Hoewel ik niet lang geleden het nieuws bekend heb gemaakt op Soul-xotica en naar familie toe, weet ik al wel een tijdje dat ik per 1 januari weer ga terugkeren in de constructie van de sociale werkvoorziening. Ik weet dus ook dat ik in januari wat extra geld ga ontvangen. Dat mag onder andere mijn bijdrage bekostigen om weer een jaar legaal radio te kunnen maken met Wolfman Radio en bovendien ga ik afrekenen bij Mark. Het is vier maanden sinds ik voor het laatst heb afgerekend en sinds die tijd heb ik me vooral gelaafd aan de plaatjes van zes pond per stuk. Dat zijn doorgaans de goedkoopste singles welke Mark aanbiedt op zijn website. Op een gegeven ogenblik heb ik al dertig singles gereserveerd maar ben bij lange na nog niet bij de limiet die ik mezelf heb gesteld. Intussen gooit Mark er ook nog een '5-4-3-2-1' tegenaan wat weer eens elf extra singles oplevert. Op het laatst zit ik ergens rond de 52 en dan wordt het gedeelte vakantiegeld gestort. Morgen behandel ik eveneens de eerste single uit 2021, maar ik heb alle singles in alfabetische volgorde neergezet zonder dat ik onderscheid maak tussen '5-4-3-2-1' of reguliere 'Five A Day'-aankopen. Vanavond het eerste deel van een lange stoet van de 'Singles round-up'. En ik draai de platen nu voor het eerst!
* Sam Baker- Sometimes You Have To Cry (US, Sound Plus, 1965, re: 1972)
De partij loopt erg uiteen zoals jullie zullen merken, hoewel de platen overeen hebben dat ze in de soul-hoek zitten. Ik begin zéér klassiek met Sam Baker. Het verschijnt in 1965 met verwisselde kanten op het Sound Stage 7-label, deze uitgave is van 1972. 'Something Tells Me' is al net zo 'deep' als 'Sometimes You Have To Cry' en we hebben hier te maken met een 'double-sider'. Ik vind de oorspronkelijke a-kant eigenlijk nog een beetje beter ook.
* Chris Bartley- Baby It's Wonderful (US, Vando, 1967)
We blijven even in de jaren zestig maar vervolgen met iets heel anders dan de 'deep soul' van Sam Baker. Chris Bartley doet een gooi naar Marvin Gaye in een compositie, arrangement en productie van Van McCoy. Dat is dus verzekerd van de Van McCoy-magie waar ik nimmer genoeg van ga krijgen. 'Baby It's Wonderful' is een heerlijke 'fingersnapper' met een refreintje waarbij ze bij Motown van zouden watertanden. Op de b-kant, 'I'll Be Loving You', mag Van nogmaals uitpakken met zijn mierzoete violen. Alleen de muziek is al een symfonie op zichzelf en Chris is eveneens een zeer aangename stem om naar te luisteren.
* William Bell- Headline News (UK, ETC, 1987)
Ik noem het beestje bij de naam waarmee het wordt aangeprezen op 'Five A Day' en dat is niet het duet met Janice Bulluck. 'The UK Remix' heeft het als extra titel en dat is bij het intro meteen duidelijk. Dit sluit naadloos aan op de dance zoals dat in 1987 populair is in Engeland. Denk aan de producties van Five Star en S.O.S. Band maar dan met een soul-legende in de schijnwerpers. Het resultaat is niet essentieel maar ik heb mijn zes pond wel eens minder besteed. Het duet heet 'Feelin' Guilty' en heeft wat teveel clichés om boven het maaiveld uit te steken. Wel een fraai item met een fotohoes en dat tref je ook niet vaak bij Engelse persingen.
* John Blair- We Belong Together (US, CTI, 1977)
Bij het label van Creed Taylor verwacht je aanvankelijk jazz of fusion en zeker niet zo'n lekker nummer als dit. Hoewel? Het heeft wel bepaalde elementen die zouden kunnen wijzen op een jazz-aanpak maar het geheel is erg smakelijk verpakt in een half duet met zangeres Googie Coppola. De b-kant heet 'I'm A Wizard' en is ietsje meer funky en is ook beslist niet slecht. Beide kanten moeten even aan me groeien voordat ik een definitieve keuze kan maken. 'We Belong Together' is overigens de officiële a-kant en draagt dezelfde titel als het album van Blair.
* Lattimore Brown- Bless Your Heart (US, Seventy-Seven, 1974)
Uit dezelfde stal als Sam Baker en ook Lattimore Brown heeft in de jaren zestig platen opgenomen voor Sound Stage 7. Toch krijg ik bij 'Bless Your Heart' meer het gevoel van 'Big City Soul' als van Ben E. King zonder de stem van King. Dat maakt het overigens niets minder maar beduidend minder 'deep' dan Baker. De keerzijde heet 'Don't Trust No One' en is upbeat met een zeer fraai arrangement dat me meteen doet denken aan gospel uit deze tijd. Toch staat nergens in de bijbel geschreven dat je de ander moet wantrouwen als deze té dicht in de buurt komt van je liefje. Het is uiteindelijk de leukste kant van de twee!
* Michael Burton- Love On A Two Way Street (US, Turbo, 1972)
Deze single wordt met de b-kant geadverteerd. Het is een prettige 'lo-fi'-opname met een tamboerijn-speler die vermoedelijk nog steeds de schuddende beweging maakt met zijn hand. De producent van de aanstekelijke violen in de achtergrond krijgt geen 'credit' op het label, alleen dat het geproduceerd is door Burton en Sylvia Robinson. 'She's My Woman' op de a-kant is iets meer de stijl die we kennen uit de All Platinum-stal. Het zou zomaar een demo kunnen zijn voor een toekomstige Moments-plaat. Toch gaat mijn voorkeur uit naar de olijke b-kant.
* Jerry Butler- Cooling Out (US, Philadelphia, 1978)
Een Amerikaanse promo met aan beide kanten hetzelfde nummer en geen verschil in mono of stereo. Het is klassieke Philly-disco van 'The Ice Man' en het blijft lekker in het hoofd hangen. Een zeer mooie productie met een rijke instrumentatie welke voortreffelijk smaakt binnen de schelpen van mijn hoofdtelefoon.
* Roy C.- I'm Gonna Love (US, Alaga, 1972)
Ik eindig deze aflevering van de 'Singles round-up' met Roy C. en begin morgen met een jaren tachtig-opname van dezelfde artiest. Een jaar geleden ken ik hem uitsluitend van 'Shotgun Wedding' en sinds die tijd is er een wereld voor me open gegaan. 'I'm Gonna Love (Somebody Else's Woman)' is uit zijn 'Sex & Soul'-periode als Roy in dezelfde hoek zit als Swamp Dogg. Hier eindigt hij niet per ongeluk in het verkeerde bed maar gaat hij doelbewust op jacht naar een getrouwde vrouw om de nacht mee door te brengen. Ja, dames, spreek er maar schande van,, maar zo zijn wij mannen nu eenmaal en dus moet je er maar mee leren leven. Ofwel: Dat is het denkraam van Williams en Hammond in de vroege jaren zeventig. Op de keerzijde staat een fantastisch stukje 'southern soul' waar Hammond zingt wat hij waarschijnlijk iedere vrouw belooft: 'I'll Never Leave You Lonely'. Niet te vertrouwen die Roy C., maar het levert wel zeer fraaie muziek op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten