Raddraaien: Wet Wet Wet

Een paar weken geleden keek ik nog eens naar mijn profiel op Facebook en besloot toen dat het tijd was om op te groeien. Weg met 'Upbeat Rare And Northern Soul', mijn Facebook-groep, als werkgever en nu eens Businesspost invullen. Ook had ik ineens behoefte om een deel van mijn educatie vrij te geven. Zo vond ik een 'lege' pagina van de WG Baarda in Sneek, maar wel met dat prachtige logo. Sinds gisteren ben ik lid geworden van een groep van oud-leerlingen, die een reünie willen organiseren. Ikzelf zit er niet zo op vanwege de reünie, maar wel om oud-klasgenoten terug te vinden. Ik heb inmiddels twee opgedoken, die bij een eerdere zoektocht nog geen Feestbroek hadden! Maar goed, vanwaar deze introductie? De WG Baarda heeft van alles te maken met de Raddraaier van vandaag. Een plaat met herinneringen aan school. Als ik het hoor, zwerf ik in gedachten al over de Hemdijk, zoals dat er in 1988 uit zag. Toen ik een paar jaar geleden weer in de buurt was, schrok ik ervan hoe dat veranderd was!

Beter laat? Deze Raddraaier herinnert me aan een voornemen dat ik glad ben vergeten! Of zal ik het nu gewoon doen? Natuurlijk kan ik, zoals gewoonlijk, de hele Wet Wet Wet-geschiedenis nog eens gaan oplepelen, maar het Raddraaien kent geen vuistregels daarover. Een persoonlijk gevoel mag toch ook wel? Het behoeft voor de meeste volgers geen introductie meer dat mijn muzikale interesse, na Madness in de begin jaren tachtig, in 1986 wortel heeft geschoten met 'Nights In White Satin' van The Moody Blues. Welnu, het is zaterdagmiddag 30 januari 1988. De dag van de NCRV. 's Middags hoor ik een aankondiging van een Moody Blues-special op zaterdagavond. Ik heb nog twee nieuwe cassettebandjes liggen, maar weet zelf nog niet op te nemen en dus doet mijn broer dat voor mij. Zoals de 'Northern Soul Jukebox' een springplank is geweest voor mijn Northern Soul-enthousiasme, zo heeft dat cassettebandje me ingeleid in het oeuvre van The Moody Blues. De special was in het kader van het programma 'Elpee Pop' met Harro De Jonge (wat is er van hem geworden?) en hij heeft zorgvuldig een keuze gemaakt uit de 'klassieke' Moody Blues-albums, dus uit de periode 1967 tot en met 1972.

Schwarzkopf had toen een actie met kleurenfoto's van Michael Jackson en George Michael, dus dat zullen de idolen van die tijd zijn geweest, schat ik zo. Januari 1988 was nog nét te vroeg voor Bros (ook al zo'n naam waarvan je afvraagt wat er van is geworden), Glenn Medeiros en de Stock/Aitken/Waterman-explosie. Ik ben wat dat betreft geen doorsnee twaalfjarige (bijna dertien), want ik ga helemaal op in de muziek van een groep die al ouderwets was toen ik werd geboren. In 1988 verzamel ik overigens ook nog steeds modelauto's, pas tegen het einde van het jaar maak ik de overstap naar de singles. Nee, ik heb me in die jaren nauwelijks verdiept in de popmuziek, maar het was dankzij Radio 3 altijd aanwezig in huize Louwsma. Sinds een paar jaar kan ik de liedjes uit die tijd extra goed waarderen, ik kan nu immers ook met meer tederheid naar mijn schooljaren kijken. Het was destijds geen feest, maar om nu voor de rest van mijn leven kwaad te blijven...? 'Angel Eyes' van Wet Wet Wet past ook helemaal in dat plaatje. Ik associeer het meteen met de voorjaarsvakantie van 1988, Won Ton Ton had toen ook een hit met 'I Lie And I Cheat'. En als ik nog meer nadenk, komt de Top 40 zo voorbij rollen. Maar klinkt even hard de tonen van The Moody Blues er doorheen. Alles bij elkaar een behoorlijk psychedelische symfonie van mijn jeugdjaren.

Maar... je kan natuurlijk over overdrijven! Zo kocht ik een paar jaar geleden nog 'End Of Part One', de verzamel-cd van Wet Wet Wet. Teveel van het goede... Maar zo'n 'Angel Eyes', die was slechts vijftig cent bij de plaatselijke kringloopwinkel. Die mocht mee! Heel enkel, als ik weer eens last heb van een jaren tachtig-tripje, zet ik hem nog wel eens op en verbaas me dan telkens weer hoe ik zo'n geweldige plaat heb kunnen negeren in die tijd. 'Angel Eyes' smaakt altijd en smaakt ook naar meer, maar om daarom nu meteen een verzamel-cd te kopen?

'Angel Eyes' is tot nu toe de enige Wet Wet Wet-single die mijn huis is binnen gekomen, maar als ik die andere vroege singles voor (zeer) weinig tegen kom, mogen ze van mijn part. Ze nemen niet heel veel kostbare ruimte in beslag en zo'n jaren tachtig-tripje op zijn tijd is best lekker!