Blauwe Bak Top 40 2013/1: 30-21

30. Maybe-The Chantels (End E-1005, 1957)
Het verhaal begint voor mij met '16 Happening Hits', een 'witte' Amerikaanse elpee uit 1967, die wonderwel héél vaak in deze contreien opduikt. De plaat bevat ruwe radio-opnames, zowel 'nieuwe hits' als liedjes uit den ouden doosch. The Chantels is daar eentje van en het is dat fantastische mono-geluid in het intro (dat gelukkig ook zo te horen is in de single op de podcast) en die, door merg en been gaande, zang... Ik hou al héél lang van dit nummer! Een paar weken geleden besloot ik plots dat de single wel eens in de Blauwe Bak mocht komen en toen ben ik op de Amerikaanse Ebay gaan speuren. Prijzen variëren, maar zó goedkoop als deze van een dollar (exclusief verzendkosten) vind je ze doorgaans niet. En de plaat is in een behoorlijke staat voor eentje van 55 jaar oud!

29. Stranded In The Wilderness-Doris Jones (NEMS NES 015, 1976)
Ik ben sinds een tijdje naarstig op zoek naar 'Loving Is Really My Game' van Brainstorm (1977), een supersnel disco-ding dat vooral ná de eigenlijke Northern Soul-beweging redelijk groot is geworden. Ik leerde het in augustus via mijn Wolfman-collega Lee kennen in de 12"-uitvoering, dat is een stoomwals van ruim tien minuten. Op 'Northern Soul Jukebox' staat een single-opname van rond de vier minuten, die me ook al best genoeg is, alleen heeft de enige single die ik tot dusver heb kunnen vinden op elke kant drie minuten. We blijven dus zoeken! Tot die tijd kan ik me vermaken met Doris Jones, een nummer met dezelfde tomeloze energie, maar ietsje compacter dan Brainstorm. Bij die laatste hebben de dansers een zuurstoftank nodig!

28. Are You My Woman-The Chi Lites (Brunswick 55442, 1970)
De plaat met het stukje dat jaren later werd gesampled door Jay-Z en Beyoncé voor hun hit 'Crazy In Love'. Deze is onlangs nog Week Spot geweest, dus heb ik daar wel genoeg over gezegd?

27. Because I Love You-The Five Stairsteps (Buddah BDA 188, 1970)
Pas bij het opzoeken van de informatie voor deze Blauwe Bak Top 40, afgelopen weekend, kwam ik erachter dat The Five Stairsteps in 1970 de naam hebben ingekort tot Stairsteps. Maar omdat The Five Stairsteps een kleine reputatie had, kan ik me voorstellen dat Buddah deze naam heeft voortgezet op deze promo. Ik had het eigenlijk andersom gedacht. Dat eerst deze single was verschenen in 1968 en pas daarna 'Don't Change Your Love' en andere plaatjes met de peuter Cubie waren verschenen. Niet dus! Deze single is uit 1970, maar had net zo goed van twee jaar eerder kunnen zijn. Curtis Mayfield heeft niets meer met de groep te maken, maar 'Because I Love You' is wel eenzelfde soort 'suite' als de latere Curtis Mayfield-platen. Een beetje aanstellerig, want die zanger huilt echt niet tegen het einde. En, al zouden het verdriet zijn geweest, dan waren het krokodillentranen. Je mag immers je eigen vrouw niet bedriegen, stomkop!

26. Hey Sah Lo Ney-Mickey Lee Lane (1965, Swan S-4222-H, 2012)
Dat de Northern Soul schatplichtig is aan de Mod-beweging uit de jaren zestig, staat als een paal boven water. Toch is de upbeat soul maar een klein stukje van het muzikale palet waar de Mods zich te goed aan doen. Zij kunnen evenveel plezier beleven aan jazz, boogaloo, als blanke Amerikaanse rhythm & blues (garagerock). Wat voor veel typische Mod-platen op gaat, is het hoge en stevige tempo. Mods besteedden hun zuurverdiende geld aan nieuwe pakken en ander uiterlijk vertoon, maar als het zaterdagavond was, waren ze platzak. De Mods gingen dus, vóór de hippies, drugs gebruiken, vooral speed... Bij die laatste drug moet alles in je omgeving snel en druk zijn, anders wordt het vervelend. Dat gevoel spreekt deze van Mickey Lee Lane als geen ander uit. Het is snel, fel en 'heavy metal' in vergelijking met de zoetgevooisde tonen van Al Green. Zoals ik in de podcast vertel, is het praktisch onmogelijk om deze plaat 'uit het rood' te houden.

25. How's Your New Love Treating You-The Debonaires (Golden World GW-38, 1966)
Ik leer in de late jaren negentig dat Track Records, de platenmaatschappij van The Who, een aantal 'zwarte' platen in licentie heeft uitgegeven, waaronder eentje van The Debonaires. Via de 'Northern Soul Jukebox' leer ik dan 'Please Come Back Baby' kennen, een zeer onstuimig nummer dat ik wel bij The Who vind passen. Het is echter tijdens de lange fietstocht in september (zie bericht van 24 september) dat ik 'I'm In Love Again' leer kennen, de plaat die uiteindelijk door Track op de markt is gebracht. Het heeft helemaal niets met The Debonaires van 'Please Come Back Baby' van doen, buiten het feit dat beide groepen dezelfde naam dragen. 'I'm In Love Again' doet mijn voelsprieten uitzetten naar werk van The Debonaires, maar genoemde titel blijkt een dure. Intussen kom ik wel exemplaren tegen van 'Please Don't Say We're Through', 'Eenie Meenie Gypsaleenie' en 'How's Your New Love Treating You'. Golden World heeft ongeveer vijftig singles uitgebracht, waarvan ik er nu vijf heb. En ik ben al stiekem van plan om de andere vijfenveertig ook nog te zoeken. Wordt dus vervolgd...

24. Don't Ever Be Lonely-Cornelius Brothers & Sister Rose (United Artists 50954, 1972)
Deze groep heeft zowaar een revolutie veroorzaakt in mijn Northern Soul-collectie. Eigenlijk is het in april begonnen met 'Nothing Worse Than Being Alone' van The Ad-Libs, maar ook 'Too Late To Turn Back Now' heeft weinig van doen met de 'stormers' die ik tot op dat moment trachtte te verzamelen. Snel en hard is me nooit genoeg geweest en het waren uiteindelijk de stemmige folkplaten die me helemaal in extase brachten. Datzelfde gebeurt tegenwoordig ook bij de soul. Ik 'kick' nog steeds wel op de adrenaline-gestuurde stampers, maar kan de meer subtiele mid-tempo dingen ook enorm waarderen. De nummer 24 uit deze Top 40 is daar een fraai voorbeeld van. 'I'm So Glad', de eigenlijke a-kant, is veel meer 'Northern', maar de plaat is me teveel 'pants'. Ik heb het al zo vaak gehoord, dezelfde uptempo deuntjes met de bekende koortjes, dat ik opeens veel meer plezier vind in een nummer als 'Don't Ever Be Lonely'.

23. Doomsday-Evelyn Thomas (20th Century BTC 1017, 1976)
Een man wiens werk evenveel 'haters' als liefhebbers kent. Ian Levine is niet alleen iemand die plaatjes kan draaien, maar het 'gevoel' ook in hedendaagse producties tot leven kan brengen. Zelf vind ik zijn werk her en der té synthetisch, maar het neemt niet weg dat de man veel noten op zijn zang heeft en daarmee respect afdwingt! Evelyn Thomas is één van zijn eerste producties en de dame zal als een rode draad door Levine's carriére als producer lopen. Anno 1975 probeert Levine het Northern Soul-gevoel over te brengen in de disco. In 1983 sticht hij de 'Hi-NRG', een soort van post-disco en ook post-Northern Soul. Evelyn Thomas is wederom van de partij om 'titelnummer' te vertolken: 'High Energy'. 'Doomsday' en 'Weak Spot' zijn inwisselbaar, maar ik kies voor de Top 40 voor de eerste, vooral omdat dit nummer mij ruim een jaar geleden heeft 'gegrepen'.

22. The Night-Frankie Valli & The Four Seasons (Rare Earth 5C 006-93966, 1972)
Ik heb het uiteindelijk te danken aan het enthousiasme van mijn trouwe podcast-volger Anthony. Deze is wild enthousiast over deze plaat, maar het duurt bij mij toch wel een paar keer voordat ik de schoonheid van het nummer in zie. Dan begin ik met speuren, maar dat valt niet mee... In Engeland is dit een clubklassieker die als vanzelfsprekend een gigantisch prijskaartje met zich meedraagt (vijftien pond voor een matig exemplaar...). Dan kom ik hem, zomaar uit het niets, tegen op Marktplaats: Een partij van twaalf Four Seasons-singles. Samen een tientje! Helaas blijkt die net te zijn verkocht. Een week later probeer ik het opnieuw op Marktplaats en... zie de single staan bij dezelfde handelaar als die van de 12 singles. Ja, hij was hem de volgende week weer tegen gekomen op een platenbeurs, maar was mijn contactgegevens verloren. Hij hoopte dat ik hem op deze manier zou vinden... En het is gelukt! Voor vijf euro heb ik de single in complete nieuwstaat. Mijn Engelse vrienden zijn stikjaloers!

21. Does Anybody Love Me-Joyce Kennedy (Blue Rock B-4023, 1965)
Een sigaar uit eigen doos. Bij de computercrash van een paar weken geleden ben ik ook al mijn foto's kwijt geraakt. Normaliter speur ik bij een Blauwe Bak Top 40 even in mijn Soul-xotica-archief en 'recycle' dan op die manier een foto. In het geval van Joyce Kennedy vergeet ik even dat het een Week Spot is geweest en zoek op Google. En ja hoor, daar staat-ie! U aangeboden door soul-xotica.blogspot.com. Nu komt dan het meest vreemde: Ik kan helemaal niet terugvinden waar deze vandaan komt! Volgens mij is-ie van 45cat, maar met dat in de zoekfunctie brengt hij ons altijd nog bij soul-xotica. Zo worden we nog wel eens beroemd!