De kerst van 1998 was de enige die ik in Engeland heb gevierd. Dat was even iets anders dan wat ik was gewend. Thuis deden we alleen met Sinterklaas pakjes. Ik zat toen al acht maanden in de commune, waarover volgende week wellicht meer, en had al gerekend op een aantal 'kadootjes'. Het werd veel uitgebreider en dan vooral op het vlak van geld. Ik had oorspronkelijk twee plannen met het geld. Ten eerste wilde ik, hippie als ik was, een mooi bloesje uitzoeken bij de Pop Boutique in Oldham Sreet, Manchester. Voor de rest kon ik het geld goed gebruiken voor mijn reisje naar Schotland, waar ik het oud en nieuw zou doorbrengen. Op kerstnacht kregen we in de Emmaus onverwacht bezoek van José. Nee helaas, geen schone dame, maar een Portugese jongeman. Omdat hij net bij ons was komen wonen, kreeg hij uiteraard geen cadeaus en dat vond ik wel een beetje sneu. Ik heb José vervolgens op sleeptouw genomen door kerstdag, Boxing Day en de compensatie-dag. Dit omdat Boxing Day in het weekend viel. Het is een wild zuipfeest geworden in Ashton-under-Lyne op Boxing Day en op de maandag kon ik me het overhemd maar kwalijk veroorloven. Van mijn laatste centen kocht ik een single, niet in de beste staat, in een onooglijk en muf ruikend winkeltje: Het is vandaag de Raddraaier.
Het geld plus het wekelijkse zakgeld had me een ruime vakantie in Schotland kunnen bieden, maar door ons zuipgedrag was het al flink op. Ik moest uiteindelijk lenen voor het uitstapje naar Schotland. En José? Een aartslui varken! Hij wilde helemaal niets en we hebben hem twee weken later met geweld uit het pand gewerkt. Wat had ik toen een spijt van de kerstdagen, maar ja, het geld was op! Ik heb 'I Love The Sound Of Breaking Glass' van Nick Lowe nog steeds, nooit de moeite genomen om een beter exemplaar op de kop te tikken. Tot zover de herinnering, dan gaan we het nu eens hebben over de boosdoener zélf. Een inspirerend man waarover ik een boek vol lofprijzingen zou kunnen schrijven! Als 'oude rot' hekelt hij generatiegenoten die dertig jaar later hetzelfde doen als toen, alleen nu dunbehaard en lelijk. En dus heeft Nick Lowe in recente jaren afscheid genomen van de popmuziek waarmee hij faam verwierf. Hoewel, een rockcriticus merkte eens terecht op dat de liedjes van Nick Lowe een paradox zijn. De composities zijn beter bekend dan de man zélf.
Nicholas Drain Lowe wordt op 24 maart 1949 geboren. In 1967 formeert hij zijn eerste band, Kippington Lodge, met goede vriend Brinsley Schwarz. Kippington Lodge maakt in de laatste zestiger jaren een handvol singles voor Parlophone en neemt in 1970 de naam van zijn compaan aan. De band Brinsley Schwarz wordt één van de pijlers in het pubrock-genre. Waar Engelse bands als Pink Floyd en Led Zeppelin vrachtwagens vol apparatuur hebben en dus noodzakelijk in een stadion moeten optreden, daar houden pubrock-bands het zó eenvoudig dat er in iedere denkbare pub kan worden opgetreden. Niet zelden heeft een pubrockband ook nog een belerend toontje en laat het het publiek kennis maken met obscure blues en countryrock. Rond Brinsley Schwarz ontstaat al snel een 'hype', maar het is in de jaren van Kippington Lodge en Brinsley Schwarz dat Lowe zijn meest klassieke nummers schrijft. 'Peace Love And Understanding' is eerst een hit voor Elvis Costello en zal in 1992 door Curtis Stigers worden vertolkt op de soundtrack van 'The Bodyguard'. Ook Lowe's eigen 'Cruel To be Kind' stamt uit die periode. In 1976 is hij de eerste artiest en producer op het Stiff-label. De single 'So It Goes' is bekostigd uit een lening van vierhonderd pond. Lowe heeft zelf hits met 'I Love The Sound Of Breaking Glass' en 'Cruel To Be Kind', maar heeft ook aandeel in 'Milk And Alcohol' van Dr. Feelgood. Sinds 1976 vormt Lowe met Dave Edmunds Rockpile, maar het probleem is dat die twee elk een eigen platencontract hebben. Rockpile-platen verschijnen dus als Nick Lowe óf Dave Edmunds ('Girls Talk', een Lowe-compositie, is zo'n Rockpile-plaat). Er verschijnt uiteindelijk één album als Rockpile, als zowel Edmunds als Lowe even 'vrij' zijn platenmaatschappijen. Lowe treedt in 1979 in het huwelijk met Carlene Carter, dochter van June en dus stiefdochter van Johnny Cash. Het huwelijk houdt elf jaar stand, maar de Cash/Carter-connectie is gebleven. Johnny heeft bijvoorbeeld zijn 'The Beast In Me' op de plaat gezet.
Sinds de scheiding met Carter heeft Lowe zich steeds meer terug getrokken uit de gangbare popmuziek en heeft zich toegelegd op de akoestische kant. Hij noemt het zelf 'een ontsnapping uit de tirannie van de snare-drum'. Hij hekelt, zoals gezegd, jaren zeventig-coryfeeën die met een pruik het podium op stappen en hoe bescheiden de man is, blijkt wel uit het feit dat hij akoestische voorprogramma's heeft verzorgd voor de band Wilco, die op hun beurt ook weer Nick Lowe-nummers op hun repertoire hebben staan. Voor enkele gelegenheid grijpt hij terug. Zo stond hij in 2011 op Glastonbury op hetzelfde podium waar hij in 1971 met Brinsley Schwarz speelde. Lowe speelde daar eerst een setje van akoestische BS-liedjes en daarna op het grote podium mét band werk van zijn laatste cd. Zijn er leuke wetenswaardigheden? Jazeker! Lowe nam in 1977 een EP op met de titel 'Bowi'. Dit omdat David Bowie zijn elpee 'Low' had genoemd. Even later produceerde hij het album 'Max' van The Rumour. Hier is de titel afgeleid van 'Rumours' van Fleetwood Mac!
Hoewel zijn gloriedagen al lang achter hem liggen en Lowe zelf de schijnwerpers niet meer op zoekt, is hij een uniek muzikant. Iemand die zich voortdurend blijft ontwikkelen en met de tijd mee gaat. Hij is inmiddels ook weer gelukkig in de liefde en is acht jaar geleden opnieuw vader geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten