Ligt het hem aan mij? Ik heb het gevoel dat de weersvooruitzichten nog nooit zo onbetrouwbaar zijn geweest als tegenwoordig. Neem nou vandaag... Een paar dagen geleden begreep ik dat het bar slecht weer zou zijn, veel neerslag. Dat viel dus reuze mee, hoewel ik op Facebook zag dat een vriendin in Duitsland nog steeds niet is bevrijd van sneeuw (en ze heeft al zoveel zin in het voorjaar...). In Nijeveen was het vanmiddag afwisselend zonnig, maar soms ook grijs, maar het bleef droog. Een mooie dag om in de tuin bezig te gaan? Mijn buren hebben een schommel voor de kinderen geplaatst, zelf ben ik op het stalen ros geklommen en ben even De Wijk, IJhorst en het Staphorster Bos rond gefietst. Met immer een kans op nachtvorst is het nog geen tijd voor de tuin, maar de tuinen in de Schijf van 5 zijn allemaal zó mooi dat er ook geen onderhoud nodig is!
Tuinen in titels, ze zijn er niet veel, maar die er zijn, zijn oogverblindend mooi. Daardoor start ik deze aflevering met de 'exoot' uit de lijst. Op zichzelf al heel mooi, maar het weegt toch even niet op tegenover de andere tuinen. Het exotische zit in de titel: 'De tuin van het leven', maar dan op zijn Spaans: 'In-A-Gadda-Da-Vida' van Iron Butterfly. Natuurlijk mogen jullie je tijd nemen en nu de volledige zeventien minuten gaan neuriën, maar ik geef dan de voorkeur aan de single-versie. Een hele radicale knip-klus van Ad Bouman, maar het is een krachtig statement geworden. Iron Butterfly staat op vijf in dit illustere gezelschap.
Eigenlijk zijn alle kandidaten exoten. Wat te denken van onze nummer 4. Nee, hij wil niet meer Johnny Rotten worden genoemd, inmiddels is John Lydon zijn aanspreektitel. Hij doet zijn uiterste best om als een wijze 'gentleman' over te komen, maar John is een karikatuur geworden. Toch weet hij keer op keer weer de beste muzikanten om zich heen te verzamelen en een nieuwe incarnatie van Public Image Ltd. (PiL) uit de grond te stampen. Op zijn, voorlopig, laatste album uit 2009 staat een 'Garden Of Eden' die wordt gedragen door de vakkundige muzikanten en de enigzins maniakale zang van Rotten... euh... Lydon. Nu had ik 2 en 3 eigenlijk willen wisselen, maar het contrast leek me zo leuk: De PiL-plaat op vier heet 'Garden Of Eden'. Op drie staat een plaat met dezelfde titel. Er is geen mooiere contradictie te bedenken als PiL en 'revolutionair' John Lyden te laten volgen door...
The New Riders Of The Purple Sage. Hoe 'hippie' wil je het hebben. Alleen bij het horen van de naam krijg je een melange van marihuana en wierook in je neus. New Riders is een soort Grateful Dead Part 2. Veel gesjeesde Grateful Dead-leden vonden hun onderdak bij de Riders en Jerry Garcia was nooit te beroerd zijn pedal steel te lenen op hun platen. Vijftien jaar geleden kocht ik in Denemarken een paar interessante cd's, gewoon voor een paar losse stuivers in een uitverkoopbak van een supermarkt. De cd's waren samengesteld door een verzamelaar van obscure Texaanse rockmuziek uit de jaren zestig. Er zat ook een cd bij waarbij dezelfde gast gewoon obscure opnames had gezocht van muzikanten die later echt bekend zouden worden. 'The Milk Of Human Kindness' van The Clover bijvoorbeeld, met zanger Huey Lewis. Direct na Clover kwam de nummer 3 in deze Schijf: 'Garden Of Eden'. Een prachtige close-harmony, tekstueel een stuk ecologisch hippie-gezever en de muzikale vakmanschap. Een wereldplaat!
De tuin van Trees is al eens voorbij gekomen in de historie van Soul-xotica. Ik ga het vast vergeten, maar... dinsdag publiceer ik het 1100e bericht.Moest ik eigenlijk even herinneren, want het past wel bij de Week Spot van deze week. Maar goed, terug naar de Schijf van 5. Ik kocht eind 2008 dan toch eindelijk eens de cd 'The Garden Of Jane Delawney' van Trees, nadat ik al verliefd was geworden op het titelnummer. Dat titelnummer mag in deze Schijf op twee, vooral omdat ik hem al eerder had behandeld en ik toch de voorkeur geef aan een single.
Die cd's die ik in Denemarken kocht, ben ik al lang kwijt. Met de meeste cassettes uit Engeland is dat niet anders. In Nederland was in 1998 kwalijk meer een voorbespeelde cassette te krijgen, maar in Engeland heeft dat medium tot ver in de nieuwe eeuw stand gehouden. Het is in de allereerste weken in York dat ik een hele vracht cassettes koop voor spotprijzen. Eentje daarvan heet 'The Best & The Rest Of British Psychedelia'. Feitelijk is het een budget-uitvoering van 'The Morgan Blue Town Sampler', een zeer gewilde schijf psychedelica uit 1969. Wilson Malone is één van de belangrijkste namen binnen Morgan Bluetown en is in diverse hoedanigheden vertegenwoordigd: Motherlight, Pussy en Orange Bicycle. Dat laatste was meer een soort van Buffoons met een inventieve arrangeur en wat psychedelische effecten. Dromerige close harmony-pop. Op zowel cassette als sampler staat dit 'Laura's Garden' uit 1967. Over Laura wordt niks verteld, maar haar tuin is één grote belevenis. Toch wordt het niet duidelijk of het alleen een belevenis is met haar aanwezigheid of...? Desondanks mag de Sinaasappelfiets op 1 in deze Schijf met 'Laura's Garden'.
En dan moet ik zo spontaan weer een thema bedenken voor een volgende Schijf. Ach, vooruit... volgende week nog even en de week erop zou de Blauwe Bak Top 40 zijn ontknoping moeten hebben op zondag. De maan! Ik denk er zo aan en we hebben het nog niet behandeld in twee jaar Schijf van 5, dus volgende week vijf platen met 'maan' in de titel. Er mag meegedacht worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten