Eretitel: 'Sign Of The Times'

Dagelijks publiceren. Dat is het nobele streven sinds april 2010. In het begin heb ik daar wel tijd voor. Ik werk dan relatief minder uren. De lengte van de berichten zijn korter in het begin, maar ik doe alles op de mobiele telefoon dat nog steeds een uur in beslag neemt. Het is met name het laatste jaar dat mijn dagindeling er iets anders uit komt te zien en dan is het soms noodzaak om na een radioshow meteen naar bed te gaan. Toch ben ik weer trots als ik over een maand zie dat ik 2018 heb afgesloten met 365 berichten. Voor iedere dag eentje en het gevoel dat ik dagelijks heb gepubliceerd. De gewoonte om dubbel te publiceren zet zich het komende weekend voort. Ik ga zondagmiddag zitten voor de Blauwe Bak Top 100 en zou morgenavond het eerste deel willen publiceren. Waarschijnlijk krijgen jullie zondag twee berichten. Vandaag is hetzelfde aan de hand. Straks de 'Eindstreep' van deze maand, maar nu eerst een revolutionaire 'Eretitel'. Een aflevering van 'Listen Carefully' die heel anders verloopt dan dat ik in 2017 voor ogen heb. Vandaag géén Prince omdat die 'Sign O'The Times' heeft uitgebracht, maar driemaal letterlijk 'Sign Of The Times'.

3. The Belle Stars (1983)
Of het pijn doet? Ja, natuurlijk doet het een beetje pijn. Toch heb ik gemeend The Belle Stars als hekkensluiter te moeten inzetten om de 'Eretitel' goed weer te geven. Het is van de drie titels degene die ik het langste ken. In 1983 heeft iemand van The Belle Stars, geloof ik, een scharrel met een lid van Madness. Dat is hoe mijn aandacht wordt gevestigd op de groep. Anno 2018 weet ik dat Jenni Matthias één van de leden is en dat zij voorheen bij The Bodysnatchers heeft gespeeld, in ons land de meest ondergewaardeerde band uit de 2Tone. Jenni is tegenwoordig politiek zéér uitgesproken en maakt muziek met dezelfde socialistische boodschap. Bij 'Sign Of The Times' moet ik onherroepelijk denken aan 'ijspret'. De plaat is een hit in wording als ik voorjaarsvakantie heb en er ijs ligt. Het is ook de enige uit de 'Eretitel' die ik op vinyl heb en dus nog geregeld in de shows voorbij laat komen. Er is geen enkel argument te bedenken om het te veroordelen tot een derde plek en toch zit er niets anders op. Met stip op 3: The Belle Stars.

2. Harry Styles (2017)
Ondanks het uiterlijk van een ouwe rocker ben ik nog altijd een beetje een teenybopper. Ik ben van mening dat iedere tiener recht heeft op zijn of haar eigen 'coole' muziek en dat de oudere muziekkenners daar helemaal geen mening over hoeven te vormen. Ik probeer me dus ook te verplaatsen in hun leefwereld en zo de muziek te 'ontvangen'. Toch moet ik bekennen dat One Direction helemaal aan me voorbij is gegaan. Ik ken het van naam en lees in 2016 voor het eerst over de band als dat op het punt staat van uiteen vallen. Dan valt me opeens op hoe de muziek-snobs zich denigrerend uitlaten over One Direction. In sommige gevallen kan ik hun kritiek wel begrijpen, maar bij One Direction is me volkomen onduidelijk wat het bezwaar kan zijn. Natuurlijk: Het is 'lege' muziek voor meisjes van dertien, maar wat is daar mis mee? The Osmonds stroomde ook niet over van intellect en, trouwens, sinds wanneer moet iedere popartiest over van alles een mening hebben? Het is al gauw één talent dat me opvalt binnen One Direction en zijn naam is Harry Styles. Als de bandleden solo gaan en ik het eerste werk van Styles hoor, ben ik blij verrast. Het klopt: Het is de Robbie Williams van One Direction, iemand die een eigen weg in slaat met respect voor de muziek uit het verleden en gemengd met het heden. Het is de media die het voor de critici meteen weer slapstick maken, zo durft iemand Harry Styles 'de nieuwe David Bowie' te noemen. 'Sign Of The Times' is de eerste kennismaking en op dat moment ben ik dol op het nummer. Toch begrijp ik de kritiek van de 'fans' best na een paar maal beluisteren. Het is een uitstekende indie-ballad, alleen forceert Styles zijn stem op het einde en het nummer zou beter zijn geweest zonder dat stukje. Zijn album heb ik toen meteen digitaal binnengehaald en daarover nog altijd lof. Hoeveel lef heb je als je de muziek van 'Blackbird' van The Beatles 'leent' en daar een volledig nieuw nummer van maakt? Hulde aan Harry, ook omdat hij op twee mag in deze 'Eretitel'.

1. The Rubettes (1976)
Een revolutionaire 'Eretitel'? Ja. Dat kun je gerust zo stellen. De aanleiding ontstaat als ik de titel van de nieuwe Harry Styles-single zie. Dan staat The Belle Stars al snel als tweede op het lijstje. Omdat ik de exacte spelling van de titel wil hebben, valt Prince af. Dan ontdek ik deze van The Rubettes. Als je verder kijkt dan je neus lang is, kun je genieten van de indie-soloplaat van Harry Styles en hetzelfde geldt ook voor The Rubettes. Natuurlijk kun je de groep voor eeuwig aan de kant zetten voor 'Sugar Baby Love' (en dan met name door de kopstem van Paul Da Vinci) en opvolgers als 'Jukebox Jive', maar dan doe je de band tekort. In 1976 is het succes een beetje afgelopen hoewel 'You're The Reason Why' nog wel onze top drie zal bereiken. Dat nummer staat op de elpee 'Sign Of The Times' dat afrekent met jaren vijftig-suikerspin-geluid van de vorige platen. The Rubettes is een 'serieuze' popband die zich kan meten met bijvoorbeeld The Raspberries hoewel dit voor het gros nooit uit de verf zal komen. Neem nou het titelnummer van de elpee. In 2017 is het 'de derde keus' in 'Listen Carefully' maar het nummer heeft anderhalf jaar later 'gewonnen' voor mij. Nee, het wiel wordt niet opnieuw uitgevonden, maar het is kwalitatief zeer goede popmuziek. Ik denk als je het nummer zou beluisteren en niet zou weten wie het was, dat allerhande namen de revue zouden passeren. The Rubettes zal niemand noemen! Het is een lastige 'Eretitel' omdat ze alle drie 'iets' hebben voor mij, maar vandaag bepaal ik dat The Rubettes op 1 mag.