzelfde laken een pak ook al maakt het dameskoortje het hier ietsje meer 'mainstream'. Eigenlijk is dit misschien wel de betere kant van de twee!

* Swiss Movement- This Moment (US, RCA, 1971)
Ik noem het beestje bij de officiële a-kant want ik kan me niet herinneren voor welke kant ik deze heb gereserveerd. 'This Moment' is een 'fingersnapper' van de bovenste plank. 'Bring Back Your Love' is wellicht de kant waarvoor ik het heb uitgekozen. De harmonieën van Swiss Movement zijn op beide kanten uitmuntend, maar de b-kant heeft net een beetje meer datgene dat ik waardeer in crossover uit de vroege jaren zeventig. Overigens heeft deze plaat een release gehad op RCA Victor, maar dit is de demo met het gele label en zonder de Victor-vermelding.

* Debbie Taylor- Wait Until I'm Gone (US, Decca, 1968)
Valt het op? Nadat ik de jaren zestig een tijdje heb weggedrukt in de Blauwe Bak, laat ik me weer geregeld verleiden door een jaren zestig-plaat. Bij de nieuwe reserveringen zit bijvoorbeeld alweer een obscuur 'blue-eyed soul'-plaatje dat met gemak in de Northern Soul gestopt kan worden. Debbie heeft al een vermelding gekregen middels een uitgave op het Deep Soul-label van Ace Records. Dat is dan weer niet deze tweede single van Taylor, maar het moge duidelijk zijn dat dit geen dijenkletser is voor in de Northern kringen. Het komt onze Deb heerlijk uit de tenen terwijl de plaat een fraaie Big City-productie heeft gekregen. 'Check Yourself' is de eigenlijke a-kant is zo mogelijk nog meer 'deep'. Hoewel het een 'doublesider' mag heten, is dit uiteindelijk wel mijn favoriet, terwijl ik het in eerste instantie voor 'Wait' heb gereserveerd.

* Johnnie Taylor- Love Is Better In The A.M. (UK, CBS, 1977)
Mark heeft zich eens helemaal de lazer gezocht naar een plaat van Johnnie Taylor terwijl deze van Joe Tex bleek te zijn. Ik haal de JT's vaker door elkaar en vanavond volgen ze zelfs op elkaar. Allereerst deze fraaie Engelse demo van Taylor. Gewoon het eerste deel op de a-kant en het vervolg op de keerzijde. Het geeft ons lekkere zompige disco. Om terug te komen op 'ontbrekende' platen. Naar het schijnt heb ik de Black Ivory-single wel genoteerd in mijn Word-lijst van reservering uit de '5-4-3-2-1', maar deze niet bij Mark besteld. Hij gaat rond kijken voor een andere Engelse persing en zal deze kosteloos toevoegen aan mijn volgende bestelling.

* Joe Tex- I Gotcha (UK, Mercury, 1971, re: 1977)
Als er een artiest is met 'ups and downs' gedurende zijn loopbaan, dan is het wel Joe Tex. Zijn werk uit de midden jaren zestig is zonder meer klassiek soul-werk, maar een paar jaar later verliest hij de magie. Zijn eerste 'comeback' is in 1971 met 'I Gotcha', maar het is slechts een opmaat naar nog meer succes. 'Ain't Gonna Bump No More' brengt hem helemaal terug in de schijnwerpers en dan wil Mercury nog wel een paar stuivers verdienen aan het succes. Toch is 'Mother's Prayer' op de keerzijde de eigenlijke reden van aanschaf, de funky klapper 'I Gotcha' is een fraaie bonus. Minder James Brown-geschreeuw en een stevige maatschappelijke boodschap. Als extraatje zit de originele Engelse Mercury-hoes erbij en die heb ik nog nooit eerder gezien en zeker niet in zo'n uitmuntende staat!

* Dionne Warwick- Are You There (UK, Pye International, 1965)
'50p' staat op de prijssticker op het label. Ik zou voor geen geld in Engeland willen leven, maar het geeft me wel heimwee naar de 'charity shops' waar ze meestal niets weten van de waarde van de platen en lukraak prijsstickers op labels plakken. Ik heb overigens wel een beetje meer betaald, maar dat gun ik Mark van harte. 'Are You There' is Dionne zoals we kennen en ik haar graag mag horen. Een opgewekt Bacharach en David-nummer waar je automatisch een goede bui van krijgt. Het is allemaal niet heel erg essentieel voor de Blauwe Bak, maar het is nu eenmaal zó leuk. 'If I Ever Make You Cry' is meer in de stijl van 'Anyone Who Had A Heart' compleet met een dramatisch arrangement. Let wel: Ik doe niets af aan deze klassieke Dionne-dubbelaar, maar voor de koffers is 'Are You There' de interessante zijde.

* Percy Wiggins- They Don't Know (US, Atco, 1967)
We blijven in de jaren zestig met deze imposante ballade van Percy. Voor mijn gevoel iets minder geschikt voor de Carib, maar wel een prachtige ballade met een zeer sterk zingerde Wiggins. Wat een magnifiek nummer! De b-kant is het bekende 'For Sentimental Reasons' en deze past beter in de Carib. Toch gaat mijn voorkeur uit naar 'They Don't Know'.

* Jeanette Williams- Stuff (US, Back Beat, 1969)
Hoewel het me terug brengt naar een 'pijnlijk' moment heb ik deze plaat al jaren op een zoeklijstje staan. Het is negen jaar geleden, nog voor de vloerbedekking wordt gelegd in Nijeveen, dat ik als een blok val voor 'All Of A Sudden'. Ik kom het tegen op Ebay en ga als een idioot lopen bieden. Als de plaat binnen is, vraagt de handelaar of ik meer Nederlanders ken die een exemplaar willen kopen voor 26 pond. Het blijkt een bootleg te zijn welke met een tientje dik betaald zou zijn. Bovendien is die flink uit het lood geslagen, maar dat geeft voor mij weer een beetje extra charme. 'Stuff' is één van de Jeanette Williams-platen welke eenvoudiger is te bemachtigen. Het heeft zelfs een Engelse release op het Action-label gehad en ik kan me voorstellen dat die wel aan de prijs is. 'Stuff' is geen 'All Of A Sudden', maar wel een zeer sterk nummer en een prachtige productie van André Williams. 'You Gotta Come Through' heeft zelfs nog een beetje André in het intro, maar is verder vooral in de stijl van Aretha Franklin. Ik hou het gewoon bij 'Stuff'.

Zo... dat waren alle platen van deze maand. Daar mag ik zondag een top tien uit samenstellen en wens me maar veel geluk. Een gematigde beoordeling in de 'Singles round-up' zegt niets over de toekomst. Het is vaker gebeurd dat een plaat plotseling gaat 'spelen' voor mij en dat het kan rekenen op een plek in de twintig van de Blauwe Bak Top 100. Straks publiceer ik een berichtje over de Week Spot en morgen krijgen jullie ouderwets 'Het zilveren goud'. Donderdag publiceer ik naar alle waarschijnlijkheid niet, maar dat zou in principe het 4000e bericht worden. Ik weet niet of ik dat morgen of vrijdag ga doen. Bovendien bestaat deze praatpaal volgende week precies elf jaar. Genoeg feestelijkheden dus!