Singles round-up: november 3

Dat was een fijn dagje in Genemuiden! Ik zou er niet aan moeten denken om daar te moeten wonen, maar bij een zonnige dag is het best uit te houden. Zodra de wind aanneemt of kouder wordt, besef je dat je vlak tegen de polder aan zit en dat de westenwind vrij spel heeft. Daar heb ik vandaag geen last van gehad hoewel ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik gisteren de binnenvoering in de werkjas heb gezet. Daarbij zijn, als vanouds, weer alle goden bijeen geroepen. Het eruit ritsen van de voering is doorgaans geen probleem, maar het erin zetten is een flinke klus. Ik heb het gevoel dat ik vandaag baat heb gehad bij het uitvoeren van dit klusje. We zijn overigens iets meer dan een halve dag bezig geweest en toen waren de boekjes op. Morgen wederom een 'langere' dag: Eerst in Ruinerwold en later nog de PostNL-ronde. Vandaag wederom twee berichten. Dit omdat de donderdag 'berucht' is en de 'Eretitel' even de ijskast in gaat. Eerst de laatste zes uit de partij van Mark en vervolgens 'Het zilveren goud'. Ik kan dan vrijdag beginnen met de singles van Albert in de 'Singles round-up'.

* The Relations- Too Proud To Let You Know (US, Demand, 1967)
De prijs heeft me over de streep getrokken. Mark adverteert deze single met de Youtube-video van de tweede persing en dat maakt me nieuwsgierig. De a-kant, 'Back To The Beach', is gewoon niet mijn ding. De b-kant, 'Too Proud To Let You Know' intrigeert me. In 1967 klinkt zo'n ballade met ietwat lullige doowop-koortjes flink gedateerd en ook de leadzanger klinkt teveel als een boerenlul om 'soul' te hebben. Toch zit er iets in het nummer dat maakt dat ik hier niet genoeg van kan krijgen. Het is een bepaalde overgang van akkoorden in het refrein, hetzelfde als bij 'I Paid For The Party' van The Enchanters. Ondanks de Youtube-video ontvang ik de eerste persing van de single op het lokale Demand-label. Nu is The Monkees in zekere zin het Britse antwoord op The Beatles met dat verschil dat John, Paul, George en Ringo afzonderlijk 'iets voorstellen' en dat de leden van The Monkees totaal inwisselbaar zijn als muzikanten. Met uitzondering van Mike Nesmith natuurlijk! Davy Jones is vanaf het begin een populaire Monkee met vooral vrouwelijke fans. Je zou verwachten dat Jones zou worden ingezet om een meisjesachtig product in de markt te zetten, maar zijn naam wordt gebruikt om 'Back To The Beach' van The Relations aan verkopen te helpen. Dat lukt maar half. De tweede persing is op een label dat 'Davy Jones Presents...' luidt. Potentiële Week Spot want ik ben eigenlijk erg nieuwsgierig naar de achtergrond van dit merkwaardige plaatje!

* Annette Snell- I'll Be Your Fool Once More (US, Dial, 1973)
Dit jaar telt inmiddels twee singles van Aneette Snell. Of... eigenlijk drie! De eerste krijg ik bij toeval dankzij de 'soul pack' van Mark. Daarvan is de a-kant, 'You Oughta Be Here With Me' onbegaanbaar en ontdek ik het bloedmooie 'Footprints On My Mind' op de keerzijde. Toch zou ik graag de a-kant nog eens beter willen hebben en dus koop ik een maand later een 'upgrade'. Dan is 'Footprints' inmiddels zó belangrijk geworden voor me dat de a-kant nauwelijks aan bod komt. Qua upbeat nummers vind ik deze 'I'll Be Your Fool Once More' een stuk interessanter dan 'Oughta'. Beide nummers op de plaat zijn geschreven en geproduceerd door Paul Kelly. Dat levert een lekker funky soulplaatje op van de voormalige Swquins-zangeres. Zo lust ik er nog wel een paar!

* Candi Staton- As Long As He Takes Care Of Home (Duitsland, Warner Bros., 1974)
Mark is momenteel in den lande maar ik heb opnieuw weer niet met hem afgesproken. De hoofdmoot van zijn bezoek is de grote platenbeurs in Utrecht van dit weekend, maar hij is inmiddels ook al op strooptocht geweest in Amsterdam. De eerste zestig singles 'voor de handel' zitten alweer in zijn koffer. Een single van The Dynamics (uit Barbados, niet de soulgroep uit Amerika) op Wirl lijkt nu al interessant, temeer omdat het plaatje in de originele Wirl-hoes zit. De afgelopen weken heeft hij héél veel aangeboden om fondsen te werven voor zijn bezoek aan Nederland. Daar zit ook een 'Eupic'-handel bij: Europese persingen in fotohoesjes. Daar zoek ik meteen deze van Candi uit. Niet alleen omdat het zo'n fraai nummer is, maar eigenlijk ook eenbeetje om de fotohoes (ik kijk graag naar Candi's glimlach) en het feit dat mevrouw Staton helemaal niets verkeerd kan doen bij mij. Ik wil binnenkort een 'Do The 45' voorbereiden met liedjes doen die handelen over overspel. Vooral in de vroege jaren zeventig lijken de mensen die met een andere vrouw/man in een ander bed liggen in de meerderheid. De meeste zullen er alles aan doen om het zo geheim mogelijk te houden en sommige zouden wensen dat ze Candi als vrouw hebben. Het maakt Candi namelijk helemaal niet uit of haar manlief nachten niet thuiskomt en doorbrengt met andere vrouwen, zolang hij maar zorgt dat de huishoudportemonnee blijft gevuld en hij zijnw are gevoelens naar haar kan uiten. Met zo'n loyale vrouw zou je je al schuldig voelen als je naar een andere dame zou kijken?

* The Urban All Stars- It Began In Africa (UK, Urban, 1988)
'A total leftfielder. Not common on a 45'. Zo beschrijft Mark afgelopen zomer deze single van The Urban All Stars. Ik druk het meteen in 'Afterglow' maar het blijft er verder bij. De vraagprijs is enerzijds fors, maar ja... je komt hem dan ook niet dagelijks tegen. Het is pas na een paar weken als ik me realiseer dat 'When Your Love Is Gone' van The Jackson Sisters op de b-kant staat. De originele Amerikaanse van dat nummer is flink stuk gedraaid door mezelf en eigenlijk heb ik wel zin in zo'n Engelse 'upgrade'. Ik reserveer de plaat weken later alsnog. Om met The Jackson Sisters te beginnen: Het is de albumversie maar klinkt daarentegen loepzuiver met een mooi vol geluid! 'It Began In Africa' is een gek plaatje. Norman Cook is dan nog vooral een Housemartin en zal pas jaren later doorbreken als Fatboy Slim. Hij mixt dit plaatje eigenhandig in elkaar met ruim baan voor 'I Believe In Miracles' van The Jackson Sisters dat al ruim tien jaar in mijn wenslijst staat. De Blauwe Bak ondergaat momenteel een verjongingskuur en The Urban All Stars past nu alweer beter dan een paar maanden geleden.

* Betty Wright- If I Ever Do Wrong (US, Alston, 1976)
Ik heb jaren lopen staren naar 'Shoorah! Shoorah!, 'Clean Up Woman' en 'Tonight's The Night'. Stuk voor stuk upbeat stampers van Betty Wright. Sinds 'It's Bad For Me To See You' ben ik helemaal gevallen voor de midtempo kant van Wright. De ballade 'If I Ever Do Wrong' is de derde Wright-single tot dusver in dit jaar. De genoemde stampers van Wirght zijn verhuisd naar de reserve-Blauwe Bak en 'Shoorah' zelfs naar de algemene jaren zeventig, maar de koffer blijft zich uitbreiden met Wright's langzamere werk. Daar komt voorlopig nog geen einde aan!