Ik heb het voorval al eens eerder beschreven, maar het is iets waar ik nog steeds niet bij kan. Gedurende de jaren 2005 en 2006 luisterde ik dagelijks naar 747 AM, tegenwoodig de 'gezellige' zender Radio 5 Nostalgia, maar tot dat laatste jaar het adres voor echte 'underground' en avantgarde. Op de doordeweekse avonden regeerde de VPRO. Dat begon met 'De Gezamenlijke Zenders Van Peasens En Moddergat' en daarna drie uur literatuur en radio-documentaires in 'De Avonden'. Na elf uur was het tijd voor een wisselend programma, variërend van oerwoudgeluiden uit Timboektoe of pure geluidskunst. Het was in dit kader op een woensdagavond, de avond van 'De Wissel'. Iedere week een andere samensteller met een nieuw thema. Soms werd een verhaal voorgelezen met vage neo-klassieke muziek tussendoor, maar deze avond val ik van mijn stoel. Emerson Lake & Palmer! Bij de VPRO!!! Nee, dat had ik nooit verwacht. Aanleiding was het recente overlijden van Robert Moog, de uitvinder van de gelijknamige synthesizer. En er is in de muziekhistorie één groep die de Moog op diverse terreinen heeft in gezet en dat is Emerson Lake & Palmer. Zelf ben ik dankzij deze radio-documentaire meer van de groep gaan houden!
Zullen we eerst maar even de grapjes doen? Hoe spel je pretentieus? ELP. De groep heeft drie nadelen. Welke? 1. Emerson, 2. Lake, 3. Palmer. Zo... die hebben we gehad! Heeft John Peel nog iets te zeggen? 'Een verspilling van talent en electriciteit'. Zo..., dat is klare taal! Hoge bomen vangen veel wind en dat geldt ook voor Emerson Lake & Palmer. Ze zijn de eerste pure symforockband die miljoenen albums over de toonbank laat gaan. De groep is opgebouwd uit drie ego's, die heel vaak kunnen botsen. Vandaar dat de groep ook een paar maal op zijn gat ligt. En de Raddraaier van vandaag is daar andermaal een mooi voorbeeld van!
Greg Lake maakt zijn plaatdebuut met The Shame. Daar is ook al eens over geschreven, want ik heb die single. Ik weet zelfs de datum uit mijn hoofd: 11 april 2010. Tevens de start van Soul-xotica als dagelijks blog. In 1969 is Lake de eerste zanger van King Crimson. Keith Emerson heeft in 1969 de meeste ogen op zich gericht. Hij maakt niet alleen eigenzinnige muziek met The Nice, maar weet ook van provoceren. Als hij 'America' speelt bij optredens, laat hij de Amerikaanse vlag vlam vatten. Emerson en Lake zijn elkaar in 1969 tweemaal tegen gekomen als King Crimson en The Nice samen moeten optreden. Als ze wat vertier zoeken in de Fillmore East in San Francisco en de twee gaan 'jammen' is het groepsidee snel geboren. Ze zoeken een drummer en benaderen Mitch Mitchell. Jimi Hendrix heeft dan net zijn Experience aan de kant gezet en er is even sprake van een supergroep van Hendrix, Emerson, Lake en Mitchell. De geplande sessie is er nooit geweest en via hun manager weten ze Carl Palmer los te weken van Atomic Rooster. De groep maakt in 1970 haar debuut, maar het tweede optreden is de doorbraak. Dat concert vindt plaats op het Isle Of Wight Festival. De volgende dag zijn ze wereldberoemd en krijgen een platencontract.
Emerson Lake & Palmer zijn drie ego's, die soms heel harmonieus kunnen spelen, maar soms ook hard botsen. Emerson zou het liefste arrangementen willen spelen van klassieke stukken, Carl Palmer heeft met affiniteit met zowel jazz als hardrock, maar Greg Lake is bovenal een 'liedjessmid'. Als twaalfjarige krijgt hij zijn eerste gitaar en één van zijn eerste liedjes heet 'Lucky Man'. Lake wil kost wat kost dát nummer op de eerste elpee hebben, tot grote ergernis van Emerson en Palmer. Die twee duiken de pub in terwijl Lake in zeshonderd takes aan zijn liedje gaat 'pielen'. Als de mannen uren later terug komen, gaan ze niet eerbiedig in een hoekje zitten. Emerson begint te stoeien met zijn nieuwe Moog, gewoon een beetje ouwehoeren en Lake stangen. Dat 'gestoei' zal het uiteindelijke slotstuk worden van 'Lucky Man', de eerste hit voor Emerson Lake & Palmer.
John Lennon zei ooit dat de George Harrison-composities bewust aan het einde of het begin van een plaatkant stonden, 'zodat je ze gemakkelijk kon overslaan'. Het is niet duidelijk of dat ook de gedachte is geweest bij 'Lucky Man', want het is het slotstuk van het titelloze debuut van Emerson Lake & Palmer. In Nederland zal de groep het succes in 1980 evenaren met hun 'live'-versie van 'Peter Gunn'. De groep is in 2010 nog bij elkaar geweest voor hun veertigjarig jubileum en heeft inmiddels weer nieuwe distributiedeals getekend, maar ligt wederom op zijn krent. Greg Lake speelt overigens de basgitaar op het laatste album van The Who.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten