Sinds ik op deze single ben uitgekomen, ongeveer een uur geleden, ben ik mijn hersens aan het pijnigen. Heb ik Lonnie Mack nu wel of niet 'live' gezien? Er staat me iets van bij dat deze grote man in 1996 of 1997 in Het Bolwerk in Sneek heeft gespeeld. En ja, dan heb ik inderdaad ook een recensie over hem geschreven. Er staat me wel iets bij van een concert van Lonnie Mack, maar iedere andere indruk is verdwenen. Best jammer, want als rockliefhebber is Lonnie Mack niet zomaar eentje! Ik heb deze single vier jaar geleden eens mee genomen uit de kringloopwinkel in Steenwijk, vooralsnog in de veronderstelling dat het een heruitgave moest zijn. Nee hoor, het is helemaal het origineel. Het plaatje heeft in de 42 jaar tussen release en aankoop een zwaar leven gehad, maar er is iets wat meer op toeval lijkt. De single komt uit een partijtje Libanese singles en zat ook in een (neutraal) Libanees hoesje. Of die daar per ongeluk is in gekomen of dat we hier echt met een wereldreiziger hebben te maken, is me nooit duidelijk geworden.
Had de muziekwereld er anders uitgezien zonder Lonnie Mack? Ja en nee. Ik denk dat de muzikale evolutie zijn gang wel had gevonden, maar dat bepaalde muziekstijlen en -stromingen pas later op gang waren gekomen. Jimi Hendrix deed menig mond open vallen, maar als je het flikte om hem na te doen, werd je ook als dusdanig in de pers afgeschilderd. Lonnie Mack, daarentegen, opende een deur die door heel veel andere gitaristen opnieuw werd geopend, maar steeds met een eigen interpretatie, waardoor hij verantwoordelijk mag worden gehouden voor meerdere muziekstromingen. We hebben het dan voornamelijk over mans' vroege werk, waaronder ook zijn flitsende versie van Chuck Berry's 'Memphis', maar zeker ook de opvolger 'Wham'.
De tremelo wordt tot 1963 nog het meest gebruikt voor de countrymuziek, maar het venijn waarmee Mack het accessoire te lijf gaat, geeft een hele nieuwe dimensie. Naar aanleiding van Lonnie Mack's hit 'Wham' krijgt de tremelo al snel de geuzennaam 'the whammy bar'. Opvallend in Mack's instrumentaaltjes is het gebruik van bluesy ritmes, wat hem een 'aardappeltje anders' maakt in vergelijking met de dan geldende instrumentale gitaargroepen en -helden. Zijn werk is een voorbeeld voor menig bluesrock-gitarist in de late jaren zestig, dat genre zal later weer uitgroeien tot hardrock. 'Een mijlpaal in de geschiedenis van de gitaarrock', dat predikaat krijgt 'Memphis' reeds zestien jaar na het verschijnen van de plaat. Een jaar later, in 1980, wordt het verkozen tot 'meest invloedrijke nummer voor de elektrische rockgitaar'. Daarmee staat het dus boven het werk van Hendrix, waaruit andermaal blijkt dat 'Memphis' écht deuren opende, waar 'Hey Joe', 'Purple Haze' of 'Voodoo Chile' slechts gitaristen overrompelden.
Lonnie heeft een lange staat van dienst. Hij is ruim 71 jaar in dit leven en is voorlopig nog niet toe aan pensioen. Waar Hendrix, Clapton en Jimmy Page door de massa wordt bekeken als grote gitaristen, daar is Lonnie Mack eeuwig een 'cultheld' gebleven. De lijst ban artiesten waarmee hij samen op het podium of in de studio is geweest, laat zich lezen als een muziekencyclopedie. Van James Brown tot aan The Doors, iedereen heeft wel ergens in zijn of haar carriére gebruik gemaakt van de diensten van Mack, zo lijkt het wel. Hoe historisch de naam en het figuur Lonnie Mack is, mag blijken uit het feit dat de man vanaf 1990 ruim vijftien jaar geen nieuw album heeft uitgebracht en toch vrijwel continu op tournee is geweest. Mack heeft al zo vroeg als in 1963 zijn visitekaartje afgegeven.
Lonnie Mack wordt dus vooral geassocieerd met deze twee instrumentale nummers, maar de man was eveneens gezegend met een fraaie stem. In de midden jaren zestig heeft hij een aantal mooie soul-ballads opgenomen, maar échte succesnummers heeft Mack sinds 'Memphis' nooit meer gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten