Blauwe Bak Top 40 2013/1: 40-31

Ik val maar meteen met de deur in huis. Deze Blauwe Bak Top 40 heb ik niet alleen qua verhaaltjes maar ook in podcast-vorm in vier delen gehakt. De mini-podcast met de tien liedjes uit dit bericht (plus Engelstalige presentatie) staat onder 'opmerkingen', maar deze worden na donderdag 4 april verwijderd. Verder wil ik vooral benadrukken dat ik officieel gestopt ben met de podcasts, maar dat zo'n Blauwe Bak Top 40 gewoon erg leuk is om te maken. Ik vraag jullie dan ook deze serie niet te noemen op Facebook en andere plekken op het internet. Ik heb zelfs nog zitten denken om de hele podcast-serie opnieuw in het Nederlands te doen, maar nee, deze opnames hebben me al met al ruim vier uren gekost (inclusief omzetten en uploaden). Ik wil mijn radiowerk niet in gevaar brengen en ze zijn daar in Engeland nogal gebrand op, dus... gewoon lekker van genieten en niet over praten! Vandaag klimmen we van nummertje 40 naar 31.

40. I Can't Turn You Loose-The Chambers Brothers (Direction 58-3865, 1968)
Een programma moet een flitsende start hebben en eigenlijk geldt dat ook voor zo'n Blauwe Bak Top 40. En dan is deze van The Chambers Brothers een uitgelezen plaat. Ruim vier minuten geheid stampwerk! The Chambers Brothers zit een beetje op het randje van de soul en de rock, dat wordt wel duidelijk in deze 'workout' van Otis Redding's 'I Can't Turn You Loose'. Een aardige aanvulling voor de Blauwe Bak, maar... ik blijf de voorkeur geven aan de puntige single-versie van 'Time Has Come Today', die eveneens in de (reserve-)bak zit.

39. She's Mine All Mine-The Righteous Brothers (Philles 132, 1965)
'Three lesser known rhythm & blues 45s', dat stond boven de advertentie op de Amerikaanse Ebay. Ik was met name op zoek naar 'Maybe' van The Chantels. Deze staat wel twintig maal op Ebay, maar nergens zó goedkoop als hier. Drie singles voor drie dollar. Jammer dat de verzendkosten wel weer dertien dollar waren, maar dan heb je het nog steeds over 4 euro per single. Of eigenlijk 6, want die Spaanstalige 'Love Story' van Astrud Gilberto had ik al voorbestemd voor die grijze bak op wielen. Tja, The Righteous Brothers, leuk om 'The White Cliffs Of Dover' te hebben, maar... het is geen rhythm & blues. Wat vaker gebeurde bij Phil Spector-producties was dat deze een instrumentale track op de b-kant zette en deze toeschreef aan de artiesten van de a-kant. Zo is er geen Ronette te horen op 'Tedesco And Pitman' (de b-kant van 'Be My Baby'). Op de b-kant van 'The White Cliffs Of Dover' staat echter dit 'She's Mine All Mine'. Met het etiket van The Righteous Brothers, maar het is eigenlijk een solo-opname van Bobby Hatfield. En die swingt! Luister zelf maar...

38. Beautiful Brown Eyes-Solomon Burke (Atlantic 45-2205, 1963)
Een paar maanden geleden stond ik in Het Pandje te draaien toen er een gast naar me toe kwam die me altijd lastig valt met André Hazes of Normaal. Ditmaal had hij wél een speciaal verzoek: Solomon Burke. Sinds die man zijn laatste adem heeft uitgeblazen nabij Schiphol, lijkt zelfs het RadioNL-publiek met hem weg te lopen. Ik doe niet mee aan die 'hype'. Ik had wel een paar plaatjes van Solomon, maar heb het nooit bijzonder genoeg gevonden om meer te verzamelen. Het was twee weken geleden dat ik 'Beautiful Brown Eyes' voor drie euro in Leeuwarden kocht, gewoon omdat de prijs goed was. Het plaatje valt ook niet tegen, maar ik betwijfel of dit de Solomon Burke is die voorgenoemde gast de volgende keer wil horen...

37. Can't Shake It Loose-Pat Lewis (Golden World GW-42, 1966)
The Adorables heeft de afgelopen maand iets los gemaakt bij mij. Plotseling wil ik alle plaatjes van Pat Lewis hebben, maar wil ik eveneens proberen om de Golden World-catalogus zo compleet mogelijk te verzamelen. Dat label heeft interessant spul uitgebracht, stuk voor stuk plaatjes die de concurrentie moesten aan gaan met Tamla-Motown. Het moet ome Gordy menig dollar 'payola' hebben gekost om de plaatjes van de radio te weren, want grote hits zijn het nooit geworden.

36. Way Back Home-Junior Walker & The All Stars (Tamla Motown TMG 857, 1971)
Eén van die liedjes op de 'Northern Soul Jukebox' die vanaf mei regelmatig op mijn mp3-stick circuleerde. Het was pas eind augustus toen ik ontdekte dat het Junior Walker was. Ik ken de man het beste van 'Shotgun' en 'Walk In The Night' en had zo'n stemmige ballade niet achter hem gezocht. Een plaatje voor de eeuwigheid.

35. People Sure Act Funny-Arthur Conley (Atlantic 6588, 1968)
De grote kleine man uit Ruurlo, de man die als geen ander wist uit te leggen hoe 'sweet soul music' hoorde te klinken. De laatste pupil van Otis Redding die eerst de wijze raad opvolgde van zijn meester en de drank en drugs vermeed, maar uiteindelijk in een later leven toch nog te kampen kreeg met deze middelen. En die uiteindelijk een lieve vriend vond in de Achterhoek. Kort voor zijn overlijden stond er een ontzettend mooi interview met de man in een Overijssels popmagazine. Een interview waarin Conley zich helemaal bloot gaf. Helaas ben ik dat tijdschrift kwijt geraakt...

34. Tear Stained Face-Don Varner (1967, Soul City SC 151, 200?)
Don Varner is ook al zaliger, als we het b-kantje van deze single mogen geloven. Een beetje jammer dit... 'Tear Stained Face' is vorig jaar opnieuw uitgebracht, maar Soul City is anders ook best een kwaliteitslabel en deze 'slechts een paar maal' gedraaide single was een stuk goedkoper. Een paar maal met een kapotte naald gedraaid? Ik kan het de handelaar niet kwalijk nemen, die beoordeelt de platen met het blote oog en dan is het altijd een gok. Ditmaal zit ik er dus naast. Anders had Don beslist hoger gestaan!

33. Where Were You-The Epitome Of Sound (Sandbag 101, 1967)
Is het nu het origineel of...? Feit is dat driekwart van het label van de a-kant is verwijderd, een soort van 'cover-up'. Het wil me niet aan dat iemand anno 1977 heeft geprobeerd dit label te verbergen, want toen was 'You Don't Love Me' al een grote Casino-hit. En dus vermoed ik toch dat deze groene Sandbag een originele is. Hoe dan ook, op de a-kant is er niets van het geluid over, 'Where Were You' is evenmin audiofiele kwaliteit, maar ietsje beter. Qua liedjes zijn ze inwisselbaar.

32. Breaking Down The Walls Of Heartache-Johnny Johnson & The Bandwagon (1968, Epic 4897, 1980)
Uit de 'Disc-O-Double'-serie van CBS. De singles zijn geperst op gekleurd vinyl, deze is op blauw vinyl. Ik heb uit dezelfde serie (en van hetzelfde adres) ook 'Everlasting Love' van Robert Knight. De singles ogen en klinken in absolute nieuwstaat. Normaal gesproken loop ik niet echt meer warm voor zo'n 'pop stomper', maar voor een leuk prijsje als deze mocht-ie niet blijven liggen!

31. Do You Ever-The Manhattans (1971, DeLuxe 45-152, 1973)
Niet uit de jaren zestig, zoals ik menigmaal heb verkondigd, maar uit 1971. Twee jaar later zonder een duidelijke reden opnieuw op de markt gebracht en dan wordt het zowaar een Amerikaans hitje. Maar ook deze is al lang weer vergeten als 'Kiss And Say Goodbye' op de eerste plek staat.