Toen ik in 2009 de Vechtdalroute had voltooid, dacht ik nog: Eén keer en nooit weer. Desondanks besloot ik een jaar geleden, toen op 1 april, het eerste Duitse gedeelte nog eens te doen. Dat liep uit tot aan Schüttorf. Toen de kampeerplannen van een maand geleden niet haalbaar bleken, kwam al snel het tweede deel van de Vechtdalroute in zicht: Vanaf Schüttorf naar de oorsprong in Darfeld. Ik moet toegeven dat vooral dat laatste stuk me wat was ontschoten, bovendien meende ik dat Wettringen helemaal 'niet zo ver' van Schüttorf lag. Met andere woorden: Flink verkeken op de zaak! Wwl een stuk Vechtdalroute, maar niet tot de oorsprong. En tussen Schüttorf en Wettringen wist ik ineens ook weer te herinneren waarom ik nóóit weer die route wilde fietsen...
Waar het gisteren mis ging op een té vroeg vertrekkende trein (of foutieve info van 9292), daar was ik vanochtend ruim van tevoren op hetzelfde tijdstip aanwezig. Fiets in de trein naar Zwolle, voor dat stukje erg braaf een 'duur' kaartje gekocht omdat het nog voor negen uur was en vanuit Zwolle in de tsjoeketsjoek naar Hengelo (met een erg lange tussenstop in Heino, de Mulholland Drive van het vaderlandse spoornetwerk, 'hey, we don't stop here!') en in Hengelo razendsnel van trein wisselen naar Oldenzaal. Vanuit het station geeft het de burger moed, meteen al bordjes richting het fietsroutenetwerk, maar dat wil me in eerste instantie naar Losser hebben. Toch maar even iemand gevraagd en toen maar naar De Lutte. De oostenwind is straf en naar Schütorf heb ik dikke tegenwind. De moed begint me al iets in de schoenen te zakken en om mezelf te provoceren, ga ik zelfs even door het oude centrum van Bad Bentheim. Even na half één ben ik bij de kerk in het centrum van Schüttorf. Maar dan... Het stikt van de groene bordjes, maar die sturen me naar Bad Bentheim. Ik fiets viermaal dezelfde straat in en probeer alle afslagen. Ik probeer op een terrasje met koffie en broodjes iets van 2009 terug te krijgen. Opeens weet ik het! Die fabriek bij de Lidl! Daar ging ik links langs het water! Mijn geheugen heeft het goed, alleen is er geen enkel bordje dat me er naartoe heeft gestuurd. We zitten op de route! Alleen is het dan al voorbij half twee en begint Darfeld al een illusie te worden.
Ik heb ook al gezien dat Wettringen via de autoweg 20 kilometer is. Oef! De route stuurt me eerst nog een stuk het oosten in, pal tegenwind. En ja, die was ik vergeten, die verschrikkelijke paden! Ingezakte asfaltwegen of soms gewoon mul zand. Met oostenwind geen pret, maar in 2009 met tent en toebehoren helemaal een ramp. Ik kan me een paar dingen vaag herinneren. In Bilk moest ik voor een brug linksaf langs het water, maar de route stuurt me echt langs de provinciale weg. Daar zou ik ergens rechts moeten, maar ik heb geen bordje kunnen ontdekken en zo word ik gedwongen de saaie weg over de heuvel te volgen (en daarbij nog een stuk industrieterrein). En dan... de Rothenberg. Aaah... als ik daar even langs mocht, even op de top op het bankje zitten, dan is mijn hele dag goed. En ja, dat stuk route is ongewijzigd. Het is wederom veel lopen, maar de beloning is er naar! Een prachtig panorama over de wijde regio. Tussen Wettringen en Metelen wordt het zowaar nog even mooi, kleine stukjes die ik was vergeten. Het plan is op het bankje op de Rothenberg al besloten: Ik ga in Metelen nog even aan de 'kaffee mit kuchen' en dan verlaten we de Vechtdal en gaan we westwaarts.
Geen gek besluit, want het is half vijf als ik in Metelen ben. De oostenwind kan me gestolen worden, ofwel: Ik heb wel wat wind in de rug verdiend! De tocht moet naar Ochttrup gaan, maar dan zie ik opeens Gronau op de bordjes. Bingo! Nog wel 24 kilometer, maar we komen in de buurt. Flink eigenwijs en een paar keer gokken, maar ik slaag erin om de snelweg met parallelwegen te volgen tot Gronau. Daar ben ik al onderweg naar Losser en heb alleen een snelweg-afslag naar Glanerbrug gezien als ik zomaar een willekeurige straat links ga. Ik kom zowaar langs het Pop & Rock-museum (nooit van gehoord, maar moest nog maar eens!) en raak gewend aan het bordje van de fiets en 'frei'. Ik fiets bijna door achtertuinen en voel me net Pacman. En dan... zie ik fietsers en auto's en fiets bijna tegen het bord 'Niederlande: 0,6 km' aan. Niet slecht gedaan! In Glanerbrug schuif ik aan voor een bord patat met shoarma en de grootste bananenmilkshake en fiets om acht uur naar station Enschede. Ik ben bijna een uur thuis als ik dit schrijf. Straks lekker slapen, moe maar voldaan...
En de Vechtdalroute? Tsja, gemengde gevoelens, maar ik heb ze beter gehad. Ik sluit niet uit dat we hem ooit nog eens in zijn geheel doen. Past precies in een weekend. Morgen, een dag later dan anders, ga ik de Week Spot aan jullie voorstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten