Eindstreep: maart 2020

Tot slot het resultaat van een maand platen verzamelen. Ik tel in totaal veertig singles waarvan de overgrote meerderheid bestemd zijn voor de Blauwe Bak. George McCrae en The Presidents noem ik een beetje half-om-half dubbel, bij Manfred Mann en Cilla Black is dat zeker het geval. McCrae voelt echter'nieuw' aan in de Jay Boy-uitvoering en laat ik desondanks mee tellen in de top tien. Hoe het komt met de platen in april? Vooralsnog lijken de posterijen gewoon door te gaan in Nederland. Toch weet je niet hoe 'nuttig' een verkoper het vindt om platen naar het postkantoor te brengen. In Engeland ligt het voorlopig even helemaal stil. Mark en andere Engelse dealers geven aan niet eerder te willen verzenden als er meer duidelijkheid is over werkhervatting van de post. Kringloopwinkels zullen voorlopig ook nog wel even dicht blijven. Ik hoor vanavond dat de voorlopige einddatum momenteel staat op 28 april. Dat is nota bene mijn verjaardag! Maar goed... ik stel op dit moment de volgende top tien samen. Morgen tot en met zondag kunnen jullie de 'Blauwe Bak Top 45' over de eerste drie maanden van 2020 tegemoet zien.

1. Since I Don't Have You Anymore-Kelly Finnigan

2. Don't Lead Me On-Ed Townsend

3. Mister Soul Singer-Vivian Verdree & Ed Boze

4. The Panic Is On-Lou Johnson

5. Why Am I Crying-Rhonda McDaniel

6. A Love Like Yours-Lorraine Johnson

7. There's No Other Love-Jimmy Beaumont

8. Straighten It Out-Anglo Saxon Brown

9. Only Yesterday-Priscilla Price

10. Think About Me-The Flamingos

Week Spot: Ed Townsend

Hoewel enkele rubrieken voor de eeuwigheid zijn gemaakt, heeft Soul-xotica in de laatste tien jaar ook heel wat tijdelijke series gehad. Eentje daarvan is de 'Beeldenroute'. In de directe omgeving van Nijeveen plaats ik op iedere straathoek een standbeeld voor een songschrijver, arrangeur, producent of iemand anders die een belangrijke rol heeft gespeeld van de popgeschiedenis zonder zelf ooit een plaat te hebben gemaakt. Ik geloof dat Ed Townsend dan ook een tijdje in beeld is, met name omdat de muziek uit Detroit vrij regelmatig voorbij komt in de 'Beeldenroute'. Ed valt uiteindelijk af omdat hij juist een flinke hoeveelheid platen heeft uitgebracht. Daar zal hij in de geschiedenis echter niet voor worden herinnerd want... eerlijk is eerlijk... als hitzanger heeft hij duidelijk gefaald. Het levert wel een aantal prachtige singles op en eentje kan geen week wachten en moet meteen Week Spot worden. De eer is deze week aan 'Don't Lead Me On' van Ed Townsend uit 1966.

Er is ook een beroemde zwemmer met de naam Ed Townsend. Deze is nog altijd in leven en gebruikt 'Ed' vooral als geuzennaam omdat zijn tweede naam Edward is. Onze Ed Townsend heet voluit Edward Benjamin Townsend en wordt geboren op 16 april 1929 in Fayetteville Tennessee. Zijn vader is predikant van een gespecialiseerde Methodist-kerk en hierdoor verhuist het gezin een paar maal. Ed groeit voor het grootste gedeelte op in Memphis. In zijn tienerjaren wordt hij uitgekozen om deel te nemen aan een jongerenbeweging binnen de kerk en reist daardoor de halve wereld rond. Hij studeert in Arkansas en mag zichzelf afgestudeerd advocaat noemen. De liefde voor de muziek is groter dan de advocatuur en de enige keren dat hij het in de praktijk uitoefent, is als hij muzikanten bij staat in rechtszaken vanwege contracten met platenmaatschappijen en managers. Ed meldt zich in 1951 bij de mariniers en dient zijn tijd in Korea. Zijn verdiensten aldaar maken dat hij later in militaire sferen zal worden begraven. Vanaf 1957 gaat hij platen maken maar heeft een jaar later geen enkele ambitie op dat vlak als hij met een liedje onder de arm naar Capitol Records gaat. Townsend heeft een liedje geschreven met Nat 'King' Cole in het achterhoofd maar de A&R manager van Capitol ziet wel iets in Townsend's stem. Het zal zijn grootste hit worden. 'For Your Love' bereikt een dertiende plek op de Billboard en nummer zeven op de R&B. Alleen 'When I Grow Old Too Dream' zal hem nog eenmalig binnen de Top 100 brengen, toch verschijnen de singles met enige regelmaat en bij verschillende maatschappijen.

Ed Townsend is dan ook vooral een man van de achtergrond. 'For Your Love' zal in het daaropvolgende decennium uitgroeien tot een 'evergreen' voor menig soulzanger en -zangeres. In 1962 schrijft hij 'How Can I Forget' voor Jimmy Holiday maar het nummer zal eeuwigheidswaarde krijgen als Ben E. King het opneemt. Dan komen we tot de link met de 'Blauwe Bak Veteranen' van gisteren: Ed Townsend is in deze tijd getrouwd met Theola Kilgore. Het KT-label waarop de single van gisteren is uitgebracht is bijvoorbeeld vernoemd naar Kilgore en Townsend. Overigens heb ik vrij recent een andere single van Kilgore 'gereserveerd' bij Mark en dus gaan we het later nóg eens hebben over het echtpaar? Hij schrijft eveneens 'Crying Won't Help You Now' van Clyde McPhatter maar de meeste lof zal Townsend na 1965 krijgen voor zijn werk met Marvin Gaye. Hij produceert niet alleen het album 'Let's Get It On' maar staat ook genoteerd als mede-componist van het titelnummer. In 1975 maakt hij zelf nog een album voor het Curtom-label van Curtis Mayfield. Op 13 augustus 2003 komt het bericht door dat Ed Townsend is overleden en hij wordt begraven in Riverside in Californië. Zijn zoon David heeft in de vroege jaren negentig succes met de band Surface en overlijdt twee jaar na zijn vader aan de gevolgen van een overdosis. David is dan pas vijftig jaar oud.

Week Spot Kwartet week 14

Ik vind het lastig voor te stellen omdat ik bijna ieder detail van de tocht nog weet te herinneren. Toch is het vandaag (qua dinsdag) een jaar geleden dat ik het 'ge-Vecht' heb geleverd. Toen met een operationele ligfiets en de hoop op een fraaie zomer. Een heel verschil met tegenwoordig. Nu zou ik een 'crimineel' zijn geweest als ik voor mijn plezier zo'n eind uit de regio zou gaan. Straks wil ik het bos in. Ik heb geen boodschappen te doen, maar wil desondanks even een frisse neus halen. Tegelijk heb ik vandaag ook flink wat werk voor de boeg voor wat betreft Soul-xotica en dus trap ik nu af met het 'Week Spot Kwartet' van deze week. Ik wil graag de foto nemen op de platenkoffers en moet daarvoor wachten tot vanmiddag. Veiligheidsriemen vast en we gaan terug naar week 14 in 2016, 2017, 2018 en 2019.

2016: One Man Band-Ronnie Dyson (1973)
Eén van de eerste maanden dat ik singles koop bij Mark en ben zeer verbaasd als ik zie dat dit een Nederlandse persing is. Dat is op zichzelf niet vreemd want Mark haalt veel van zijn handel uit Nederland. Hij heeft daarbij een paar ultieme favorieten en Ronnie Dyson is daar eentje van. In Nederland woont hij kortstondig in de Tipparade met 'Why Can't I Touch You' en dat is eigenlijk best wel het hoogst haalbare voor de matige plaat. Verderop in zijn loopbaan heeft Dyson echter een paar erg goede soul-platen gemaakt. Natuurlijk is zijn uitvoering van 'When You Get Right Down To It' al jaen een favoriet bij mij, in 2016 schaf ik twee aan van Ronnie Dyson. 'One Man Band' is inmiddels gedegradeerd tot de reserve-Blauwe bak wellicht omdat het toch iets té poppy is en ik de plaat te vaak heb gehoord.

2017: You Don't Love Me No More-Candi Staton (1972)
Dat neemt me mee terug naar de prachtige zomer van 2016. Deze staat geadverteerd bij Rarenorthernsoul en ik kan mijn oren niet geloven bij de soundclip. Dit moet ik in zijn geheel horen vanaf Youtube! Even rondsnuffelen op Discogs en dan zie ik dat mijn vriend van Record Shack een exemplaar heeft liggen. Dan heb ik meteen de gelegenheid om een paar extra platen mee te nemen. De opname van Candi blijft me verwonderen. Wat gebeurt er toch allemaal in de studio? Hebben ze een houten vloer? Wie haalt het in zijn hoofd om tijdens een take over de houten vloer te lopen? Of is het een onstabiele kruk of zelfs één van de muzikanten die mee tikt? Hoe dan ook: Het is een kakofonie op de achtergrond terwijl Candi vanuit haar tenen zingt en op het punt staat om in huilen uit te barsten.

2018: Footprints On My Mind-Annette Snell (1973)
Mijn eerste exemplaar komt in de 'soul pack' die ik onlangs van Mark heb gekocht. De a-kant, 'You Oughta Be Here With Me' klinkt op het eerste gehoor wel interessant, alleen is het styreen helemaal stuk gedraaid aan die kant. Een maand later bestel ik elders een beter exemplaar, maar... dan heb ik 'Footprints' al helemaal in mijn hart gesloten en doet 'Oughta' helemaal niet meer mee. Net als bij Candi Staton speelt ook hier de sfeer weer een grote rol en het brengt me keer op keer weer kippenvel.

2019: Gay With An E-Wicked Lester (2009)
Tien jaar zonder de drankjes en dat moet worden gevierd met een 'symbolische' Week Spot. Nu speelt Wicked Lester voor mij al sinds 2013, het duurt pas tot eind 2018 eer ik eens een exemplaar koop van de single. In de tijd dat ik ben gestopt met drinken, koop ik mijn exemplaar van 'Ain't No Mountain High Enough' van Marvin Gaye & Tammi Terrell en omdat Wicked Lester ook in 2009 is verschenen, moet dit gewoon de Week Spot zijn in week 14 van 2019. Omdat ik komende zaterdag de Blauwe Bak Top 45 ga draaien in 'Do The 45' zal er geen 'Week Spot Carousel' zijn. Een week later komen we alle Week Spots uit week 13 en 14 weer tegen in de 'Sweet 16' (en dus ook op Mixcloud).

Blauwe Bak Veteranen deel 38

Morgen is alweer de laatste van de maand en ik lig een paar berichten achterop schema. Toch heb ik alles volledig onder controle en krijgen jullie zowel vandaag als morgen een dubbel bericht. Ik ga vanavond eerst aftrappen met een volgende deel van de 'Blauwe Bak Veteranen' en straks, als ik nog zin heb, de Week Spot. Anders krijgen jullie morgen drie berichten: De Week Spot, het 'Week Spot kwartet' en de 'Eindstreep'. Ik ga woensdag namelijk beginnen aan de Blauwe Bak Top 45. Ja, jullie lezen het goed: 45 in plaats van de gebruikelijke 40. Vijfenveertig past niet alleen mooi bij 'Do The 45', ook vullen 45 nummers in ieder geval drie uren en bij veertig kan dit krap worden. Een top vijfenveertig maakt ook dat ik vijf afleveringen kan doen van elk negen singles en dat is dan drie bij drie op de foto's. Aan alles is gedacht! Dat gaat Soul-xotica vullen van woensdag tot en met zondag. April is een rustige maand voor 'Het zilveren goud' en dus kan ik ter zijner tijd nog wel eens het laatste deel van maart doen. Dat heeft geen haast. Net zoals de 'Blauwe Bak Veteranen'. Had ik in de vorige afleveringen ook deze week 25 singles beloofd, daar heb ik besloten het nu bij zestien te houden. Het vertelt namelijk het héle verhaal van oktober 2013.

Ik heb vandaag een email ontvangen van het energiebedrijf of ik de meterstanden binnen tien dagen wil doorgeven. Het had bijna niet meer gehoeven want vorig jaar had ik de mogelijkheid om een 'slimme meter' te laten installeren. Toch ben ik in veel dingen erg behoudend. Het is pas sinds kort dat ik de telefoonrekeningen en bankafschriften niet meer op papier ontvang. Voor wat betreft de 'slimme meter' ben ik erg sceptisch. Ik wil gewoon zelf de meterstand kunnen vaststellen of over de schouder kijken als er eens een meteropnemer langs komt. Ik verwacht dat ik dit jaar zal moeten bij betalen want ik weet niet of de elektrische fiets mij binnen het budget heeft gehouden. In 2013 heb ik echter recht op een flink bedrag aan teveel berekende termijnen en dat geeft me de mogelijkheid om weer veel leuke plaatjes te kopen, voornamelijk middels het internet. Het resultaat kunnen jullie in deze aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen' bewonderen. Overigens is het geld in november alweer op...

433. I'm Gonna Forget You-The Tiaras (US, Valiant, 1963)
434. There's Nothing Else To Say-The Incredibles (UK, Outta Sight/Audio Arts!, 1967, re: 2013)
435. If I Can't Have You-Etta & Harvey (US, Chess, 1960)
436. I'll Keep Trying-Theola Kilgore (US, KT, 1964)
The Tiaras is de single die ik op 10 oktober 2013 samen met The Gems heb gekocht van een Amerikaanse dealer op Ebay. De overige drie komen van Rarenorthernsoul en heb ik op 11 oktober gekocht. The Tiaras is zo'n voorbeeld van een dwaalspoor. Ik ben dan nog altijd op zoek naar upbeat platen maar begin tegen de koninklijke bedragen van de Northern Soul op te hikken en ga dan maar voor de 'girl group sound'. De platen uit deze periode die nog in de Blauwe Bak staan, zijn de kersen op de cake en The Tiaras is daar eentje van. 'Forget You' is een lekker uptempo ding, 'You Told Me' op de keerzijde heeft iets meer 'sfeer' en daardoor nog enigszins geschikt voor de tegenwoordige set. Deze Amerikaan heeft een grote verzameling Incredibles-singles in de aanbieding maar ik kan geen keuze maken. Uiteraard staat 'There's Nothing Else To Say' daar niet bij want dat is de meest schaarse single van de groep. Ik besluit de volgende dag eerst deze klassieker eens aan te schaffen. Etta & Harvey zijn Etta James en Harvey Fuqua. Theola Kilgore komen we nog tegen in het bericht van de Week Spot. De laatste staat nog altijd in de koffers, Etta & Harvey en THe Tiaras in de reserve en The Incredibles in de Ere-Blauwe Bak.

437. Nothing Can Stop Me-Gene Chandler (US, Constellation, 1965)
438. Ain't My Stuff Good Enough-The Mirettes (US, Zea ZEA-5000, 1970)
439. Baby You Got It-Rudy & Judy (US, T-Neck, 1970)
Het resultaat van een Ebay-veiling. Als ik me niet vergis komen de singles uit Duitsland. Ze zijn in ieder geval op 13 oktober afgerekend. Vooral bij Gene Chandler moet ik diep in de buidel tasten want dit nummer is nog altijd een geheide favoriet in de Northern Soul. Rudy is Rudolph Isley en Judy is Judy White. Judy is de dochter van Josh White en werkt al enige tijd samen met The Isley Brothers. Rudy is Rudolph Isley (en niet Ronald zoals ik dat in 2013 moet hebben geschreven!). 'Baby You Got It' is de upbeat b-kant welke op dat moment beter past in de set. Ik zou nu wel weer eens de a-kant willen horen! Alle drie staan ze nog altijd in de koffers.

440. All The Way Home-Dee Edwards (UK, Goldmine, 1965, re: 1998)
441. If You Change Your Mind-Mary Love (US, Josie, 1968)
442. Soul Coaxing-Raymond Lefevre (UK, Major Minor, 1968)
443. You Don't Want Me No More-Major Lance (UK, Outta Sight/Okeh, 1967, re: 2011)
Voor de 'mainstream' is Northern Soul flink ingedut in 1998 als Goldmine van zich doet spreken. Het brengt in 1998 een box uit van tien singles om te vieren dat The Casino in Wigan een kwart eeuw eerder haar deuren heeft geopend. De ultieme Northern Soul-discotheek van Engeland sluit overigens in 1981 haar deuren en een brand legt het in 1982 volledig in de as. Goldmine doet niet aan vinyl-verspilling en doet op iedere kant een kraker. Ik heb dan al de combinatie van The Belles met Betty Boo en nu kan ik 'All The Way Home' van Dee Edwards niet weerstaan. Met 'Bari Track' van Doni Burdick heb ik nooit veel op gehad. Mary Love koop ik samen met een andere single, maar... ik kan me niet meer herinneren welke. Het is hoe dan ook een plaatje dat niet langer in de Blauwe Bak staat. Ik koop ze beide op 16 oktober op Ebay. Raymond Lefevre is op 20 oktober 2013 mijn kennismaking met Marcus waarvan ik veel platen zal afnemen in de volgende maanden. Op 23 oktober 2013 vul ik de Major Lance-verzameling aan met deze Northern Soul-hit. Dee Edwards en Raymond Lefevre staan in de Ere-Blauwe Bak en de overige twee in de koffers.

444. I'm So Sorry-The Del-Cords (US, Treasure, 1966, re: 2008)
445. Look In The Want Ads-The Emanons (US, All Brothers, 1969, re: 2008)
446. Stop What You're Doing-The Playthings (UK, Pye 1973)
447. I'm Not In Love With You Anymore-Stella & The Gazelles (US, Womar, 1967?, re: 2008?)
448. Girl Crazy-Sharon Soul (UK, Goldmine, 1998)
De enige 'original' van bovenstaande vijf is meteen eentje waarvoor je in de échte Northern Soul voor moet schamen. Op 26 oktober 2013 koop ik de eerste vier bij Rarenorthernsoul. The Del-Cords is een groep uit de garagerock-hoek van de muziek en heeft John Bowie als leadzanger. Bowie bezorgt ons later 'You're Gonna Miss A Good Thing Baby', evenals de instrumentale 'Sorry' cult-hits in de Northern Soul- en Mod-scene. The Emanons is prettige crossover uit Philadelphia en op Discogs wordt daarbij het jaar 2008 vermeldt. Omdat de hoesjes van The Del-Cords en The Emanons van dezelfde kwaliteit zijn, vermoed ik dat ze uit dezelfde tijd komen. Bij Stella & The Gazelles gok ik dat maar. Womar brengt in 1967 de eerste single uit en Stella & The Gazelles klinkt 1966 of 1967 in mijn oren. The Playthings is een 'pop stomper' dat duidelijk is gemaakt met de Northern Soul in ehet achterhoofd. Op 29 oktober koop ik Sharon Soul en dat is een onuitgebrachte opname uit de late jaren zestig. Net zoals bij Kent zijn ook de Goldmine-singles collector's items op zichzelf geworden en Sharon Soul is niet bepaald goedkoop! Het is wel de enige mogelijkheid om het in de koffers te krijgen en als bonus krijg je 'Happiness Is Here' van Barbara Mercer. Del-Cords en Playthings staan in de reserve, de rest in de koffers. Misschien doe ik volgende week wel een aflevering van achttien om 2013 te besluiten.

Singles round-up: maart 4

Zijn Denen van nature eigenwijs? Ik zou dat mijn broers nog eens moeten vragen want zij zijn ervaringsdeskundigen op dat vlak. De singles uit Denemarken zijn gearriveerd. Waar wij het retouradres op de achterkant van een pakket of envelop schrijven of desnoods heel klein in de rechterbovenhoek, daar zitten er twee adreslabels op dit pakket. Het is aan de postbode om te ontdekken wie de afzender is en wie het pakket dient te krijgen. Het moge duidelijk zijn dat ik geen pakket naar Denemarken stuur en vervolgens Deense postzegels erop plak. Ik kan me opeens weer de vorige bestelling van deze verkoper herinneren. Ook nu weer oude Deense kranten (januari) om de boel op te vullen. Het pakket doet echter waarvoor het is aangesteld: Het brengt de platen veilig en solide van Denemarken naar Nederland en daarbij rekent hij niets voor de verpakking. Hij heeft zelfs een actie: Als je voor tien euro aan platen koopt, mag je twee uitzoeken van een lijst met gratis singles. Dat maakt dat ik voor vijftien euro zes singles aan de verzameling kan toevoegen en die ga ik nu voor het eerst beluisteren.

* LaVern Baker- Let Me Belong To You (US, Brunswick, 1965)
Ik begin meteen met een gratis plaat. De verkoper heeft bij de gratis platen gezet dat hij ze geen 'grading' heeft gegeven en dat de meeste platen ergens tussen VG+ en Mint moeten in zitten. Hoewel... er zijn een aantal die hij van meer uitleg heeft voorzien. Ik heb in eerste instantie mijn zinnen gezet op de ontbrekende Diane Jenkins-single met een kras op de b-kant, maar die heeft hij net weggegeven met een andere order. Verder zie ik niet platen die eruit springen voor mij en prik eigenlijk blindelings een plaat. Dat wordt dan het Brunswick-debuut van LaVern Baker. Je kan met Baker bijna niet misgrijpen en dat geldt ook voor het sfeervolle 'Let Me Belong To You'. Het past erg mooi tussen de overige 'ballads with a beat' die ik de afgelopen week heb mogen verwelkomen. 'Pledging My Love' is minstens zo mooi en dus kan ik concluderen dat ik een erg fijne 'double-sider' heb binnengehaald voor noppes.

* Jimmy Beaumont- There's No Other Love (US, Gallant, 1964)
Het is de eerste keer dat ik hem beluister. Ik zie de plaat bij deze verkoper staan en de naam geeft een prettige associatie met de 'Northern Soul Jukebox' en ik denk lange tijd dat de plaat vrij zeldzaam en gewild moet zijn. De prijs valt me anno 2020 honderdvijftig procent mee. Ik besluit te plaat 'blind' te kopen en ik kan melden dat dit geen teleurstelling is geworden. 'There's No Other Love' is eigenwijs genoeg om op de 'Northern Soul Jukebox' te staan maar feitelijk grenst het dichter aan de Belgische Popcorn. Een fijne uptempo danser van de voormalige zanger van The Skyliners. 'Please Send Me Someone To Love' is daarentegen een echte slijper in de doowop-traditie. Erg goed gedaan, maar ik blijf bij 'There's No Other Love'.

* The Flamingos- Think About Me (US, Worlds, 1974)
Dit plaatje is compleet nieuw voor mij. Toch is het een paar dagen geleden dat Mark een exemplaar aanbiedt. Als ik hem niet op Discogs had gezien, dan had ik hem grif van Mark gekocht. Nu heb ik de single echter voor een paar euro. Alle beetjes helpen, nietwaar? Zijn er meerdere hondjes die The Flamingos heten? Vast, maar hier hebben we het over een voortzetting van de bekende Flamingos dat al vanaf de vroege jaren vijftig haar kunsten vertoont en waarvan ik 'Do It To It' (Philips, 1967) in de reserve-Blauwe Bak heb staan. J.J. Jackson leidt het mierzoete orkest op deze fijne poging tot 'sweet soul' maar dan met de voeten stevig verankerd in de traditionele doowop. Deze combinatie maakt het tot wederom zo'n onweerstaanbare crossover-plaat uit de vroege jaren zeventig van een groep die een flink aantal jaren meeloopt in de business. Potentiële Week Spot!

* The Presidents- 5-10-15-20 (UK, A&M, 1971, re: 1972)
Hoezo dubbel? Ik neem de plaat 'gratis' mee omdat het een Engelse persing is. Nu blijkt dat '5-10-15-20' de eigenlijke a-kant is en 'Triangle Of Love' de keerzijde. Beide singles zijn afzonerlijk uitgebracht in Amerika en mijn persing van 'Triangle Of Love' heeft een andere b-kant. Overigens is deze plaat tweemaal uitgekomen in Engeland. De eerste keer in 1971 en de tweede maal in augustus 1972 waarvan dit de promo is. Beide nummers zijn in de stijl van The Delfonics en producties van Van McCoy. 'Triangle Of Love' heeft nooit iets voor mij betekend en ook '5-10-15-20' kan een paar draaibeurten gebruiken. Op zo'n Engelse persing klinkt 'Triangle' ineens een stuk overtuigender en dus ga ik het Amerikaanse exemplaar hiermee vervangen in de koffers.

* Priscilla Price- Funny (US, GeNeva, 1973)
Natuurlijk is het maar een sticker op een plaat dat tot stand is gekomen middels een contractbespreking waar we niet bij zijn geweest. Toch heb ik voor enkele platenlabels een zwak en GeNeva is daar eentje van. Zo heb ik een paar maanden geleden eindelijk de eerste GeNeva aan de collectie toegevoegd middels Mike Jemison en nu koop ik Priscilla Price op de gok omdat de prijs aardig genoeg is. 'Funny' duurt twee minuten en vijftig seconden zonder de monoloog en ruim een minuut meer mét de monoloog. Dat maakt me nieuwsgierig. Priscilla doet het lekker rustig aan op 'Funny', maar ik moet de plaat eerst wel een paar maal hebben gedraaid voordat ik een definitief oordeel kan vellen. 'Only Yesterday' is echter met het intro meteen helemaal raak. Waar Priscilla op 'Funny' luchtig wil klinken, komt het haar uit de tenen op 'Only Yesterday' en dus is dit meteen mijn favoriete kant.

* Ed Townsend- Don't Lead Me On (US, Tru-Glo-Town, 1966)
Eigenlijk de b-kant maar ik geloof het wel. Kunnen jullie een geheimpje bewaren? Dit is komende dinsdag de kersverse Week Spot.

Week Spot Kwartet week 13

De singles van 2017, 2018 en 2019 heb ik al twee dagen klaar liggen voor morgenavond. De plaat uit week 13 in 2016 wil me maar niet te binnen schieten en ik vergeet het steeds om te checken. Als ik het op papier zou hebben? De computer openen is teveel werk overdag en dan komt het moment dat het bericht geplaatst moet worden. Er is precies genoeg ruimte voor vier singles op een Blauwe Bak-koffer maar 's avonds schijnt de lamp recht op deze koffer. Vandaar dat ik het kwartet mee naar zolder moet nemen voor de foto maar dat geeft niet: Ik presenteer jullie straks de laatste zes aanwinsten van deze maand. Terwijl ik aan het schrijven ben, kan ik de 'Vinyl Albums And Singles Top 40' van gisteravond 'editen' en online zetten op Mixcloud. Ofwel: Ik ben flink aan het multi-tasken en dat voordeel heb je met twee computers. Nu eerst het kwartet van week 13 uit de voorbije vier jaren.

2016: Sunshine Holiday-Carolyn Franklin (1976)
Nee, ik ga terug bladeren, maar er moet een reden zijn geweest om 'Sunshine Holiday' deze week als Week Spot te hebben. Ik heb in de eerste maanden van 2016 immers genoeg keuze uit nieuwe aanwinsten en hoef dus niet beslist terug te grijpen naar een plaat uit de nazomer van 2015. Als ik werkelijk een 'sunshine holiday' zou wensen en ik andere keuzes had gemaakt? Dan had het deze week in 2016 praktisch gezien gekund. Immers, ik heb Uffelte al toegewezen gekregen en wacht nu op het eerste deel van de verhuispremie van Nijeveen. Ik ben zelfs al een beetje begonnen met de besteding ervan want in de eerste maanden van 2016 koop ik me suf voor wat betreft de singles. Ik denk dat het gevoel een grote rol heeft gespeeld bij het overwegen van deze Week Spot. Ik kan in maart 2016 nog altijd met veel plezier terug denken aan de mooie vakantie van 2015 en hoewel Carolyn Franklin pas later haar intrede doet, kan ik de plaat koppelen aan de vakantie. In maart 2016 sta ik echter aan de vooravond van de grootste en meest uitgebreide vakantie ooit. Feitelijk is de vakantie nooit voorbij gegaan sinds ik in Uffelte woon.

2017: Love Came-Ronnie Limar (1975)
Het zijn pittige maanden, de eerste periode in 2017. Toch kent 2017 hele kleine momentjes van geluk en Ronnie Limar speelt daarbij eveneens een rol. Ik heb de single maanden ervoor eens gekregen middels Mark, maar het duurt even voordat de plaat gaat groeien. Dat moet in maart 2017 zijn geweest. De collega's van de post in Steenwijk zitten op vrijdag met uitval en dus word ik gevraagd om een paar weken op vrijdag mee te helpen. Eerst tot bijna vier uur in de nacht 'Afterglow' doen en dan vier uurtjes slapen en weer opstaan om aan het werk te gaan. Ik ontbijt dan achter de draaitafels en zo ontdek ik op een vrijdagmorgen de magie van Ronnie Limar. De plaat wordt in 2017 alsnog een grote hit. Het plaatje is op styreen dat moeilijk goed is te houden. Ik heb de single recent nog eens gedraaid en heb toen gehoord dat deze tegen het randje zit. Wellicht nog eens vervangen voor een beter exemplaar? Dat zou zomaar kunnen want Limar heeft zijn plekje veroverd in mijn hart.

2018: I Should Be Leaving You-Barbara Mason (1971)
De eerste maanden van 2018 zijn trouwens ook niet de gemakkelijkste maar in maart gaat de zon weer schijnen voor mij. Ik heb dan net een hele partij singles overgenomen van Mark. Een 'blinde' partij van platen uit de categorie 'well-used but not abused'. Her en der een knetter van het styreen en de nodige krasjes op het vinyl maar er zijn weinig singles die echt het aanhoren niet waard zijn. Ik vervang in april zelfs Bloodstone en Annette Snell terwijl ik deze niet zou hebben gekend zonder de 'soul pack'. Barbara Mason is eveneens een aangename verrassing en haar 'I Should Be Leaving You' is de eerste Week Spot uit de collectie.

2019: Got To Get You Back-Sons Of Robin Stone (1974)
,,Er staat in de agenda dat je zaterdag vrij bent", zegt maandag een collega tegen me. Het is erg vreemd maar naar het schijnt heeft de chef enkele datums overgenomen uit de agenda van 2019. Daarin staat dat ik de laatste zaterdag van maart vrij ben. Een jaar geleden vierde ik dit weekend dat ik tien jaar alcoholvrij was. Op zaterdag naar De Buze voor (voorlopig) de laatste concerten. Overigens is De Buze een paar weken geleden weer los gegaan met de concerten, ook al gooit COVID-19 nu roet in het eten. Op dinsdag 2 april is het precies tien jaar geleden en dan heb ik een zeer avontuurlijke fietstocht. Avontuurlijk? Ja, de kettingbuis is dan al poreus geworden en ik heb heel veel geluk gehad dat het ketting niet eerder door het plastic is gezakt. De vrije dagen zijn doorgestreept en dus ben ik morgen van de partij in Meppel. De Week Spot van week 14 staat al maanden vast en in week 13 twijfel ik tussen verschillende platen en geef Sons Of Robin Stone dan het voordeel van de twijfel. Een erg goede plaat, op de Engelse Atlantic, maar ook eentje die ik vaak wel eens wil vergeten om te draaien. Morgenavond mag deze samen met Limar en Mason op de draaitafels!

Blauwe Bak Veteranen deel 37

Laat me het cliché er maar eens tegenaan gooien: De 'Blauwe Bak Veteranen' is heel spontaan ontstaan op Pinkstermaandag van het vorige jaar. Het idee is aanvankelijk om de singles uit de jaren negentig te behandelen en eventueel door te gaan tot 2008. Zes singles per aflevering. Dat ik inmiddels in 2013 zit, had ik nooit durven denken, maar dan opnieuw... Het is zó leuk om op deze manier bezig te zijn met de Blauwe Bak dat ik gerust wil doorgaan tot en met de platen van afgelopen week. De laatste afleveringen doe ik al zestien singles per aflevering en nu rek ik het nóg verder op: Vijfentwintig singles in een aflevering. Over veel van deze platen heb ik al eens geschreven maar bovenal wil ik 'lekker opschieten' en in plaats binnen één week te blijven het liefste een hele maand doen. Naarmate de tijd vordert, hoe meer platen jaren later nog altijd in de koffers staan. Het kan best zijn dat ik weer eens een aflevering van zestien doe, maar de komende twee bevatten in ieder geval vijfentwintig per keer. De vijfentwintig van vanavond bieden een reis door de tijd van zes weken: Van 3 september tot en met 10 oktober in 2013.

Meg lijkt helemaal te zijn verdwenen van Facebook. Ze heeft tot de zomer van 2013 op de zéér vroege zondagochtend een show met veelal gitaarnoise en alternatieve rock. Ze woont in Amerika waar het 'prime time' is, voor 'ons' is het een onmogelijke tijd behalve als je een nachtbraker bent als ondergetekende. Ik schakel regelmatig in als Meg in de lucht is. In juli 2013 kondigt ze aan met de liefde van haar leven in het huwelijksbootje te stappen en op huwelijksreis gaat. Ze wil dus graag de maanden augustus en september vrijaf nemen. Ik besluit dan de uren te nemen voor 'Floor Fillers', de voorloper van 'Floorfillers'. Eind september blijkt dat het getrouwde leven zonder radioshows haar wel goed bevalt en dat ze niet meer terug komt naar Wolfman Radio. Ik heb inmiddels 'fans' voor 'Floor Fillers', maar heb het zelf altijd beschouwd als een show voor de 'time being' en bovendien zie ik het niet zitten om op dit late tijdstip een vaste show te doen. Bovendien zou ik graag een meer 'algemene' show willen doen. Enfin, met dat laatste moet ik nog ruim een jaar wachten (zie het bericht van zondag 15 maart over 'Tuesday Night Music Club'), maar tijdens de fietstochten naar het werk en de kringloopwinkels maakt mijn hoofd overuren voor wat betreft nieuwe ideeën voor shows. De oplossing van 'Floorfillers' dient zich aan als Joel besluit zijn zaterdagavond van de hand te doen en ik dus al om elf uur kan beginnen met 'Floorfillers'. Twee maanden later verhuist het naar de donderdagavond waar ik nu nog altijd 'Afterglow' doe. 'Do The 45' breidt in september 2013 uit naar twee uren. Ik heb nu immers wel genoeg platen? De nummering geeft een vertekend beeld want enkele tientallen zijn alweer jaren geleden verhuisd naar de algemene bakken. Deze platen staan zeven jaar later nog altijd in de koffers, reserve-bakken en Ere-Blauwe Bak.

408. That's The Way It Is-Eddie & Ernie (US, Eastern, 1964)
409. Think-Aretha Franklin (NL, Atlantic, 1968)
410. Hungry For Your Love-Willie Hightower (US, Mercury, 1973)
411. My Man, A Sweet Man-Millie Jackson (België, Polydor, 1972, re: 1980?)
412. I Can't Break The News To Myself-Ben E. King (UK, Atco, 1965, re: 2003)
413. Everybody Needs Somebody-James & Bobby Purify (NL, Stateside, 1968)
414. Knock On Wood-Otis Redding & Carla Thomas (UK, Stax, 1967)
415. Rib Tips-André Williams (Spanje, Vampi Soul, 1967, re: 2006)
In de nieuwe opzet is het wel zo gemakkelijk om de dagen en winkelbezoeken samen te vatten. Dit zijn de overige singles die ik op dinsdag 3 september 2013 heb gekocht nadat ik voor mijn herkeuring bij het UWV ben geweest. Het blijft de hele dag grijs alsof er elk moment een spat regen kan vallen. Het is daarentegen erg benauwd. Ik onderneem weer een poging om de Plato te vinden en dat gaat weer met een flinke omweg. Eenmaal daar gekomen blijkt dat het tweedehands vinyl totaal niet interessant is en zo ga ik verder naar Minstrel voor de rest. Van Eddie & Ernie meen ik lange tijd dat het een bootleg is, maar nee... het is origineel. Willie Hightower heb ik in augustus 2008 reeds gekocht in Rotterdam maar dat exemplaar is er zwaar aan toe. Minstrel biedt me een fraaie upgrade. Veel van de singles zijn afkomstig van Jelle Boonstra die zijn eigendommen heeft gemarkeerd met gele stickers en viltstift. Hij is in het huidige leven de stuwende kracht achter Jingleweb dat een groot archief aan radiojingles 'deelt' met de liefhebbers. Ben E. King is een promo-single voor de box 'After Hours 2' en heeft het eveneens geweldige 'Something New To Do' van Bobby Sheen op de keerzijde. Otis & Carla heb ik in 1997 al in de Duitse persing gekocht maar deze gaat mee vanwege de blauwe Engelse Stax-labels. André 'Mr. Rhythm' Williams is vorig jaar overleden maar is omstreeks 2005 een cultheld in Zwolle en omgeving als hij een tournee doet met de Groningse band Green Hornet. Dat zal ook de reden zijn geweest waarom Minstrel flink wat exemplaren heeft ingeslagen van deze single op Vampi Soul? Dan zou ik bijna nog de verschillende bakken vergeten... Eddie & Ernie, Ben E. King en de Purify's staan in de koffers. Millie Jackson in de Ere-Blauwe Bak en de rest in de reserve.

416. Smarty Pants-First Choice (UK, Bell, 1973)
417. The Joker Went Wild-Brian Hyland (UK, Oldies 45, 1966, re: 20??)
418. If You Ask Me-Chip Tyler (US, Chicory, 1966, re: 19??)
419. Who's Gonna Love Me-The Imperials (NL, Philips, 1978)
420. 'Let Me Do It-The Belles' (US, Soul Fox, 1966, re: 1975)
421. If I Could Only Be Sure-Nolan Porter (EU, ABC, 1972, re: 20??)
Moet ik echt de archieven in om te zien waar ik The Imperials heb gevonden? Het moet een kringloopwinkel of iets dergelijks zijn en is ter vervanging van mijn oude exemplaar zonder fotohoes. De eerste drie bestel ik op 7 september bij Rarenorthernsoul, The Imperials staat genoteerd bij 13 september en de laatste twee bij 23 september. De laatste twee komen eveneens bij Rarenorthernsoul vandaan. Brian Hyland is een bootleg met 'Backfield In Motion' van Mel & Tim op de keerzijde. Van Chip Tyler heb ik evenens begrepen dat het een bootleg moet zijn. Beide kanten zijn geschreven door Jerry Williams en door hemzelf eveneens als single uitgebracht. Ik heb nu geleerd dat Calla de backing tapes heeft uitgeleend aan Chicory en dat Swamp Dogg dus niet betrokken is geweest bij deze matige single. 'Let Me Do It' van The Belles staat tussen aanhalingstekens en dat is omdat het feitelijk het onuitgebrachte 'Baby Tell Me What You Want' is van The Mirettes. Soul Fox is het label van Simon Soussan, 'the Frenchman', en in de Engelse Northern Soul een beruchte bootlegger. Dat klinkt oneerbiedig want Simon is in werkelijkheid een schatgraver en weet tal van 'cover-ups' te herleiden. Hij is in 1975 één van de eerste die toegang krijgt tot de Mirwood-archieven en daar is deze single een gevolg van. Nolan Porter stond tot een paar weken geleden met de rug in de koffers want ik heb 'That's Not Love' van Holly St.James tijden als de a-kant beschouwd. Ook dit is een bootleg en sinds een paar maanden een collector's item. De plaat is wellicht in Engeland geperst en de tijd dat het nog 'Made in EU' op het label kon zetten. Nog ruimte voor wat flauwe trivia? Porter was getrouwd met de zus van Frank Zappa. Chip Tyler, The Belles en Nolan Porter staan in de koffers. Brian Hyland mag van de rust genieten in de Ere-Blauwe Bak en First Choice en The Imperials staan in de reserve.

422. He's All Right With Me-The Mirettes (US, Mirwood, 1967)
423. Don't Forget About Me-Barbara Lewis (US, Atlantic, 1966)
424. Prove It-Azie Mortimer (US, Okeh, 1970)
425. Stoney Face-Vicki Nelson (US, Discovery, 1967, re: 1975)
The Mirettes 'speelt' al sinds mijn vakantie en even sta ik voor de keuze om de vakantie voorbij te laten gaan om deze plaat te kopen. Dat doe ik dus anders en op 23 september 2013, een maand na de vakantie, koop ik deze in Amerika. Uiteraard via Ebay. Erg opvallend is dat dit zeker een origineel is maar dat deze labelvariant nergens wordt genoemd. Het ontbeert bovenal de naam van The Mirettes. Als ik de plaat in Engeland zou hebben gekocht, mocht ik twijfelen aan de authenticiteit. Gezien deze uit Amerika komt en daar geen specifieke interesse is voor deze single denk ik dat het een foutje van de perserij moet zijn en wellicht één van de schaarse overlevenden van deze fout. Op 24 september maak ik kennis met Fabio in de 'Hassle Free Record Selling Group' op Facebook. Fabio is een dj en verzamelaar uit Milaan en een uiterst sympathieke kerel. Behalve dat we vrienden zijn geworden op Facebook, volg ik zijn mixen op Soundcloud en doen we een paar keer zaken. Azie Mortimer is de op-een-na-laatste uitgave op het Okeh-label. Het wordt pas in 1994 weer afgestoft als G. Love & The Special Sauce een contract krijgt bij Sony. Vicki Nelson is eveneens een bootleg en ditmaal weer eentje waarbij het verschil niet is te zien, maar wel is te voelen (en horen). Het zéér zeldzame origineel is op vinyl en de bootleg op styreen. Aan de hand van speellijsten van de clubs kan worden vastgesteld dat de bootleg in augustus 1975 is verschenen. Mirettes en Barbara Lewis staan in de koffers, Mortimer en Nelson in de reserve-Blauwe Bak.

426. Get Out Your Handkerchief-Ashford & Simpson (US, Warner Bros., 1981)
427. Set Me Free-Viola Wills (NL, Good Ear, 1975)
428. I'm Where It's At-The Jades (US, Ree, 1967, re: 1975)
429. The Jerk-The Larks (Canada, Reo, 1964)
430. There Must Be A Love Somewhere-Ede Robin (US, LeCam, 1968?, re: 1975?)
431. Gotta Have Your Love-The Sapphires (US, AJR Production/Outta Sight, 1965, re: 2013)
432. Love For Christmas-Gems (US, Chess, 1964)
De eerste twee komen uit een flinke vangst singles van de kringloopwinkel in Hoogeveen. Deze bezoek op woensdag 25 september en dat is een stralende dag. Op de terugweg merk ik in de buurt van Fluitenberg dat ik een lekke achterband heb. In Ruinen probeer ik een vriend uit Steenwijk te bereiken om te vragen of hij me wil komen halen. Dat gaat niet lukken en dus rest niets anders dan verder te fietsen met een platte band. Vlak voor Nijeveen loopt dit van het wiel af. The Jades neem ik op 8 oktober 2013 over van Eddie in de 'Hassle Free'-groep. Ik heb eerder Donna King van hem gekocht en ook dit is wederom een bootleg. Dezelfde dag koop ik van een Canadese verkoper op Ebay The larks en een single van The Majors. Wat me opvalt zijn de billijke verzendkosten. Dat scheelt een heel stuk met Amerika! Ede Robin en The Sapphires komen van Rarenorthernsoul en staan genoteerd voor 9 oktober. The Sapphires is een compleet nieuwe heruitgave. Outta Sight heeft dan het werk van Jerry Ross in de schijnwerpers staan, de man die in 1970 voor de 'Dutch Invasion' zorgt in Amerika en 'Venus' van Shocking Blue tot nummer 1 brengt. Ede Robin is meer een 'counterfeit' dan een bootleg. Het lijkt exact op het origineel. Ik heb in deze weken een financiële meevaller door een teruggaaf van mijn energieleverancier. De volgende dag ben ik opnieuw op Ebay en schaf dan The Gems aan. Dit is de groep uit Chicago met Minnie Riperton. Jades en The Sapphires staan in de Ere-Blauwe bak. Larks, Ede Robin en Gems in de reserve-Blauwe Bak. We eindigen dus op 10 oktober en daar beginnen we de volgende aflevering ook weer.

Week Spot: Lou Johnson

Ik denk dat ik straks maar eens moet graven naar mijn dvd-collectie die ik in de afgelopen jaren heb opgebouwd. Ik heb namelijk opeens erg veel behoefte om '28 Days Later' opnieuw te zien. Er hangt op een zeker moment een bepaalde 'sfeer' in de film die ik tegenwoordig eveneens in de lucht voel. Alsof de wereld is uitgestorven en ik als enig levend wezen nog kan genieten van kleine dingen als een ontspannen fietstochtje. Ik heb vanmiddag de mazzel dat er niet veel post is. Ik ga dus een heel klein bochtje om naar huis: Via Nijeveen, Bovenboer, Havelterberg en Darp naar Havelte. Na een paar boodschappen besluit ik nog even over de heide te fietsen en via de bossen terug naar Uffelte. Op de oude elektrische fiets wel te verstaan. Een apparaat dat we zeven jaar geleden hebben gekocht en dat zijn beste tijd heeft gehad. Hoewel de trapondersteuning nog adequaat werkt, komt het ding niet boven de twintig en is het daarmee nog best hard werken! De singles uit Denemarken zijn nog niet gearriveerd (en daarin zit een geheide Week Spot!) en dus blijf ik bij mijn eerdere keuze: 'The Panic Is On' van Lou Johnson.

,,Hoe komt Kent hier mee weg?", vraag ik mezelf maandag af bij het schrijven over Lorraine Johnson. Ik heb de vraag voor gelegd en Mark en zijn antwoord is helder: Platen van Lorraine Johnson zijn dermate in trek bij dj's op het moment dat ze zelfs geen bezwaar hebben bij demo's en mono-opnames in een lage kwaliteit. Daar is dan toch wel een beetje nieuws voor mij want ik heb vorig jaar 'Feed The Flame' gekocht van deze zangeres. Hoewel ik de plaat middels de 'Vakantiemixen' beter ben gaan waarderen, heb ik nooit begrepen dat het zo 'in demand' zou zijn. Kent heeft er een handje van want sommige opnames zijn het aanhoren niet waard. Toch streeft het vooral naar het uitbrengen van héél zeldzaam spul en bij Lou Johnson pakt dat goed uit. 'The Panic Is On' is namelijk helemaal af, ook al twijfel ik bij de percussie tussen refrein en vers. Het klinkt alsof daar nog iets ontbreekt.

Lou wordt op 11 februari 1941 geboren in Brooklyn in New York. Hij komt uit een muzikaal gezin dat bovendien trouw is aan de kerk. Dat resulteert in het eeuwige cliché van de Week Spot. Lou Johnson begint zijn loopbaan ook bij de gospelgroepen. Hij studeert aan de Brooklyn College en vormt kort daarop zijn eerste eigen gospelgroep: The Zionettes. Het maakt platen voor het Simpson-label en heeft enig lokaal succes. Dan formeert Lou met Tresia Cleveland en Ann Gissendammer The Coanjos, zijn eerste niet-religieuze uitstapje in de muziek. Het trio neemt een plaatje op, 'Dance The Boomerang', waarna Ann en Tresia samen verder gaan als The Soul Sisters en Johnson weer even met lege handen staat.

In 1962 komt hij onder contract bij Bigtop Records, een platenlabel dat is gevestigd in de Brill Building. Het is daar waar Johnson in contact komt met Burt Bacharach en Hal David. Bij veel Bacharach en David-composities denk je vaak dat het origineel van Dionne Warwick is, maar niets is minder waar. Lou Johnson is vaak de eerste die een nieuw nummer van het duo mag uitproberen. De cover van Dionne Warwick volgt snel daarop en soms is het een Engelse zangeres die er met de hoofdprijs vandoor gaat. 'If I Never Get To Love You' en 'You Better Let Him Go' (beide uit 1962) leveren nog niet de hit op. 'Reach Out For Me' doet dat bescheiden in 1963 en het is de b-kant, 'Magic Potion', dat middels de Twisted Wheel in Manchester een klassieker zal worden in de Northern Soul. Bigtop houdt tijdelijk op met bestaan en wordt voortgezet onder de naam Big Hill. Johnson blijft werken met Bacharach en David en krijgt in 1964 een nieuw nummer voorgeschoteld. 'Always Something There To Remind Me' zal vooral onsterfelijk worden in de uitvoering van Sandie Shaw maar het is 'onze' Lou die het als eerste opneemt. Dat geldt ook voor 'Message To Michael', ook al heet dat in Johnson's uitvoering nog 'Kentucky Bluebird (Send A Message To Martha)'. In september 1965 herrijst Bigtop uit de dood en verschijnt de single 'A Time To Love, A Time To Cry', een gezongen versie van de tradjazz-hit 'Petite Fleur'. Het wordt door de massa snel vergeten, maar de single brengt fraaie bedragen op in Engeland sinds 'Unsatisfied' een tweede grote Northern Soul-hit oplevert voor Johnson. Big Top zet op dat moment in op meer jazzy repertoire en dat slikt het oude publiek niet. In 1971 heeft Johnson twee elpees gemaakt en een koffertje vol singles waaronder twee Northern Soul-successen en een paar 'originals'.

Hij vertrekt in de jaren zeventig naar Orange County in Californië waar hij blijft werken als nachtclubzanger. Op een zeker moment duikt hij ook op in een voortzetting van The Ink Spots, maar de algemene muziekwereld zal geen last meer hebben van hem. In de Northern Soul staat hij echter hoog aangeschreven en daar vullen de twee 'hits' nog altijd de dansvloer. Het maakt ook dat verzamelaars zijn gaan speuren naar andere opnames van Johnson en dit resulteert in een verzamelalbum op Kent in 2010. Het bevat gerestaureerde opnames van zijn grote hits alsook een aantal niet eerder uitgebrachte nummers waarvan 'The Panic Is On' de grootste verrassing is. Een grootse ballade zoals die in de jaren tachtig mateloos populair zou zijn geweest in Stafford.

Op 1 mei 2019 volgt het tragische nieuws dat Johnson is overleden. Hij is 78 jaar geworden.

Singles round-up: maart 3

De Week Spot gaat wellicht morgen komen zodat ik een dag extra kan nadenken. Het meeste werk gaat echter toch in de 'Singles round-up' zitten en daarmee ga ik vandaag vervolgen. Ik heb vanmiddag nog even contact gehad met de Discogs-handelaar en nee, we worden het niet eens. Iedereen kan een foutje maken, maar twee tegelijk toont aan bij mij dat je de zaken niet zo serieus neemt. Verder heb ik vanmiddag de nieuwe boxmod binnen gekregen, ook al heeft dat dan weer niets met de 'Singles round-up' van doen. Hopelijk kan ik nu weer een anderhalf jaar probleemloos dampen. Het is overigens exact dezelfde als die ik had. 'Never change a winning team' en voor mij geen regelbare wattage en ander geleuter. Ten allen tijde het gas erop! Dan ga ik jullie nu voorstellen aan de laatste elf platen van Mark. Ook deze heb ik nog niet gedraaid en ga ik dus wederom 'live' doen.

* Rhonda McDaniel- Why Am I Crying (Canada, Soul Tribe, 2008?)
Oorspronkelijk een gewild nummer van zangeres Shirley Wahls uit 1967 en ik zie net dat Outta Sight nog vrij recent het opnieuw heeft uitgegeven. Ik volg de catalogus van Outta Sight nauwelijks meer. Toch bestaat op dit moment ook geen noodzaak voor Wahls' versie want McDaniel stelt me meer dan tevreden. Ik ken het Soul Tribe-label van de heruitgave van Tan Geers' 'Let My Heart And Soul Be Free' welke ik sinds jaren in de Blauwe Bak heb staan. Deze single van Rhonda moet de eerste release op het label zijn geweest en moet ergens van tussen 2006 en 2008 zijn. Het is appels met peren vergelijken maar McDaniel's versie is wat moderner en dat is zeker welkom. Het boet ook niets in voor wat betreft de soul. De b-kant heet 'Good Thing' en ligt ook erg prettig in het gehoor zonder dat het af doet aan de soul-beleving. Ik neig zelfs een beetje naar de b-kant qua favoriet.

* Labronzo McDonald- Goody (US, Thrust, 1993)
Dit vind ik echt heel moeilijk voor te stellen: Een vinylsingle uit 1993. In 1992 zijn de vinylplaten voorgoed verbannen uit de winkels en tref ik enkel singles uit dat jaar aan in de buurt van Steenwijk en in Engeland. Ik heb vorig jaar een paar 12"-singles gekocht welke populair zijn geweest in de club waar Mark in de vroege jaren negentig veel verblijft en 'Goody' kan zomaar een latere uitvoering daarvan zijn. Een echte jaren negentig-productie met nogal elektronisch aandoende percussie en instrumentarium, maar verder een midtempo slijper met een uitzonderlijk zingende Labronzo. Niet het geijkte materiaal uit 1993, zelfs nog een stuk meer 'underground' dan Boyz II Men om maar een voorbeeld te noemen. Het misstaat niet tussen de jaren tachtig-platen in de koffers. Ik wil van 'Goody' wel de hit maken die het hoort te zijn!

* Jackie Moore- Cover Me (US, Atlantic, 1971)
De prijs is laag en zoveel overtuiging heb ik niet nodig bij Jackie Moore, zeker sinds ik in 2016 'If' aan de verzameling heb toegevoegd. 'Cover Me' is eigenlijk de b-kant van 'Time', maar wel meteen mijn favoriet. Een uitvoering van een klassieke Percy Sledge-perfomance maar dan geheel op haar eigen wijze. 'Time' schijnt meer funky van aard te zijn. Over een halve minuut deze kant eens proberen. Zoals 'Blues & Soul' voorspelt in 1972 (bij de Engelse release) is 'Time' de kant die het goed zal doen in de discotheken in en rond Londen en dat betekent dat het niet beslist mijn favoriet hoeft te zijn. Ik blijf bij 'Cover Me'.

* Bobby Newton & Tina Blount- How Can I Thank You Enough (US, Intrepid, 1969)
Een lekker uitbundig licht-funky duet van Bobby en Tina in een productie van Jesse James. Ik mag deze plaat 'gratis' hebben omdat ik het bedrag tegoed heb van Mark. Daarom doe ik niet al te lastig want het is gewoon geen essentiële single, maar wel o zo gezellig. 'Your Love Gets Sweeter Everyday' is de eigenlijke a-kant en dat is meer van hetzelfde en toch gaat mijn voorkeur uit naar de b-kant.

* P.J. Proby- I Apologise (UK, Liberty, 1965)
Een jaar geleden koop ik 'I Don't Want To Hear It Anymore' van Mark, een b-kantje van P.J. Proby. Nu biedt hij deze single aan voor de b-kant met dezelfde lovende woorden maar bij de eerste luisterbeurt kan het me niet overtuigen. Waarom ik de single toch koop? Omdat die redelijk voordelig is en ik de a-kant anders nog wel in de algemene jaren zestig-bak wil hebben. Ik begin vanavond toch bij de 'beat ballad' op de b-kant: 'What's On Your Mind'. P.J. blijft natuurlijk een uitzonderlijk zangtalent en kan rekenen op de meest zoete violen uit het orkest van Johnny Scott met tegelijk een ritmetandem met misschien wel Jimmy Page op gitaar. De soul wil er maar niet af druipen en het haalt het niet bij de andere single. 'I Apologise' is zó goed dat als het geen hit zou zijn geweest het meteen in de Blauwe Bak was komen te staan. En zo twijfel ik even om het toch in de reserve-Blauwe Bak te zetten, maar dan opnieuw... het is wel pure pop maar dan wel met een gouden randje.

* Vivian Reed- I Wanna Be Free (UK, Direction, 1968)
De vorige eigenaar heeft geprobeerd 'Yours Until Tomorrow' tot a-kant te bombarderen en misschien is dat wel terecht. 'Free' is immers een compositie van Tommy Boyce en Bobby Hart, die veel voor The Monkees hebben geschreven. Toch hebben de heren hier hun best gedaan om er iets Motown-achtigs van te maken en ik durf het best 'crossover' te noemen. Een hele lange uithaal en dan opeens een meer slepend stuk. Erg gek plaatje maar wel lekker! 'Yours Until Tomorrow' is van Gerry Goffin en Carole King en dat is dan weer een 'beat ballad' met een erg plechtig zingende Vivian. Het is in mijn oren gemodelleerd aan P.P. Arnold en dat is geen bezwaar. Zo'n Engelse Direction (het soul-label van de Engelse CBS) maakt me in ieder geval hebberig als ik het voor relatief weinig op de kop kan tikken.

* Jimmy Robins- Once In A Lifetime (US, Tangerine, 1969)
De variant met het oranje label is de 'cover photo' van de Facebook-pagina van Mark en dat heeft een reden: Het is één van zijn ultieme favorieten als het aan komt op 'goedkope' jaren zestig. Voor twintig pond heb je een schijfje vol hartenpijn en 'deep soul' op zijn allerbest. Het is eigenlijk de b-kant van 'Lonely Street' en de laatste is iets meer upbeat maar dan opnieuw met die geweldige stem van Robins. Een hele fraaie 'double-sider'!

* Roscoe Shelton- I'm Ready (US, Sound Stage 7, 1968)
Opvallend veel jaren zestig-platen in de laatste bestelling bij Mark. Ze volgen echter allemaal hetzelfde stramien: Fraaie midtempo platen met zangers die niet bang zijn om flink 'deep' te gaan. Roscoe is wederom een voorbeeld hiervan. Ik bestel de plaat vanwege 'I'm Ready' en dat blijkt ook nog eens de a-kant te zijn. Dat gebeurt niet vaak. 'You Ought To Take Time Out For Your Love' is upbeat 'Southern Soul' en klinkt alsof ik het al vaker heb gehoord. Nee, ik blijf bij 'I'm Ready' als mijn favoriet.

* Spiritual Kings- The Lord Will Make A Way (US, Soul World, 1972)
De gospel is op zijn retour? Ja, de tijd dat ik ze per vijftallen kocht, ligt alweer een paar jaar achter ons. Mark biedt ze enkel aan als hij zelf helemaal overtuigd is van de plaat. We zijn het niet altijd eens maar in geval van Spiritual Kings klopt het plaatje. Zéér obscuur. Niet op 45cat en daar lijkt het erop alsof er zelfs meerdere Spiritual Kings zijn in de muziek. Dit schijfje komt uit Chicago en Al Tingle zingt de lead op de a-kant. Het blijft ver weg van de 'rocking gospel' en heeft her en der zelfs de Curtis Mayfield & The Impressions-stukjes. Het blijft aan de prettige kant van de soul en dat is het soort gospel dat ik graag mag horen. Perry Grant gaat vooraan bij de microfoon voor 'Swing Low' op de b-kant en zelfs dat klinkt anders dan menig ander uitvoering van deze 'spiritual'. Toch gaat de voorkeur uit naar het swingende 'Lord' op de a-kant.

* Swamp Dogg- Straight From My Heart (US, Swamp Dogg, 1971)
'The original Dee-Oh-Double-G' heeft onlangs een nieuw album uitgebracht en dat is niet te versmaden. Na zijn dubieuze autotune-plaat ('Love, Loss & Autotune') keert Jerry Williams terug bij zijn klassieke jaren zeventig-werk. Het moge duidelijk zijn dat ik alles van hem lust want zelfs het bluesy 'Mama's Baby - Daddy's Maybe' staat in de Blauwe Bak. 'Straight From The Heart' is meer van dezelfde blues waarin Jerry ouderwets kan janken en zeiken, precies zoals ik hem graag mag horen. Op de b-kant een meer interessante 'Don't Throw Your Love To The Wind' uit de pen van Joe South. Een beetje aan de poppy kant, maar liever dat in 'Do The 45' dan teveel pure blues.

* Vivian Verdree & Ed Boze- Mister Soul Singer (US, Avco, 1975)
Een demo met hetzelfde nummer op beide kanten en ook beide in stereo. Dat is best handig met broos styreen als dit. Avco is in 1975 het huis van de 'sweet soul' en dat is dit plaatje in zekere zin ook, maar dan wat 'moeilijker'. Het is vooral Verdree die we volzinnen horen doen en kwaaie Ed vult het aan moge gilletjes en wat loze kreten. Het is een bijzonder atmosferische opname, anders kan ik het niet beschrijven. Té moeilijk voor de hitparade van die tijd, maar ik wil het plaatje wel laten groeien in de Blauwe Bak.

Singles round-up: maart 2

Ik heb vanmiddag de singles van Mark afgehaald bij het postkantoor. Hoewel ik zaterdagmiddag mooi op tijd klaar bent met bezorgen in Meppel ben ik nog altijd een half uur té laat in Uffelte om de singles in ontvangst te nemen. Eenentwintig singles die erom smeken om héél snel gedraaid te worden plus de Week Spot en de extra bestelling. Dat zijn totaal drieëntwintig. Dat zou ik kunnen uitsmeren over drie of vier afleveringen maar ik heb aan schrijfvoer geen gebrek de komende week en ik wil het snel en groots aanpakken. Vandaar de eerste tien van Mark en het duo uit Amsterdam in dit eerste deel van de week en misschien later vanavond het tweede deel met de laatste elf van Mark. De singles uit Denemarken kan ik ter zijner tijd in een apart bericht kwijt. Wat me wel is opgevallen bij de singles van Mark: Het is erg veel jaren zestig ten opzichte van vorige edities, ook al is de vaart er een beetje uit qua tempo. Laat me meteen losbarsten.

* Anglo-Saxon Brown- Straighten It Out (US, Atlantic, 1976)
Blijft bijzonder om naar te kijken: Amerikaanse Atlantic-promo's met een blauw label aan de stereo-kant en rood-wit aan de mono-zijde. Hoewel het niet een groots kasteel wordt, is 'Straighten It Out' een zogenaamde 'builder'. Het begint wel vrij klein en heeft ook een refreintje maar ieder segment in het nummer is iets anders dan de vorige en dat maakt het 'spannend'. Ango-Saxon Brown is een groep en vandaar dat het onder de 'A' van Ace Spectrum mag staan. Waarom Ace Spectrum? Omdat ik dat ooit onder de 'S' had staan omdat ik dacht dat het een zanger was.

* Fontella Bass- It's Hard To Get Back In (UK, Contempo, 1973)
Mark weet van mijn 'fetisj' voor Contempo- en Mojo-uitgaven en vermeldt dan vaak 'on a nice UK-copy' of 'on a nice Contempo-45' in de advertenties. Dan weet hij dat aan de overkant van de Noordzee onmiddellijk iemand de oren spitst en in het geval van Fontella Bass niet eens naar de geluidsclips luistert. Ik kijk eerst in de Blauwe Bak-koffer om te zien of ik de plaat nog niet heb en als dat het geval is, wordt de plaat meteen gereserveerd. Fontella is op de funky toer, dat is alles wat ik begrijp uit de advertentie. Jerry Strickland en Bobby Patterson tekenen voor 'It's Hard' en, ja, daar zit een lekkere wah wah-gitaar in. De funky jas past haar goed. 'Talking About Freedom' op de keerzijde is daarentegen crossover en niet te versmaden. Sterker nog: Het is momenteel mijn favoriete kant van de twee en wellicht één van de beste dingen van Fontella buiten uiteraard 'Rescue Me' uit het vorige decennium.

* Deep Velvet- Complain To THe Clouds (UK, Kent, 1973, re: 2016)
Ik noteer de kanten die me in eerste instantie het meest aanspreken als Mark ze aanbiedt op zijn pagina. Deep Velvet is daarentegen de b-kant. Twee mono-kanten uit 1973 samengebracht op een Kent Select. Van Deep Velvet heb ik al 'Hannah Mae' dat een beetje 'slaapt' in mijn bakken en voor deze kant ziet het er ook al niet rooskleurig uit. Ik vestig mijn hoop op de a-kant want die heb ik destijds wel gedraaid van Youtube. Het is een erg summiere opname van Lorraine Johnson's 'A Love Like Yours'. Het is uiteindelijk de betere kant, maar erg jammer van het bescheten geluid. Een euvel waar Kent keer op keer mee weg komt. Het label wordt op handen gedragen omdat het legale heruitgaven aanbiedt en vaak platen waar echt niet anders aan te komen is, maar een kleine remaster zou hier wonderen hebben gedaan.

* Leona Dunn- Our Songs Of Love (US, Hallmark, 1965)
Hallmark uit New York en dus niet te verwarren met het Engelse budget-label dat ons de 'Top Of The Pops'-albums brengt (en nog steeds verjaardagskaarten). Volgens Youtube heb ik de b-kant al eens beluisterd. Zou dat zijn geweest naar aanleiding van een Marktplaats-zoektocht? Of in de archieven van mijn hoesjesboer uit het zuiden des lands? Het is nu het sfeervolle 'Our Songs Of Love' dat me over de streep trekt. Tekstueel is het een eerbetoon aan de klassieke doowop- en jukebox-hits, muzikaal een fraai georkestreerde ballade. 'Ballad with a beat', zoals ze dat zeggen. 'Baby Don't Play Around' is de video die ik blijkbaar eens eerder heb opgezocht en een minuut geluisterd. Dat komt langzaam op gang en neemt dan een stampend ritme aan. En het is té moeilijk voor Northern Soul, hetgeen het dan weer een beetje interessant maakt voor mij.

* Kelly Finnigan- Since I Don't Have You Anymore (US, Colemine, 2019)
Ik weet niet of ik het vinyl heb beschreven in het verhaal over de Week Spot. Ik weet dat de eerste persing op een bepaalde kleur vinyl is maar de mijne is 'gewoon' de zwarte. Het kleurtje is ook een euro extra bij een Duitse dealer en dat maakt dat ik meteen al voor de gewone zwarte wil gaan. 'It's what's in the groove that counts' en 'onbespoten' is vinyl het lekkerste en dus hoort het gewoon zwart te zijn. Op de keerzijde staat de instrumentale versie.

* Holland Dozier- You Took Me From A World Outside (US, Invictus, 1973)
Lamont Dozier en de gebroeders Holland kunnen in 1968 onder hun contract uitkomen bij Motown op de voorwaarde dat de heren vijf jaar lang zich niet manifesteren als Holland-Dozier-Holland. Bij Invictus en Hot Wax maken ze gebruik van een paar songschrijvers waarbij ze hun repertoire onderbrengen. Er wordt gesuggereerd dat 'Band Of Gold' en andere hits van Freda Payne eigenlijk door Holland-Dozier-Holland zijn geschreven. In 1973 zijn de heren weer vrij om onder de eigen namen werk uit te brengen en Holland-Dozier is daarvan het eerste resultaat. 'I'm Gonna Hijack Ya, Kidnap Ya, Take What I Want' is de eigenlijke a-kant maar bij mij gaat alle aandacht uit naar het huiveringwekkend mooie 'You Took Me From A World Outside'. Een zee van fraaie violen en percussie welke nogal elektronisch aan voelt. Qua compositie is dit het meer sfeervolle Temptations-werk en de mannen laten horen zelf ook behoorlijk te kunnen zingen. De a-kant is meer het geijkte Temptations-werk, maar dan toch liever deze groep dan dit initiatief.

* Eddie Holman- Young Girl (US, GSF, 1972)
Holman heeft al een lange staat van dienst als hij zich in de eerste helft van de jaren zeventig gaat toeleggen op het meer melodieuze werk met vrij hoge zangnoten. Het zal de weg banen voor gorepen als The Stylistics en de opmaat vormen tot 'sweet soul'. Mark had onlangs weer een fraaie Eddie Holman-plaat uit deze tijd in de aanbieding maar om 'overkill' te voorkomen, heb ik die nu eerst even overgeslagen. 'Young Girl (In Your World)' is de volledige titel en dit is inderdaad het soort dat later door The Stylistics wordt voortgebracht. Het is echter een b-kant en de andere zijde heb ik nog niet geproefd. 'Young Girl' is echter een suikerpot voor mij! 'I'll Call You Joy' is meer van hetzelfde maar dan zonder de magie van 'Young Girl'.

* Tommy Hunt- Searchin' For Love (US, Dynamo, 1967)
Relatief veel jaren zestig. In deze eerste aflevering is het nog veelal jaren zeventig en dan komen we zomaar uit bij Tommy Hunt. De man die in de midden jaren zeventig Engeland heeft uitgekozen als residentie en voor het Spark-label Roy Hamilton's 'Crackin' Up Over You' opneemt en een hit scoort. 'Searchin' is een prachtig stukje 'deep soul' met de beschreven 'wear and tear'. Toch heb ik meer gehavende Dynamo-persingen gehoord (die overigens knalhard zijn opgenomen). Ook dit is weer een b-kant en dat betekent dat ik ook aan de a-kant mag proeven, maar beter dan 'Searchin' gaat het vast niet worden. 'The Complete Man' is mede geschreven door Jimmy Radcliffe van de Northern Soul-klassieker 'Long After Tonight Is All Over', de vaste afsluiter in The Casino in Wigan. Ook weer fraaie midtempo maar ook hier mis ik de magie van de b-kant.

* Lou Johnson- The Panic Is On (UK, Kent, 1962-63, re: 2010)
Lou Johnson maakt in de jaren 1962 en 1963 enkele prachtige kanten voor het Big Top-label en 'The Panic Is On' blijft om gekke redenen op de plank liggen. Het is een klassieke 'beat ballad' welke in tegenstelling tot Lorraine Johnson nu wel goed uit de verf komt, hoewel het her en der een beetje 'ondergeproduceerd' is. Niet helemaal 'af' maar daardoor wel puur en ongeschonden. 'You Better Let Him Go' is in 1962 wel uitgebracht op het Big Top-label en het is iets meer upbeat en past iets beter in de Northern Soul. Ik ken 'The Panic Is On' al sinds mijn vroege dagen van het soul-verzamelen maar nu valt toch eindelijk het kwartje en is de tijd rijp om het helemaal in mijn hart te sluiten.

* Tamiko Jones- Cloudy (US, Atlantis, 1976)
Nee, geen tikfout. Tamiko Jones brengt haar platen uit op het Atlantis-label en worden soms in Engeland geperst als Contempo. Dat is niet het geval bij 'Cloudy' en de reden daarvan zullen we nooit weten. Het is geen tweede 'Reachin' Out For Your Love' maar wel een koopje en een fraaie uitvoering van het nummer van Average White Band. De a-kant is het meer funky 'Let It Flow' en als puntje bij paaltje komt, heeft dat mijn voorkeur. Nog steeds geen 'Reachin', maar het komt dicht in de buurt.

* Emanuel Lasky- More Love (US, Westbound, 1968)
Het is misschien wel een jaar geleden als Mark een aantal singles in de aanbieding heeft. Ik ben dan vooral geïnteresseerd in de b-kant. Deze platen verkopen als warme broodjes en Mark belooft méér in de toekomst. Op een gegeven ogenblik vergoedt Mark het met de extra New Birth-plaat in een pakket want de verwachte extra singles willen maar niet komen. Totdat hij een paar weken geleden opnieuw deze single aanbiedt. Nu ben ik wel op tijd en kaap een exemplaar mee. Ik ben dan al een beetje overstag gegaan voor 'More Love'. Midtempo, mooi orkest en een ingewikkeld refrein met een duidelijke vingerafdruk uit Detroit. 'A Letter From Vietnam' is toch uiteindelijk de winnaar van de twee. Als je net denkt dat het gewoon een fraai Motown-deuntje is, dan bereikt Emanuel de finale en hoor je de harten breken. Een fraaie 'double-sider' maar met een voorkeur voor 'Vietnam'.

* Richard Marks- Never Satisfied (UK, Athens Of The North, 1975, re: 2019)
Ik meende al dat er iets niet klopte en wat blijkt? Stuurt die gast me ook nog de verkeerde Richard Marks toe! De eerste keer dat ik iemand op Discogs een neutrale beoordeling heb gegeven. Er is op dit moment namelijk ook een heruitgave van deze Richard Marks op het Ocean of Tears-label en dat had mijn voorkeur. Ach, die koop ik binnenkort nog wel eens. Athens Of The North ken ik al van de Felony Theft-plaat en dat zijn altijd lekkere funky re-issues van onmogelijke platen. 'Never Satisfied' is de beste kant van de twee en hier gaat Marks flink tekeer als een tweede soort James Brown en met een fraaie instrumentale break later in het nummer. Het is niet essentieel maar wel erg lekker.

Verticaal vijf letters: Zondag 22 maart

Het eerdere plan om te gaan fietsen, laat ik varen. Ik zou in eerste instantie een 'boodschapje' hebben gehad in Meppel. De boxmod van mijn elektronische sigaret heeft het afgelopen nacht begeven. Ik heb inmiddels een nieuwe besteld via het internet en ik hoop dat ik dinsdag weer ouderwets kan dampen. Tot die tijd heb ik nog de Vaporesso, maar ik denk aanvankelijk erover om een 'tijdelijke' damper uit te zoeken bij het tankstation waar ik mijn vloeistofjes haal. Dat gaat dus niet door en toch wil ik even naar buiten. Ik besluit dan maar een bochtje te maken door 'de achtertuin'. De paden uit en de lanen in door de bossen tussen de golfbaan en Holtinghe. Het gebied waar de Duitsers tachtig jaar geleden de nationale luchthaven de Havixhorst hadden gepland. Dankzij een paar grote bulten zand leer ik eindelijk een beetje logica kennen in het bos waar ik tot voor kort nog wel eens wilde verdwalen. Niet dat dit het minder leuk maakt overigens, want het is nog altijd een prachtige omgeving om te dwalen.

Ook de zon speelt vanavond een grote rol als ik ga wandelen. Dit en de eerder genoemde bergen zand maken dat ik een soort van kompas heb dat ik op eerdere dwaaltochten in het gebied heb gemist. Hierdoor loop ik vanaf de eerste berg zand vrij rechtstreeks naar de rand van de golfbaan waar ik bovenstaande foto heb genomen. Doordat het lager gelegen pad door de hevige regenval blank is komen te staan, kun je het hoger gelegen pad als alternatief nemen. Je moet zo nu en dan door de overgroeiende takken manoeuvreren maar liever dat dan tot de knieën in het water. Ik kom, zoals verwacht, uit bij de klinkerweg. Die volg ik een tijdje zodat ik even vrij een sigaartje kan roken. Plots zie ik aan de rechterkant de berg zand en aan de hand daarvan weet ik in te schatten waar ik terug het bos in moet om uit te komen bij de vakantiehuisjes. Onderweg kom je dan langs een prachtig vennetje en ik vind het ook wel fijn dat ik dit nu een beetje direct weet te vinden. Ik schrik als ik thuis kom want ik blijk toch wel een anderhalf uur te zijn weg geweest. Het voelt echter als een 'ommetje' en heb me geen minuut verveeld!

Hier en nu: Postcards

Een radio-collega verontschuldigt zich tegenover ons dat ze geen radioshow wil doen 'te midden van de Corona-crisis'. Natuurlijk, het doen van een radioshow is geheel vrijwillig en je moet jezelf goed genoeg voelen om een show te kunnen doen, maar... niet een show doen vanwege een crisis waar je in het normale leven mee dood wordt gegooid? Ik denk dat de afleiding van een goede radioshow, een weblog dat zich druk maakt over afwijkende persingen van singles en muziek in het algemeen méér nodig op dit moment dan ooit tevoren. Op het gebied van het laatste staat Postcards al een tijdje in de remise: Ik heb het album pas ontdekt als ik de 'Hier en nu' van Weyes Blood publiceer. Muziek om de ogen bij te sluiten en op reis te gaan, dat is wat je op een moment zoals dit uitstekend kan gebruiken en Postcards kan een entreebewijs zijn. Het album 'The Good Soldier' is op 3 januari 2020 uitgebracht en natuurlijk kun je het bij de plaatselijke vinylboer halen of een online cd-winkel. Als je het geld direct bij de band wilt krijgen, is een bezoek aan de Bandcamp-pagina van Postcards de kortste klap. Voor tien dollar kan de reis beginnen!

Op het eerste gehoor klinkt het alsof Postcards al heel lang aanwezig is in de muziek maar het is vooral te wijten aan de encyclopedische kennis en voorkeuren van de twee mannen en vrouw van Postcards. De muziek neemt je mee langs het beste uit de afgelopen vijftig jaar, zolang dream pop, shoegaze, noise, psychedelica en slowcore termen zijn waarvoor je je stoel uit komt. Het trio is afkomstig uit Beiroet in Libanon. Journaalbeelden uit de vroege jaren tachtig zijn mijn eerste associatie bij Beiroet. Toch kan het opgroeien in een dergelijke omgeving erg positief uitpakken voor de muziek. In de Libanese muziek lijkt de wens om te ontsnappen uit het dagelijkse leven groot te zijn en is een muzikale droom daarbij een fraaie eindbestemming. Ik leer 'Postcards' in de afgelopen maand van track tot track kennen en ik weet niet helemaal zeker of ik er klaar voor ben om de plaat van begin tot einde integraal te draaien. Zoiets vergt enige training bij mij, maar het is per slot van rekening ook gelukt met Asobi Seksu. En dat is meteen weer een fraaie muzikale link met Postcards want beide bands zitten in dezelfde hoek.

Postcards maakt muziek dat elementen kent van soundscapes, shoegaze en zelfs her en der een vleugje punk. Tegen de solide muur van bewerkte gitaren en drums en niet zelden een synthesizer klinkt Julia Sabra's stem als engelachtig. Ik stap een maand geleden de wereld van Postcards binnen middels het korte 'Spiderwebs' en sindsdien heb ik enkele favorieten gekregen op het album. De laatste daarvan is 'Hunting Season', maar ieder nummer heeft wel 'iets' voor mij zonder dat ik tot op heden naar het volledige album kan luisteren. Dat is doorgaans geen bezwaar want ik draai nieuwe muziek vooral in de radioshows en voor dat middel zijn de nummers van Postcards uitermate geschikt. Het vervreemdende in de ogenschijnlijke radio-songs maakt dat het zo geschikt is in het huidige landschap. En de reden waarom het helemaal wordt plat gedraaid in 'Tuesday Night Music Club' en 'Afterglow'. Het jaar is nog geen kwartaal oud of dit album gaat alvast op de shortlist voor 2020.

Tenslotte kan ik melden dat Kelly Finnigan en de tweede Discogs-bestelling vanmiddag zijn gearriveerd. De Week Spot kan morgenavond gewoon van vinyl worden gedraaid!

Week Spot Kwartet week 12

Nederland laat zich niet gemakkelijk gek krijgen. Ik moet bekennen dat ik tot een week geleden ook nog wel dacht dat 'het wel zou overwaaien', maar inmiddels begint het toch wel 'angstig' te worden. Niet dat ik overigens heel erg bang ben voor het virus maar wel voor de stappen die de regering wil zetten om het uit te roeien tot zover dat mogelijk is. Het voelt al een week alsof we tegen de lockdown aan zitten en er hangt iets vreemds in de lucht. Maar nogmaals: Nederland laat zich niet gek krijgen en hoewel de media wil doen geloven dat we doodsangsten uit staan, merk ik daar verschrikkelijk weinig van in mijn werk als postbode. Zelf probeer ik rokerskuchjes en koude wind-proesterij zoveel mogelijk to coördineren, maar anderen om mij heen lijken zich daar niet aan te storen en hoesten dat het een lieve lust is. Ook de anderhalve meter afstand probeer ik zelf in acht te nemen, maar het lijkt wel alsof de mensen steeds dichterbij komen staan. Ook zie ik een aantal dingen voorbij komen die de zeeppompjes en etalageramen voor de supermarktkassa's in eens waardeloos maken. Je eigen bonuskaart scannen achter de kassa en vlakbij de caissière? Ik heb het vanmiddag meegemaakt. Over de huidige Week Spot: Die is nog steeds niet gearriveerd. Deze bestelling bij Distortion Records in Amsterdam is eenmalig geweest ('name-and-shame'), dat moge duidelijk zijn! Dan ga ik vanavond terugblikken naar de Week Spots uit de afgelopen vier jaren.

2016: Hold On-The Radiants (1968)
We beginnen met een klassieker. Ik leer 'Hold On' kennen in een obscure cover-versie op een Mod-verzamelaar in 2008. 'Hold On' wordt hier uitgevoerd door de Engelse band The Montanas dat vooral populair is in Italië en 'Hold On' vermoedelijk ook voor deze markt heeft uitgebracht. The Montanas' versie hoort bij de soundtrack van de eerste fietsvakantiedag in 2008: De vroege rit van Steenwijk via Lemmer naar Stavoren. Het origineel van The Radiants is de grote hit geweest en derhalve gemakkelijker te vinden dan de even goede versie van The Montanas. Ik win de single in december 2015 in een veiling bij mijn goede Duitse 'maat' uit München. Ik heb laatst nog mee gedaan in een veiling bij hem, maar wil niet ver genoeg gaan. De uiteindelijke winnaar heeft hem voor een koopje! The Radiants gaat daarentegen keurig voor het startbedrag en dat is 8 dollar.

2017: Love Me Like You Mean It-Percy Sledge (1966)
In de eerste maanden van 2017 zit ik in zwaar weer en dat betekent dat ik lange tijd geen nieuwe singles kan toevoegen aan de Blauwe Bak. Het maakt me ook creatief met platen die ik in het voorgaande jaar heb gekocht. Eerlijk is eerlijk: Ik heb in 2016 zoveel gekocht dat ik best een paar maanden rustig aan kan gaan doen om de nieuwe aanwinsten beter te leren kennen. 'Love Me Like You Mean It' is de b-kant van de originele Nederlandse 'When A Man Loves A Woman' en dat plaatje scoor ik voor een euro bij de plaatselijke kringloopwinkel. Ik heb tot dan toe weinig op met de a-kant maar dat verandert op deze dag. De upbeat b-kant is echter meer geschikt als Week Spot en dat is het dus ook in deze week in 2017.

2018: I've Never Been This Close To Jesus-The Sensational Six (1977)
De gospel-verzameling is een beetje aan het aflopen, maar... ik heb in de afgelopen jaren toch een aantal bereleuke platen gevonden die ik zonder de hobby niet zou zijn tegengekomen. Neem bijvoorbeeld deze single van The Sensational Six. Een compositie van Sir Mack Rice, de man die menig Stax-klassieker op zijn naam heeft staan. Hier zet hij zich helemaal in voor het evangelie en voor The Sensational Six op het obscure Messenger-label. Het blijkt nog een redelijk schaarse plaat te zijn en dus hoor je mij niet klagen over het feit dat het een keer over tikt.

2019: Oh Baby-Wayne Miran & Rush Release (1975)
Een jaar geleden? Dat meen je niet! Ja, ik hoef de lijst niet nogmaals te controleren om te weten dat ik correct ben. Het is een jaar nadat Wayne Miran mijn collectie is komen binnen huppelen en enige tijd dagelijkse kost is. Sindsdien zijn er alweer tientallen titels bij gekomen en dan zakt het op een gegeven ogenblik weer een beetje, maar dat neemt niet weg dat ik steeds weer een goede bui krijg als ik het hoor. Dat is zaterdag weer het geval in het eerste uur van 'Do The 45' als ik Percy Sledge, The Sensational Six en Eayne Miran draai als onderdeel van de 'Week Spot Carousel' en hopelijk in het tweede uur Kelly Finnigan van vinyl. Dat is dus nog even spannend! Ik weet niet hoe snel de singles van Mark komen, maar de Deense singles zijn vandaag op de post gegaan. Volgende week vermoedelijk veel afleveringen van de 'Singles round-up'.

Het zilveren goud: maart 1995 deel III

Het lijkt alsof ik in maart 1995 woon in Steenwijk, maar niets is minder waar! Ik woon nog gewoon bij mijn ouders en broer in Friesland maar hang bijna ieder weekend uit in Steenwijk en directe omgeving. Soms voor een dag, zoals in dit bericht, en andere keren voor een lang weekend (als in het vorige en het volgende bericht). Ik herinner het jaar 1995 als een zeer dichte mistbank en een kwart eeuw later kan ik me oprecht verbazen over hoe de tijdlijn moet zijn gelopen. Ik probeer intussen immers ook nog wat te werken, ook al loopt het contract bij de basisschool al na een paar weken af omdat ik té opstandig ben. De sociale dienst staat niet meteen klaar met een nieuwe dagbesteding en dus kan ik het me permitteren om langere tijd naar Steenwijk te gaan. Ik onderneem in deze tijd zelfs de eerste pogingen om 'op mezelf te gaan' door gewoon te informeren bij een kamerverhuur vlakbij het café. ,,Heeft u geen schulden?", is één van de vragen. Nee, nog niet, maar daar kan ik wel voor zorgen! Enfin, ik mag blij zijn dat dat zich toen niet heeft doorgezet. Vandaag ga ik voor tien uren naar Steenwijk en dat is op zichzelf lang genoeg!

'Het leven dat is één groot feest'. Er is geen uitspraak meer treffend voor deze tijd en het is niet toevallig dat het een deel is van de tekst van 'Mooi Man' van Mannenkoor Karrespoor. Ik vertoef in 1995 veel in De Karre, de thuishaven van Karrespoor (dat even ervoor een stop heeft gezet op de concerten en enkel nog een paar optredens voor gehandicapten verzorgt), en ik leer stukje bij beetje dat de tekst van 'Mooi Man' meer is dan plattelandsromantiek, maar dat het leven hier écht op deze manier wordt gevierd. De kroeg is daarbij letterlijk een tweede huiskamer. Sommige landarbeiders komen in de kroeg lunchen en ook wordt de dag daar besloten met 'een paor lesten'. De Karre is een rariteitenkabinet vol paradijsvogels en ik voel me er meteen helemaal thuis. Henk, één van de uitbaters, heeft niet alleen een fascinatie voor jukeboxen maar leidt ook enige tijd een handel in deze apparaten vanuit De Karre. Dat is de reden dat er op een bepaald moment vier werkende singles-jukeboxen in de kroeg staan. In de loop van 1994 worden deze vervangen door een cd-jukebox maar Henk en ik treffen elkaar op het gebied van de vinylsingles. We hebben gemeen dat we beide dol zijn op de jaren zestig en prat gaan op rare gekke eendagsvliegen en totaal vergeten platen die we zelf als megahit beschouwen. In De Karre worden veel dingen heel spontaan georganiseerd en dat geldt eveneens voor de platenbeurs. Ik neem alleen een bakje dubbele singles mee maar heb desondanks geregeld dat ik van het station wordt opgehaald. Ik verkoop geen enkele single maar desondanks kom ik wel met een flinke lading verse titels thuis. Vandaag staat helemaal in het teken van deze platenbeurs en ook volgende week volgen de laatste singles van deze dag. Om een uur of twee is de beurs wel afgelopen en het is niet meer dan erg gezellig geweest. Natuurlijk blijf ik nog een lange tijd plakken een op het laatst moet ik me gaan haasten. Ik laat daarbij de dubbele singles in Steenwijk staan en die heb ik nooit weer gezien. Henk zegt dat hij de meeste rommel heeft weggegooid en de rest is kwijtgeraakt in zijn eigen collectie. Ach vooruit... het had allemaal niet heel veel waarde. Ik hoopte nog altijd een tientje te kunnen krijgen voor een kromgetrokken 'All Along The Watchtower' van Jimi Hendrix en dat is dan meteen de meest 'waardevolle' in de dubbele bak. Misschien is het koffertje duurder geweest?

Ze houden in De Karre van spontane acties. Zolang het niemand kwaad doet, zijn ze altijd te porren voor een stunt. Een paar weken ervoor zegt een stamgast dat hij wel tien tosti's kan eten. Er wordt meteen een deskundige jury samengesteld om de recordpoging gade te slaan Hij mag niet naar buiten of naar de wc en de tosti's moeten flink snel worden gegeten zonder pauzes. De tien tosti's verdwijnen als sneeuw voor de zon en sindsdien prijkt zijn naam op een bordje aan de muur met het aantal van tien. Het is na afloop van de platenbeurs als ik zeg dat ik wel elf op kan. De muziek wordt stil gelegd en er wordt om geroepen dat ik elf tosti's ga eten en de keuken komt in actie. Ik heb niets te verliezen. Als ik het niet red, moet ik de elf tosti's afrekenen. Voor vijfentwintig gulden krijg je dan wisselgeld terug. Ik zit al geruime tijd aan de biertjes en de eerste bruine boterhammen liggen dus al in mijn maag. De eerste acht zijn een makkie! De negende begint goor te worden en aan nummer tien en elf wil ik niet meer denken. Brood als hardboard, ham als rubber en kaas als kleefpasta. Curry om de bende op smaak te brengen. Als ik het laatste stukje van de elfde tosti in mijn mond steek, voel ik bij wijze van spreken de eerste uit mijn kont steken. Man! Ik heb me nog nooit zo vol gevoeld als deze avond. Ik heb geen jury onderweg naar huis maar ik zweer met mijn hand op het hart: Ik heb niet overgegeven. Dat heb ik geweten want die avond moet ik nog naar een concert om een recensie te schrijven. Dat gaat gepaard met water en een bijzonder misselijk gevoel. Ik heb niet lang genoten van mijn record: Twee weken later vermorzelt de man die eerder tien had gegeten mijn record met twaalf tosti's. Dan wordt het een tijdje stil met het tosti eten en tenslotte eet iemand veertien. Daar hebben we niet van terug...

2125 Marmor Stein Und Eisen Bricht-Drafi Deutscher (NL, Decca, 1965)
2126 Sag Mir Wo Die Blumen Sind-Marlene Dietrich (NL, HMV, 1963)
2127 Hurricane-Bob Dylan (UK, CBS, 1975)
2128 A Walk In The Sky-The Flowerpot Men (NL, Deram, 1967)
2129 I've Found A Love-David Garrick (NL, Pye, 1967)
De meeste platen koop ik rechtstreeks van Henk. Die zijn niet duur. Ik denk dat het met een gulden per stuk wel zal ophouden. Alle vijf singles zijn precies zoals ik ze in 1995 heb gekocht. Bob Dylan heeft de lange albumversie in 33 toeren op de b-kant en dat is eveneens de kant die ik het meeste draai. In de jaren negentig wel te verstaan, want sinds een paar jaar begin ik al bij het eerste couplet te geeuwen. David Garrick heb ik later nog eens in de Engelse persing gekocht.

2130 Heart Attack & Vine-Screamin' Jay Hawkins (NL, Epic, 1991)
2131 Whatever Gets You Thru' The Night-John Lennon & The Plastic Ono Nuclear Band (NL, Apple, 1974)
2132 There's A Guy Works Down The Chip Shop Swears He's Elvis-Kirsty Maccoll (NL, Polydor, 1981)
2133 Mr. Bass Man-Het Meteoor Kwartet (NL, Omega, 1963)
Screamin' Jay heeft een paar maanden eerder nog dienst gedaan in een jukebox en ik kan me herinneren dat ik 'I Put A Spell On You' eens heb 'aangevraagd' middels zo'n apparaat. The Plastic Ono Nuclear Band suggereert dat het duo van John en Yoko is uitgebreid met Elton John op piano en tweede zang. Lennon treedt in hetzelfde jaar op met Elton John als Winston O'Boogie op diens' versie van 'Lucy In The Sky With Diamonds'. Het Meteoor Kwartet heeft een Nederlandse vertaling gemaakt van de hit van Johnny Cymbal en ook de 'Echtelijke Twist' op de b-kant is best grappig te noeme.

2134 Black Velvet-Alannah Myles (Duitsland, Atlantic, 1990)
2135 Time Won't Let Me-The Outsiders (NL, Capitol, 1966)
2136 Hooked On A Feeling-Clive Sands (NL, SNB, 1969)
2137 I Don't Want To Go On Without You-The Searchers (NL, Pye, 1965)
2138 Where Have All The FLowers Gone-The Searchers (NL, Pye, 1966)
Alannah Myles heb ik niet in De Karre gekocht. Wanneer dan wel? Ik beb eigenlijk geen flauw idee maar het moet vóór mijn vertrek naar Engeland zijn geweest. Omdat de single achter de bar hangt in het café associeer ik dit plaatje erg met De Karre en dat is de reden waarom ik hem hier heb toegevoegd. Ik zal meteen even kijken voor volgende week want er schiet me net een plaat te binnen die ik zeker in Steenwijk heb gekocht op deze beurs. Ik betwijfel of deze in de lijst staat. 'Time Won't Let Me' is uiteraard van de Amerikaanse Outsiders en heeft jaren geleden al eens in de Blauwe Bak gestaan vanwege de bootleg van The Detroit Shakers. Clive Sands heet eigenlijk Sarstedt en is de broer van Peter Sarstedt van 'Where Do You Go To My Lovely'. Leuk detail tot slot: Ik koop deze dag twee verschillende versies van Pete Seeger's 'Where Have All The Flowers Gone': De Duitse van Marlene Dietrich en een cover van The Searchers.

De ene single ontbreekt inderdaad in de lijst en dat komt doordat ik hem pas veel later eens met fotohoes heb gekocht. Volgende week de laatste vijftien singles van maart 1995 en bovendien gaan we dan grasduinen in de geschiedenis van de Friese (alternatieve) popmuziek!

Week Spot: Kelly Finnigan

Vanmiddag heb ik zowel een aantal platen besteld op Discogs (vanuit Denemarken) als dat ik een berichtje heb gestuurd aan de Amsterdamse dealer. De laatste heeft vanavond gereageerd met excuses (maar zonder een deugdelijke uitleg waardoor het voor mij eenmalig is geweest) met het nieuws dat de singles morgen op de bus gaan. En zo durf ik één van de twee singles vanavond alsnog voor te stellen als Week Spot. Het is namelijk dezelfde die ik afgelopen week in gedachten had. Met de singles van Mark komen er al met al zo'n dertig singles binnen in de komende week. Van de Deense handelaar mag ik twee singles uitzoeken van een speciale 'gratis' lijst en daarbij zit een 'dubbele' single: Een Engelse vinyl-uitgave van een affaire op styreen dat ik in de koffers heb staan. Bij de singles van Mark zit een jaren zestig-hit welke wordt aangeboden voor de b-kant. Daarvan raak ik niet overtuigd, maar de a-kant ontbreekt nog altijd in de verzameling en dus durf ik het wel aan. Bij de Amsterdamse handelaar heb ik twee nieuwe singles besteld: Eentje van vier maanden oud en een vrij recente heruitgave. De single uit november 2019 is deze week de Week Spot: 'Since I Don't Have You Anymore' van Kelly Finnigan.

Ik ben een jaar geleden eens voor de grap ermee begonnen. De Officialcharts-pagina biedt niet alleen de actuele Engelse Top 40 en de meer uitgebreide Top 100, maar ook een aantal specifieke lijsten. Denk dan aan de Ierse Top 40, de albums, dance en nog een paar aparte stijlen en een Top 40 van zowel vinylsingles als -albums. De laatste zet ik sinds een jaar op iedere laatste donderdag van de maand in de schijnwerpers en dit levert afwisselende shows op. Zowel enkele 'evergreens' als heruitgaven en zowel 'indie' als mainstream-artiesten. Het is in de meest recente uitzending dat Kelly Finnigan nieuw in de vinylsingles is binnengekomen. Ik zie dat de plaat op Colemine is en dat geeft een goede associatie. Ik leer Colemine kennen middels 'My God Has A Telephone' van The Flying Stars Of Brooklyn. In werkelijkheid is dat een solo-project van één van de muzikanten uit Durand Jones & The Indications en het is de tijd waarin ik probeer de leuke gospel op de voet te volgen. Toch ben ik op dat moment nog niet helemaal zeker van de plaat en heb een paar weken geleden op het punt gestaan hem alsnog te bestellen. Colemine is een zeer aardig indiesoul-label uit Amerika dat niet alleen geweldige muziek voortbrengt, maar ook iets speciaals met de platen doet. Zo worden geregeld parodieën gemaakt van klassieke jaren zestig-labels en is deze van Kelly Finnigan op een soort van wit vinyl geperst. O ja, voor alle zekerheid, Kelly Finnigan is een meneer. Er zijn meerdere mannelijke Kelly's, ook in de muziek, en daarbij heb ik onlangs een grappige link ontdekt.

Kelly is toetsenist en zanger en komt uit een muzikaal nest. Zijn vader is Mike Finnigan en deze begeleidt vanaf de vroege jaren zestig onder andere Jimi Hendrix, Joe Cocker en Etta James tijdens concerten. Ook maakt hij in de late jaren zeventig enkele albums onder zijn eigen naam. Kelly doet voor het eerst van zich spreken middels The Monophonics. Als ik Kelly op de radio 'a bloke with a birds' name' noem, herinnert radiocollega Lee me aan Kelly Jones, de zanger van The Stereophonics. Zien jullie het verband? Kelly Finnigan van The Monophonics en Kelly Jones bij The Stereophonics? Qua genre ligt het vrij ver uit elkaar en denk ik dat het een raar soort toeval moet zijn. The Monophonics is echter geen 'neo-soul'-band dat de geijkte paden volgt. Het neigt qua geluid het meest naar de psychedelische Motown van de vroege jaren zeventig. Denk dan aan het werk van onder andere The Temptations. The Monophonics heeft de afgelopen weken een nieuw album uitgebracht en dat slechts een paar maanden na het solodebuut van Finnigan. Deze heeft echter jaren gewerkt aan het album op momenten dat The Monophonics het rustig aan doet. Zijn vader doet mee op het album en trommelt nog een paar oudgedienden op uit zijn imposante carrière, maar ook de overige Monophonics doen mee op het album. 'Since I Don't Have You Anymore' is één van de drie singles dat van het album is getrokken en heb het nog nooit gehoord totdat ik drie weken geleden het nummer draai in 'Afterglow'.

De tweede keer dat ik het draai, is de eerste indruk al een beetje bijgeschaafd. Ik kan eigenlijk niet heel goed tegen mannen die voortdurend met een nasale kopstem zingen, maar de muziek en de structuur maakt veel goed. Dit is gewoon pure crossover-soul zoals dat in de vroege jaren zeventig is gemaakt en waarvan ik tegenwoordig origineel vinyl en styreen probeer te hamsteren. Niets, maar dan ook niets, aan de plaat vertelt je dat het uit 2019 komt, zonder dat het een complete retro-trip wordt. Het is allemaal smaakvol gedaan zoals we dat van Colemine kennen. Ik heb het vanavond nog gedraaid in 'Tuesday Night Music Club' en kan echt niet wachten totdat ik het vinyl kan draaien.

Blauwe Bak Veteranen deel 36

Ik heb de scanner zojuist los gelaten op Soul-xotica en wat blijkt? Helemaal virusvrij. En dat wil ik graag zo houden! We slaan dus gewoon de actualiteiten over en gaan het meteen over singles hebben. Ik heb vanmiddag bij Mark afgerekend en hij gaat de 23 singles morgen verzenden. Ik sta eveneens op het punt om nog een paar op Discogs te kopen. Heb ik iets te vieren? Nou ja... doordat ik méér uren werk, ben ik er een beetje op vooruit gegaan en dat wil ik graag vastleggen in mooie muziek voor de eeuwigheid. Er komen dus meerdere 'Singles round-up'-afleveringen en misschien in begin april nog wel een Blauwe Bak Top 40. Vanavond ga ik weer terug kijken op singles die ik in een grijs verleden heb gekocht. Hoewel? De zomer van 2013 kan ik moeiteloos voor de geest halen en dus is het niet zo 'grijs' als bijvoorbeeld 'Het zilveren goud'. Het is niet alleen een 'dure' aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen' maar ook eentje met veelal residenten in de koffer. We gaan vandaag van 12 juni naar 3 september 2013. Met een aantal héle grote Blauwe Bak-favorieten.

Zo nu en dan gluurt het voorjaar om de hoek maar daarna is het ook weer erg koud voor de tijd van het jaar. Dan breekt op het laatst juli aan en blijft het, met een paar uitzonderingen, aanzienlijk warm tot in de eerste weken van september. De laatste échte zomer als je het mij vraagt. Juli en augustus zijn immers de zomermaanden bij uitstek. Bij de zomer van 2013 denk ik meteen terug aan de 75e verjaardag van mijn moeder en het dagje uit met de familie. Ook komt de vakantie in De Steeg voorbij. En kan ik een paar 'big wants' afstrepen van het lijstje, ook al legt dat mijn platenhandel op een bepaald ogenblik wel plat. Er zijn nog wel een paar herinneringen en anekdotes bij de singles en dus hou ik de inleiding vandaag kort.

392. The Bottle-Gil Scott-Heron (UK, Soul Brother, 1974, re: 2011?)
393. Come Into My Palace-Lee & The Leopards (US, Gordy, 1962)
394. Behave Yourself-Miss Madeline (US, Mar-V-Lus, 1967)
395. Don't Send Nobody Else-Ace Spectrum (US, Atlantic, 1974)
Twee 'ge-Vechten' en de laatste Koninginnedag. Dat is een korte beschrijving van de bovenstaande vier singles. Gil Scott-Heron wordt op 2 april 2013 mijn 'volkslied' tijdens het tweede 'ge-Vecht' van Oldenzaal via Schüttorf en Metelen naar Enschede. Lee & The Leopards valt me voor het eerst op tijdens het eerste 'ge-Vecht' in 2012 tussen Schüttorf en Oldenzaal. Op 30 april 2013 viert Nederland voor de laatste keer de verjaardag van Juliana met Beatrix op de troon. Ik maak niets mee van de dag want op een ene of andere manier ben ik die dag strontdepressief. Ik lig de hele halve dag in bed te rotten en kom er pas uit als het feestgedruis in Nijeveen is verstomd. Ik ga voor een lange wandeling met de mp3-speler op standje 'onweer'. Ik ben bijna terug in Nijeveen als Ace Spectrum voorbij komt en dat nummer grijpt me echt bij de strot. Ik wil de godganse dag al huilen en nu wil het dan ook echt. Dat lucht op! Gil is de laatste van de Rarenorthernsoul-aanwinsten van 12 juni. Dezelfde dag bestel ik via Ebay een paar singles bij een Franse dealer. Lee & The Leopards en Miss Madeline zijn daarvan het resultaat. Alsof het niet op kan, bestel ik op 13 juni mijn exemplaar van Ace Spectrum. Die is niet goedkoop en dat is de plaat de laatste dertig jaar ook niet geweest. Het resultaat is dat alleen Lee & The Leopards in de reserve-Blauwe Bak staat.

396. One In A Million-Maxine Brown (US, Wand, 1966)
397. One Step At A Time-Maxine Brown (US, Wand, 1965)
398. It Ain't Necessary-Mamie Galore (US, St.Lawrence, 1966)
399. I Won't Be Your Fool Anymore-The Gibralters (US, A&W, 1962)
Ik ben, als ik me goed herinner, in deze tijd meer op zoek naar 'One Step At A Time' omdat ik weet dat 'One In A Million' in de originele Wand-uitdossing duur gaat zijn. 'Maxine Brown One' is dus een zoekfunctie die ik vaak gebruik op Ebay. Zo kom ik terecht bij een veiling van de originele 'One In A Million' en terwijl ik er niet naar op zoek ben, doe ik desondanks mee in de veiling. Sterker nog: Ik pas de methode toe door op het allerlaatste moment een heel hoog maximumbod neer te zetten, in de hoop de 'sniping software' te misleiden. Bij Maxine Brown lukt het de single is voor ongeveer vijftig dollar in mijn koffers. Het nummer wordt vaak geroemd om zijn 'ruimtelijke' atmosfeer, maar dat is eigenlijk een gimmick op de jaren zeventig-persing en de opname die veelal is gebruikt voor latere cd's. Het origineel is hard en zonder echo. Deze win ik op 16 juni 2013 in een veiling op Ebay. Op 24 juni doe ik mee in een aantal veilingen van mijn 'maat in Chicago' en daar vind ik 'One Step At A Time' voor weinig alsook de overige twee singles in dit kwartet. Mamie Galore staat in de reserve-Blauwe Bak. Met de a-kant heb ik het al snel gehad, de b-kant schijnt momenteel een favoriet te zijn in de 'rare groove' maar ik kan me daar niet in vinden. The Gibralters is wellicht de meest obscure van de vier. Het is echter zeer prettige meidengroep-pop aan beide kanten van de single. Iets dat in naburige afleveringen van de 'Blauwe Bak Veteranen' nog heel even een rol gaat spelen.

400. Have More Time-Marvin Smith (US, Brunswick, 1966)
401. Questions-Pat Stallworth (US, Fly-By-Nite/Numero, 1974, re: 2012)
402. When Your Love Is Gone-Jackson Sisters (US, Polydor, 1975)
403. Hide & Seek-Lillian Dupree (US, D-Town, 1965)
We hebben bij de huidige stand en met zestien per afleveringen nog zeker vijftig te gaan. Als het zo lekker blijft gaan als dat het nu is, doe ik het met alle plezier! Marvin Smith en Lillian Dupree komen van mijn maat in Chicago. De laatste win ik op 25 juli 2013 in een veiling. Opnieuw een single waarbij ik over mijn limiet ga. Deze is met vijftig of zestig dollar nog altijd een koopje. Het label is geruïneerd door vocht en, nee, hij is niet smetteloos. Toch is het een harde opname uit Detroit en die knalt dwars over de kraakjes en tikken heen. Pat Stallworth is een verhaal apart. Ik kan het me in april 2013 niet permitteren en dus stel ik de aanschaf (gelukkig) te lang uit. Drie maanden later koop ik hem voor een hele keurige prijs bij een dealer in Duitsland. Het is dan 8 juli 2013 en ik heb de dag ervoor heerlijk gefietst. Omdat ik dan toch aan het zoeken ben naar onmogelijke platen, kijk ik ook even naar een 'I Believe In Miracles' van Jackson Sisters. Daarbij stuit ik op de handel van een Amerikaan die dan een flinke stapel heeft liggen van 'When Your Love Is Gone'. Ik heb nog altijd spijt dat ik niet een paar extra heb besteld want Polydor-styreen is berucht. De a-kant is nauwelijks meer te draaien maar deze heb ik sinds een jaar in de album-versie op single als b-kant van 'It Began In Africa' van Urban All Stars. Tegenwoordig is 'Shake Her Loose' mijn favoriete kant van de single en deze probeer ik met alle macht 'goed' te houden. Alle vier singles staan in de koffers en blijven daar tot in eeuwigheid staan.

404. World That's Not Real-Gloria Ann Taylor (US, Selector Sound, 1973)
405. The Magic Touch-Melba Moore (UK, Kent, 1986, re: 2003)
406. You Need Love-Irma & The Fascinators (UK, Goldmine Sevens, 1965, re: 1998)
407. I Keep Coming Back For More-Brenda & The Tabulations (US, Chocolate City, 1977)
Het is de nacht voor de 75e verjaardag van moeder. Ik zal vroeg op de morgen worden opgehaald uit Nijeveen en op ene of andere manier ben ik bang dat ik me verslaap. Ik blijf dus grotendeels op. Ik hang rond op 'Hassle Free Record Selling' op Facebook en zie hoe iemand uit San Francisco deze van Gloria Ann Taylor op de pagina zet. Ik ken het nummer niet en ga de videoclip die avond heel vaak draaien. Het nummer 'pakt' me en toch hik ik op tegen de 'stevige' prijs. Ik besluit op het laatst toch maar even te slapen maar Gloria Ann spookt door mijn hoofd. Ik ga naar beneden en schakel de laptop in ga meteen naar Facebook. Ik heb pas twee minuten geleden laten weten dat ik de plaat wil kopen als de volgende belangstellende zich meldt. Let wel: Dit is een paar jaar voordat de Gloria Ann Taylor-hype los barst en ik heb niet lang spijt gehad van de veertig dollar (tegen een hoge wisselkoers op dat moment!). Ik heb de plaat recent gezien voor 150. Het legt mijn platenhandel even compleet plat en zelfs de vakantie dreigt er bij in te glippen. Dan komt er opeens wat geld beschikbaar en kan ik een paar dagen kamperen in De Steeg. Intussen heb ik Melba Moore besteld (op 21 augustus 2013) en ik weet dat deze op de mat ligt als ik thuis kom. Rond dezelfde tijd raak ik ook ernstig geïnteresseerd in 'You Need Love' op de melodie van 'Shing-A-Ling' van The Cooperettes. De Goldmine Sevens is de enige manier om dit plaatje legaal en in een goede staat te bemachtigen. Deze bestel ik daags na de vakantie op 30 augustus. Melba Moore is trouwens een opname uit 1967 die pas in 1986 wordt uitgebracht. Op dinsdag 3 september 2013 word ik in Zwolle verwacht voor de herbeoordeling van mijn sociale werkvoorzienings-geschiktheid. Het is de laatste keer dat ik daarvoor naar het UWV moet en ik vier dat met een flinke stapel singles bij Minstrel. Brenda & The Tabulations is daarvan de eerste en in het volgende deel meer hierover. Melba Moore heeft een tijdje in de 'Ere-Blauwe Bak' verbleven maar die heb ik met de nieuwe koffer terug in de koffers gezet. Het kwartet staat dus in de koffers.

De twee Discogs-singles zijn nog altijd niet gearriveerd en ook geen bericht van de verkoper. In verband met het virus zal ik 'lief' blijven, maar het wordt opnieuw spannend met de Week Spot van morgen.