Gistermiddag kwam het in de chatroom van Wolfman Radio ter sprake. Je kan met een paar eenvoudige codes je hele scherm vullen met 'dansers' om de dansbaarheid van een gedraaid nummer te waarderen. Een bezoeker gaf openlijk toe blij te zijn nu hij wist hoe hij dansers op zijn scherm kon zetten, maar dat zijn overgewicht het werkelijke dansen nogal dwars zit. Opeens vond ik het ook niet meer lastig om ervoor uit te komen dat ik, ondanks een liefhebberij van Northern Soul, zélf ook niet bepaald een danser ben. Okay, ik heb jaren geleden dankzij een vriendin geleerd om 'vrij' te dansen en heb daar Keulen (Soul City 2011) eveneens deelgenoot van gemaakt, maar kan me nu beter voorstellen waarom menigeen verbaasd naar me keek. Northern Soul-dansen grenst aan atletiek, maar is bovendien puur 'voetenwerk' met een volledige beheersing van het bovenlichaam. Bij mij 'swingt' alles tijdens het dansen. Voor deze Schijf van 5 mocht ik vijf uitzoeken, van de onderste drie weet ik niet de 'spelregels', maar ik krijg er wel goede luim van. Bij de nummers 1 en 2 geloof ik dat ik het nog net zou kunnen beheersen...
Op 5 vinden we een plaatje dat me afgelopen nacht nog bijna van de fiets deed springen om een fraaie 'workout' te maken in de Gasthuisstraat in Steenwijk. Ik heb me in gehouden, want ik was erg moe en had net een bak shoarma en twee kopjes koffie gehad om me er bovenop te helpen. En nu moest ik zeven kilometer door de onverlichte groene Sahara naar die uithoek waar mijn kasteel staat. Maar ik kreeg wel even schik in een dansje toen ik 'The Larue' hoorde. Lada Edmond Jr. heet eigenlijk Lada St. Edmond en is in de midden jaren zestig één van de vooraanstaande Hullaballoo-danseressen. Ze maakt ook een paar hele leuke plaatjes, sommige een beetje Nancy Sinatra-achtig. 'The LaRue' is zo'n plaatje dat in de eind jaren zeventig voor gemengde gevoelens zorgde in de Northern Soul. De muziekpuristen walgen van zo'n blank popnummer, maar de dansers hebben het voor het zeggen en zij kunnen wel uit de voeten met 'The LaRue'. Lada mag vandaag op vijf.
Ik had bijna 'Do The 45' weer in gebracht. Hoewel het een prachtige naam voor mijn programma is, ben ik al langere tijd niet meer zo kapot van het nummer zélf. Teveel alternatieven. Ik heb de cijfers bij de seksstandjes nooit echt onder de knie gekregen, dus ik weet niet uit mijn hoofd hoe de 45 eruit ziet en datzelfde is ook het geval bij 81. Tóch mag ik 'The 81' van Candy & The Kisses graag horen! Een zeer lokaal dansje waarvoor nog geen naam was bedacht, toen iemand het een groepje dansers zag doen. Dat is in wezen de achtergrond van 'The 81', het liedje kwam pas daarna. In het land der duizend dansen wordt er niet gekeken op eentje meer of minder en 'The 81' was na een anderhalve dag alweer vergeten totdat de plaat en dans opeens weer populair werd in de Northern Soul-kringen. 'The 81' mag op vier.
Ik heb niet voor niets een 'I' achter dansjes gezet, er gaan vast nog wel een aantal schijven volgen met dit onderwerp. Op nummer 3 vinden we een oude bekende, die op Soul-xotica wel vaker aan bod is geweest. Sterker nog: De plaat is vorige week nog genoemd in onze Schijf van 5 apen. Het gaat hier om dat grote mysterie 'Peanut Duck'. Niemand die zeker weet of het hier om Marsha Gee gaat of iemand anders. Die verwarring is ontstaan nadat 'de ontdekker' van dit obscure plaatje heeft gezinspeeld dat hij de naam 'Marsha Gee' ter plekke heeft verzonnen. Er was namelijk wél een Marsha Gee, zij heeft rond 1965 het aanstekelijke 'Baby I Need You' op de plaat gezet. Luisterend naar de tekst is 'Peanut Duck' niet veel anders dan 'The Duck'. Het blijft een fijne 'novelty' en een onopgelost mysterie en dus mag Marsha Gee op drie.
Het ontbreekt eveneens aan biografische details bij Joyce Bond. Natuurlijk zal ze haar 'roots' hebben op Jamaica, maar gedurende de eind jaren zestig opereert ze vooral vanuit Londen. Ze wordt geproduceerd door Harry Palmer, die ook succes zal hebben als The Mohawks ('The Champ'), en tevens de Frank Farian van de reggae. Zo is 'The Champ' in feite gewoon 'Tramp' van Carla & Otis, maar die krijgen geen 'credits' op de single van The Mohawks. 'Do The Teasy' moet eveneens de indruk wekken geschreven te zijn door Palmer, maar in werkelijkheid is 'Do The Teasy' een iets uitgebreide versie van 'Take It Easy' van Hopeton Lewis. Joyce maakt er desondanks een fijn dansje ervan en luisterend naar de tekst denk ik dat ik dit wel ga beheersen. 'Wiggle your hips around and around', dat is alles wat het kost om 'The Teasy' te doen. Op twee dan maar!
Op één staat een plaatje dat al geruime tijd op mijn 'wishlist' staat, maar waar het steeds maar niet van komt. Met name de Amerikaanse Ebay is overspoeld met deze single en voor een paar dollar kun je hem op de deurmat hebben. Het hangt wel af van een paar keuzes, zo zijn er twee label-variaties en wisselt de prijs/conditie-verhouding ook nog wel eens. En... het is opletten, want The Olympics hebben een (minder) vervolg aan dit plaatje gegeven, die ook wel eens als 'The Bounce' wordt geadverteerd. Deze komt, hoe dan ook, binnen een paar maanden bij me wonen, want het dansje is verreweg de eenvoudigste die ik tot nu toe heb gehoord. Gewoon de 'boerenplons'. 'The Bounce' van The Olympics mag vandaag op 1.
Volgende week vier ik mijn 38e verjaardag en zal ongetwijfeld, evenals vorige jaren, mijn avondeten gaan nuttigen bij de chinees. Voor de Schijf een leuke reden om vijfmaal een 'chinese' titel te doen of een plaatje over China. Porselein mag ook meedoen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten