Verhip! Ik zit er wel een week naast. Ik heb het vandaag nog over de bewuste vrijdag gehad en mijn collega's verteld dat het deze dag ontzettend koud was. Het blijkt al een jaar en een week geleden te zijn. Dan ga ik straks toch nog even kijken bij de laatste week van februari 2020 op Soul-xotica. Daar heb ik opnieuw de bevestiging gekregen. Sinds april heb ik maandelijks een uitstapje gemaakt naar een jaar uit de afgelopen tien jaar om het tienjarig jubileum van Soul-xotica te vieren. Volgende maand ga ik rond deze tijd eens de balans opmaken over maart 2021 en dan ben ik van plan om de serie weer te doen, maar dan in de achteruit. In april is het dan weer 2020 en in mei 2019. Als ik aan de serie begin, kijk ik al stiekem uit naar deze laatste aflevering. Hoe ga ik in februari 2021 aankijken naar de maand van een jaar ervoor? Hebben we dan de crisis achter ons gelaten of raken we er steeds dieper in verstrikt? Dat zijn in april 2020 vragen en tien maanden later kan ik ze beantwoorden. De laatste 'normale' maand welke voor mij erg abnormaal verloopt. Als de crisis niet had plaats gevonden, zou ik de maand nu helemaal zijn vergeten, maar het is juist door toedoen van de maatregelen dat ik soms heimwee krijg naar deze maand. Bovendien zit ik ook nog eens het grootste deel van de maand thuis zonder dat ik echt weet waarom. Vanavond mag ik terug naar februari van een jaar geleden.
Ik heb vorig jaar meerdere fouten gemaakt. Ten eerste mis ik de week vrij in januari. Dat heb ik in de voorgaande jaren steeds wel gedaan. De eerste week of twee weken na oud en nieuw neem ik vrij van het werk, ook omdat we het vaak erg druk hebben gehad in de periode rond kerst. Ten tweede spelen de perikelen rondom het vaste contract. Het dienstverband is reeds driemaal verlengd en kan nu worden omgezet naar een vast dienstverband, maar het 'voelt' niet goed voor mij. Zodra ik hier met iemand over wil praten, blijkt dat opeens niet mogelijk te zijn hetgeen me alleen maar meer onzeker maakt over het accepteren van het vaste contract. Mijn chef is twee weken geleden tegenover een andere collega net zo uit de slof geschoten als bij mij een jaar geleden. Het zal de tijd van het jaar zijn? In ieder geval is dat voor mij de druppel die de emmer doet overlopen. Toch is mijn ziekmelding ook weer niet helemaal te herleiden tot het werk. Er zijn heel veel druppels die de emmer doen overlopen.
Ik schrijf normaal gesproken niet over politiek en de actualiteit en voor mijn gevoel neem ik een risico als ik een jaar geleden in 'Met genegenheid terugblikken' schrijf over mijn politieke verschuiving. Van socialist tegen wil en dank (vanwege een 'vriendendienst' en omdat het ideaal wel past in de hippie-ideologie) naar 'kritisch burger' die niets meer moet hebben van linkse politiek. Iemand die tegenwoordig in de media als 'complotdenker' wordt weggezet, terwijl 'we' juist de media niet meer klakkeloos volgen en zelf op onderzoek uit gaan. Alle gegevens die ten grondslag liggen aan de pandemie en de maatregelen zijn immers te vinden via de officiële organen en het is maar net hoe je de data interpreteert. Het is altijd goed om rekening te houden met een 'worst case scenario', maar het moet geen leidraad worden en zeker niet als de vorige 'voorspellingen' ook niet zijn uitgekomen. Ik ben meestal een goed eind op weg richting werk als ik de eerste mondkap tegenkom en dan pas komt het besef dat er 'iets aan de hand is'. Sinds mijn nieuwe telefoon me iedere ochtend wekt met een zeer irritant toontje (waar ik onmogelijk doorheen kan slapen) luister ik niet meer naar het radionieuws en televisie doe ik al bijna twintig jaar niet meer aan. Hoewel het nooit 'normaal' zal gaan voelen, moet ik concluderen dat ik mijn 'draai' heb gevonden. De acceptatie dat anderen zich enorm druk maken over iets waar ik koud noch warm van word als ik nuchter naar de cijfers kijk.
'Ik heb het gevoel alsof het binnenkort allemaal voorbij is', hoor ik mezelf eens zeggen in een gesprek met mijn coördinator. Ik schrik me een hoedje. Hoezo alles voorbij? Ik ben niet suïcidaal en dus kan dat geen aanwijzing zijn. Waarom zou dan alles binnenkort voorbij zijn? Let wel: Dit is een maand voordat Rutte zijn toespraak houdt. Sindsdien is alles wel een beetje voorbij. Het 'normale' leven is compleet ontregeld. Maar... hoe kan ik weten dat alles binnenkort voorbij is? Daarbij zal ik niet teveel in detail treden omdat ik vind dat iedereen dat voor zichzelf moet uitvinden. Er zijn me een aantal dingen 'in het nieuws' opgevallen dat erop wijst dat er iets in de lucht hangt. Nee, ik heb dan nog geen vermoeden dat het virus zo 'groot' zal worden. Ook ik kijk met stijgende verbazing naar de vraag van Baudet om een debat over het 'Chinese virus' dat eind januari wordt afgeketst door het kabinet. Waarom stelt Baudet deze 'ver-van-mijn-bed-show' ter discussie in de Kamer? Nee, het is een uitspraak in een interview uit Amerika dat me vertelt dat we aan de vooravond van een revolutie staan. Hoe het wordt ingevuld, is me dan nog niet duidelijk.
Ik meen steeds dat het de laatste vrijdag van februari is geweest, maar achteraf gezien vallen de stukjes op hun plek. Het is vrijdag 21 februari. Het is de dag dat ik met de bus naar Emmen ga om in eerste instantie een platenkoffer te halen. Ik maak gebruik van het kaartje dat ik een paar maanden eerder heb gekregen van de vervoerder nadat ze me op zaterdag in Dwingeloo hebben laten staan. Dat kaartje blijkt opeens sinds december niet meer geldig te zijn, terwijl het is afgegeven met een stempel van maart 2020. Het vele overstappen is hierdoor geen goed plan omdat ik nu iedere keer een discussie moet aangaan met de chauffeur. In Emmen is het grijs en koud. Ik heb het idee om in de oude (verlaten) dierentuin te willen kijken en daarna de platenkoffer te halen. Ik zoek al snel de warmte op van de laatste winkel. Ik koop een berg singles maar twijfel bij de kwaliteit van de koffers. Ik besluit dan toch naar huis te gaan en daar de oude vertrouwde koffer te bestellen. Deze zien jullie op de foto plus de eerste singles die onderdeel gaan uitmaken van de nieuwe koffer. Inmiddels ben ik alweer toe aan een vierde, maar dat is iets anders. Ook die is dan al voor de helft gevuld.
Wat schiet je op met thuis te blijven zitten wachten op iets dat gaat gebeuren zonder dat je het kan tegenhouden? Dat is de reden dat ik mezelf weer arbeidsgeschikt acht. De voorgaande weken is geen lolletje geweest, maar desondanks heb ik een paar leuke fietstochten gemaakt en mezelf een plezier gedaan met singles. De eerste weken van het werk voelen onwerkelijk aan. Er hangt iets in de lucht, maar wat precies? Een paar weken later wordt alles duidelijk. Hoewel? Ik heb slechts een paar dagen in relatieve angst gezeten voordat ik mezelf kan herpakken en weer nuchter de feiten kan observeren. Dit heb ik dus voelen aankomen in de afgelopen weken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten