raddraaien: Ween

Iets meer dan twee weken geleden publiceerde ik 'Radiodraaien', buiten de Blauwe Bak Top 40's om waarschijnlijk de laatste reguliere podcast van mijn hand. In juli stuurde ik drie volgers een lijst toe met de inhoud van een jaren zestig-, een jaren zeventig- en een jaren tachtig-bak. Hoewel de jaren zestig ook de jaren vijftig (en daarvoor) bevat, is de jaren tachtig feitelijk ook alles van na 1979. Mijn broer Jelte kreeg de jaren tachtig bak waarmee ik vandaag ga raddraaien. De allerlaatste jaren tachtig-bak, lopend van 'Dance Hall Days' van Wang Chung tot het Friese gezelschap Zombi Squad. Tegelijk is dit de op één na laatste raddraaier in de tweede serie, morgen besluit ik deze na een half jaar met een jaren zestig-plaatje. Zowel plaat als groep van vandaag is eigenlijk ook het beste uit vijftig jaar popmuziek. Een groep met een 'o ja, daar moest ik ook nog eens over schrijven'-gehalte. Vandaag mag het! De raddraaier is 'Even If You Don't' van Ween (2000).

Ik ben via mijn muzikale heldin Samara Lubelski op Facebook 'vriend' geworden met Chelsea Light Moving, de nieuwe groep van voormalig Sonic Youth-leider Thurston Moore. Samara maakt eveneens deel uit van CLM. Vandaag is na enig uitstel toch het debuutalbum uitgebracht, ik ken er twee liedjes van en 'geloof' in de groep. Dat was tien tot vijftien jaar geleden anders. Sonic Youth was zo'n naam die regelmatig opdook, ik heb diverse vrienden gehad die helemaal idolaat waren van de groep, maar ik kon het maar niet begrijpen. Ik vond het moeilijke muziek. Als ik me niet vergis, stond Sonic Youth ook hoog op het lijstje van mijn Popkelder-collega Jan. Hij heeft me de eerste lessen in avantgarde en 'moeilijke' muziek bij gebracht, maar Sonic Youth en Ween ging aan mijn interesse voorbij. Mr. Bungle, het hobby-gezelschap van Faith No More-zanger Mike Patton, beviel me dan wel weer en ook Captain Beefheart heb ik aan Jan te danken.

Een paar jaar later, als ik in Tuk woon, leer ik Robert kennen via De Buze. Hij heeft merkwaardig genoeg dezelfde 'tic', ook hij lust Sonic Youth voor zijn ontbijt maar kan dat enthousiasme niet op mij overbrengen. Van hem leer ik wel weer The Pixies waarderen (dat beduidend minder 'moeilijk' is dan dat ik had gedacht...), maar de voornaamste 'claim to fame' van Robert is... Hij weet me eindelijk te boeien voor Ween! Ik weet dan ook meteen waarom Ween niet 'wilde' bij mij, 'GodWeenSatan- The Oneness' (1989) is een eclectische hutspot van muziekstijlen, maar even toegankelijk als Zappa's 'Uncle Meat'. Daar had ik intussen ook al de tijd voor gevonden en dus ben ik in 2001 rijp voor de kennismaking met Ween. Ik spring een gat in de lucht als ik in 2003 op een vlooienmarkt de cd 'Chocolate And Cheese' (1994) vind, maar dat is vrij toegankelijk in vergelijking met 'GodWeenSatan'. 'The Spirit Of '76' dreigt een hit te worden als het album verschijnt, qua zang is het Prince op z'n meest Curtis Mayfield en het deuntje ademt in zijn geheel 1976. Er staan ook enkele maniakale nummers op, 'Mister, Would You Please Help My Pony? ' is de Mothers Of Invention ten voeten uit. En wat te denken van de 'easy tune-hoempapa' van 'H.I.V.'? Een jaar later, augustus 2004, vind ik 'Even If You Don't' voor erg weinig bij King Kong in Leeuwarden.

Het is de periode van de minidisc en Ween komt op een zeer divers schijfje dat ik bijna volledig kan dromen. 'Even If You Don't' is bij mij dus een echte hit geworden! Het klinkt ook als een hit, het koppelt het beste uit de popmuziek van de jaren zestig en zeventig met de techniek van 2000 en een tikkeltje tijdloze eigenzinnigheid. Verder ben ik echter nooit de materie in gegaan, het schrijven over Ween herinnert mij eraan dat ik nog eens 'GodWeenSatan' moest kopen. Maar ja..., het is inmiddels ruim een jaar geleden dat ik voor het laatst een cd heb opgezet, dus heeft het voor mij niet echt haast. Hij móet nog wel eens in de verzameling!

En zo zijn we alweer bijna aan het einde van het verhaal en heb ik niet het lange complexe levensverhaal van Dean en Gene Ween hoeven af te rafelen. De groep is in 1984 opgericht en als je het Dean Ween had gevraagd, zou die geantwoord hebben dat Ween voor hem een 'zaak van levenslang' is. Het is echter zijn partner-in-crime Gene Ween die in mei 2012 laat weten dat Ween is opgeheven. Zijn keuze komt voort na jarenlang te hebben geworsteld met drank- en drugsmisbruik en voortaan 'nuchter' door het leven te willen. Best jammer dat je drank en drugs nodig hebt om een briljante gekheid als 'GodWeenSatan' voort te brengen. Is er dan niks meer echt?