Ik zou in eerste instantie even wachten met een 'round-up', omdat ik eind volgende week een paar singles vanuit Engeland verwacht. Aan de andere kant: Als ik ze op spaar, wordt het al gauw weer zo'n ellenlang bericht en dat wil ik jullie evenmin aan doen. En zo presenteer ik jullie vandaag twaalf singles die de afgelopen week zijn binnen gekomen. Misschien hadden er meer kunnen zijn. Ik ontdekte vanmiddag dat onze Nijeveense korfbaltrots DOS'46 een rommelmarkt had. Ze hadden nog één plaat, de elpee 'Both Sides Now' van Anne Murray. Die heb ik maar laten liggen. Knap hé? Ik was natuurlijk mijn boekje al te buiten gegaan in de kringloopwinkel, dus het is andermaal tijd om met de billen bloot te gaan!
* The Anglos- Incense (Island)
We beginnen meteen maar met een pijnlijke aankoop. Ik zag vorig weekend deze single op Marktplaats mét fotohoes. Bieden naar waarde... Nee, dat heb ik niet gedaan! The Anglos met fotohoes zal minimaal vijftien euro moeten opbrengen, ik besluit bescheiden in te zetten. Ook met het idee dat de plaat zélf niet heel erg interessant is. Net als bij 'Coming On Strong' van Brenda Lee is het verhaal leuker. Het gerucht dat The Anglos (een Jimmy Miller-productie) Stevie Winwood als leadzanger zou hebben gehad, heeft maar liefst veertig jaar stand gehouden. Winwood zweeg als het graf. Sindskort is gebleken dat het een Amerikaanse zanger is geweest. Maar goed, ik heb zaterdag acht euro geboden voor deze plaat, erg bescheiden dus. Hij wordt me gegund en ik meen even dat ik op een gouden wolk zit. Totdat het fotohoesje een ordinaire fotokopie blijkt te zijn! Het vinyl is derhalve in een goede staat, anders was het écht een ramp geweest!
* Barry Blue- Do You Wanna Dance (Rarclay)
Ik had hem nog niet, geloof ik, maar voor een eurootje is dit exemplaar in puike conditie een fijn koopje. Hoewel ik toch begin te twijfelen. Wat kan ik zeggen over deze plaat? Tsja, Gary Glitter wordt naar de kroon gestoken en ik weet zomaar te vertellen dat Barry Blue in werkelijkheid Barry Green heet. Geen relatie van Barry White overigens!
* Cash & Carry- Tchip Tchip (CNR)
Het verhaal van de zak rottende kiwi's mag inmiddels bekend zijn, Cash & Carry was daarvan eveneens het slachtoffer. Omwille van die plaat is het plaatsen van een zak kiwi's op een platenbakje misschien wel het beste geweest wat ik heb gedaan, hoewel...? Ik kon het weer niet laten voor een euro, dus daar gaan we weer! Ik heb in De Singel ooit bijna mijn reputatie naar het niernamaals geholpen, uiteindelijk heeft de drank dat voltooid. Voor wie het niet weet: Er is niks nieuws aan 'De Vogeltjesdans' van De Electronica's, het deuntje werd al in 1973 gebruikt door een studiogroepje met een Moog. Evenals 'Coconut' van The Electronic System zo'n oorwurm die het succes van 'Popcorn' verder moest uit melken. Enne... hij is niet een heel klein beetje irritant!
* Ella Fitzgerald- Mack The Knife (Verve)
Het is niet zo dat ik opeens alle Ella Fitzgerald-platen blindelings ga kopen, maar haar versie van 'These Boots Are Made For Walking' staat nog immer op mijn verlanglijst. Die plaat is een paar jaar geleden nog opnieuw uitgebracht, dus daar is wel aan te komen. Ik zag op het label van deze single de vermelding 'Concert In Europe' staan en had even de ijdele hoop om Fitzgerald te treffen in zo'n midden jaren zestig-performance. 'Mack The Knife' is gwooon 'Mack The Knife' door Ella Fitzgerald. Deze zal wel niet veel verschillen van de versies van Greetje Kauffeld of Rita Reys. De b-kant blijkt onverwachts erg leuk te zijn: 'Don'cha Go Way Mad' is een heerlijk nonchalant gezongen nummer met 'emotional exposure'. Soul dus...
* The Kalin Twins- When (Brunswick)
Een plaat die ik bijna per kilo kan aanbieden, maar... ik had nog niet de originele fotohoes. Alleen daarom mocht die vanmiddag mee, verder is 'When' zo'n single die ik van mezelf niet meer mag kopen. Ik verzoop er bijna in!
* Gladys Knight & The Pips- Taste Of Bitter Love (CBS)
Het CBS-werk van Gladys Knight & The Pips uit de begin jaren tachtig ondergaat momenteel een revival in de Modern Soul. 'Taste Of Bitter Love' is daarmee een fraaie instapplaat, de enige op CBS die in Nederland in de Tipparade heeft gestaan. Maar ook hier geldt, kijk vooral even op het b-kantje. Hoewel beide klassieke Ashford & Simpson-composities zijn, is 'Taste' gewoon een poepcommerciële disco-stamper. 'Add It Up' is ietsje melodieuzer en dramatischer en vooral in dat laatste vakgebied schittert de stem van Gladys. Deze dame kan sowieso helemaal niks verkeerd doen bij mij, dus iedere single zit wel snor bij mij...
* Liquid Gold- Dance Yourself Dizzy (CNR)
Ongelofelijk, maar waar! Deze disco-kneiter zet nog steeds niet in mijn bakken. Ik weet niet helemaal zeker of Henk, mijn oudste broer, deze destijds heeft gekocht, maar al bij het intro is het helemaal 1979 voor mij en voel ik het weinig comfortabele zitje van 'moto' en mijn Joop Zoetemelk-petje van de SRV op mijn hoofd. Ach, laat me toch, voor een euro even een stukje jeugdsentiment ophalen en daarna ook weer heel snel archiveren!
* Love Unlimited Orchestra- My Sweet Summersuite (20th Century)
Geïnspireerd door de output van Barry White en zijn Love Unlimited Orchestra heb ik dikwijls besloten nog eens de productie van dubbelzijdig behang op te nemen. Omdat White (geen relatie met Blue/Green) er een dikbelegde boterham mee heeft verdiend, denk ik dat ik dat succes kan evenaren. Met andere woorden: Beide kanten zijn niet heel veel soeps, het is gewoon meer van hetzelfde. Zonde om het als pauzemuziek te gebruiken, want tijd kost geld en iedere voorbije seconde komt nooit meer terug. Archiveren!
* Taj Mahal- A Lot Of Love (CBS)
Het zal toch niet... Dat dacht ik toen ik Taj Mahal op de 'Northern Soul Jukebox' zag staan en, jawel! Ik kende het nummer van 'The Best Of Rock Machine', een compilatie van de 'Rock Machine'-samplers van CBS uit de jaren 1968 tot en met 1970. Taj Mahal is vooral blues voor mij en dat nummer op 'Rock Machine' had ik nooit bekeken als zijnde Northern Soul. Het blijkt rond 1977 enige tijd een 'cover up' te zijn geweest in The Casino in Wigan. De elpee-versie is toen als een single geperst op styreen, om de indruk te wekken dat het een originele jaren zestig-single was. Een paar maanden geleden leerde ik via Peter dat 'A Lot Of Love' reeds in 1969 een Nederlandse single-release had gehad. Vorig weekend heb ik mijn exemplaar op Marktplaats gekocht, zonder fotohoes en dus een koopje. Het leek me al stug en nu weet ik het zeker: Deze Nederlandse single is een ingekorte versie. Desalniettemin origineler dan die Engelse bootleg, hoewel ik die lange versie toch nog wel eens wil hebben!
* Shuki & Aviva- Signorina Concertina (Omega International)
In 1994 kocht ik eens in een opruiming een cd-tje met 'hits' uit 1973, onderdeel van een serie van BR Records. Ik heb toen, omwille van 'It's Good News Week' van Hedgehoppers Anonymous, ooit nog een 1965-editie besteld. Die cd over 1973 bevatte vooral werk uit de catalogus van Dureco, dus op zichzelf een aardig snuffel-plaatje. Shuki & Aviva stond er ook op, maar ik was hem al lang weer vergeten. Lieve hemel, wat moet een mens hiermee? Pas als ik alle Top 40-hits en tipnoteringen uit 1973 compleet heb, kan ik misschien toch nog eens dankbaar zijn voor die zaterdagmiddag toen ik dit schijfje ellende mee nam uit de kringloopwinkel in Meppel. Ach, het is geen drama, ik heb niet voor niets een collectie van duizenden, maar het gevaar is dat het ooit nog eens een Raddraaier wordt. Het zij zo...
* Mavis Staples- Melody Cool (Paisley Park)
Ik heb recent geprobeerd uit te leggen wat de stem van Mavis Staples met me doet. Lees dat verhaal nog eens en probeer dan begrip op te brengen voor deze aankoop. Ik ben niet kapot van de Prince-producties van omstreeks 1990, maar die stem...?
* Barry White- What Am I Gonna Do With You (Philips)
Om het kleurenpalet even compleet te maken, hebben we hier ook nog een plaatje van meneer White. De man wiens naam in schril contrast staat met zijn stemgeluid. Dat is eerder koffiebruin. Koffie? Ruik ik koffie? Ja, ik heb nog een potje gezet op dit late tijdstip, maar dat geeft me ook reden voor een mooie overgang naar morgen: Dan gaan we maar liefst vijfmaal koffiedik kijken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten