Tevergeefs naar boven gelopen om een foto te maken van de volgende acht singles. Dat krijg je als je achterop schema ligt. De nu volgende singles zouden hier maandagavond moeten hebben gestaan en het lijkt me zondagmiddag wel zo praktisch om die ook meteen op de gevoelige plaat vast te leggen. Bovendien is deze foto beter gelukt dan die van zojuist. Ik zit nog even te dubben voor wat betreft de Week Spot en bovendien is deze zesde aflevering van de 'Singles round-up' een 'makkie'. Vijf van de acht singles zijn 'dubbel' en 'upgrades' en bovendien ben ik wel nieuwsgierig naar de laatste uit deze serie. Morgen dus de Week Spot en 'Het zilveren goud', nu de volgende acht uit de partij van Albert. Ik trap af met de 'dubbele' singles.
* David Garrick- Don't Go Out Into The Rain (NL, Pye, 1967)
* Cherrie Van Gelder-Smith- Silverboy (NL, Pink Elephant, 1973)
* Robin Gibb- One Million Years (NL, Polydor, 1969)
* Daryl Hall- Dreamtime (Duitsland, RCA, 1986)
* Donna Hightower- This World Today Is A Mess (NL, Pink Elephant, 1972)
David Garrick heb ik nu met fotohoes en in een prachtige staat. De single die ik in 1991 heb gekocht kan dus met alle liefde richting kliko. De hoesjes van Cherrie en Donna zijn bij mij ernstig gescheurd (typisch voor de Dureco-hoesjes uit die tijd) en ook het vinyl zal vast in een betere staat zijn. Daryl Hall heeft bij mij een ongeschonden hoesje en hoeft dus niet te worden vervangen. Robin Gibb is in een ogenschijnlijk betere staat qua vinyl, alleen heeft de 'oude' een hoge sentimentele waarde omdat het één van de eerste singles is geweest (nummer 47, gekocht in september 1989). Het stempel van de platenzaak 'Bij De Put' wint in ieder geval de strijd van de fotohoesjes, misschien dat ik de plaatjes omwissel.
* Hypnoteck & DJ Patrice 'G' Stiker- Pump Pump It Up (België, USA Import, 1990)
Zondagavond draai ik de singles van Apollo 100 tot en met Robin Gibb in het tweede uur van 'The Vinyl Countdown'. Dat is na middernacht 'onze tijd'. Daryl Hall, Donna Hightower en deze van Hypnoteck zijn zondag reeds aan bod gekomen. Ik heb de laatste nog niet eens beluisterd als ik het los laat op de luisteraars. Het hoesje vermeldt 'hip-house music' en gezien het jaartal kun je het al een beetje verwachten. Bij mijn weten is dit in ons land niet zo'n grote hit geweest, maar het is duidelijk geënt op 'Pump Up The Jam' en dergelijke plaatjes uit die tijd. Het is niet onaardig maar ook niet wereldschokkend. Maar goed: Het heeft zijn Wolfman Radio-debuut reeds beleefd!
* Udo Jürgens- Merci Cherie (NL, Vogue, 1966)
'Every picture sleeve tells a story'. Vrij naar Rod Stewart natuurlijk. De eerste eigenaar (m/v) laat ons weten dat het plaatje op vrijdag 1 juli 1966 in het bezit is gekomen van deze. Het woordje 'Kanne' staat erbij. Dat roept een herinnering op aan de zomer van 2014. Kanne ligt pal over de grens bij Maastricht en zou logisch zijn als je kijkt naar de hoeveelheid Belgische platen. Dat de Nederlanders de titel foutief hebben gespeld als 'Mercie' heeft de vorige eigenaar blijkbaar weinig kunnen schelen. Ik heb wel platen van voormalige Belgische eigenaren (m/v) die Franse taalfoutjes hebben hersteld op de labels en hoesjes. Overigens is buiten de titel om geen woord Frans bij ome Udo want het is uiteraard het Duitse nummer waarmee hij furore heeft gemaakt op het Songfestival. Mooi om deze met fotohoes te hebben!
* Kaseko Stars- Oema Srefie (Suriname, Bluegrass, 1977)
,,Als je een zoeklijstje heb, mag je me dat sturen". Dat was de boodschap van Albert voordat hij de platen ging versturen. Zoeklijstjes heb ik eigenlijk niet echt maar bedenk me dan dat het wellicht handig kan zijn als iemand 'meekijkt' naar het platenlabel Wirl en andere persingen van Barbados. Prompt tref ik deze single in het pakket aan. Niet geschikt voor de Blauwe Bak of 'Do The 45', maar desondanks vind ik dit soort Surinaamse singles ontzettend grappig om te hebben in de verzameling. Het is pure volksmuziek en erg gezellig. Maar je weet het nooit? Er kan zomaar een Suri-soulslijper op de b-kant staan. Dat is bij Kaseko Stars niet het geval. 'Tja Mie Garicha' is net zo'n klapper als de a-kant. Ik moest alle platen van Suriname, Jamaica en Barbados eens bij elkaar gooien. Daar kan ik best nog eens een show mee doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten