Raddraaien: Boney M

Klein vervelend rot-rubriekje... U brengt mijn serieuze weblog momenteel ernstige schade toe. Eerst Willeke Alberti en dan nu Boney M. ,,Nou en", is het antwoord van Raddraaien. ,,Als jij nu eens de discipline had gehad om de kliko voor te rijden en je bakken eens flink op te ruimen, dan had ik nu met een hele andere groep of artiest gekomen". Raddraaien heeft helemaal gelijk! Ik moet met de billen bloot. Heel Nederland en ver daarbuiten móet weten dat uw gewaardeerde Northern Soul-vinylschuiver zomaar pardoes Boney M in zijn bakken heeft staan. Ik kan dan zonder schaamte bekennen dat 'Children Of Paradise' me helemaal niks zegt. Misschien een 'o ja' als-ie uit het hoesje komt en op de draaitafel gaat, maar dat heb ik niet eens geprobeerd. Nee, als ik écht ooit nog eens ga opruimen, dan ligt zo'n single als deze er als eerste uit. De Raddraaier van vandaag heet dus 'Children Of Paradise' van Boney M (1980). Geloof het of niet, maar we hebben de groep in drie jaar Soul-xotica al eens eerder bij de horens gevat, toen met de dood van Bobby Farrell. Misschien dat die gelegenheid boekdelen spreekt?

Ach, ik kan lang om de brij heen draaien, maar Boney M is een beetje jeugdsentiment. Bij de derde verjaardag schreef ik al over het zondagochtendritueel met de eerste plaatjes van mijn oudste broer. Daartussen zat ook 'Rivers Of Babylon'. Wie had dat ding niet? Ik geloof dat Peter zijn huis Boney M-vrij heeft gehouden, want er was nul zoekresultaten onder 'pop', maar 'Babylon' heeft ruim negentien weken in de Top 40 gestaan en zo vaak kom je hem ook tegen op rommelmarkten en in kringloopwinkels. Ik heb al eens een paar exemplaren weggegooid, want ook ik had ooit zeven exemplaren. Kan het nog erger? Jazeker! Ik had vijftien exemplaren van 'El Condor Pasa' van Los Incas en ook evenveel keren 'Mijn Gebed' van D.C. Lewis. De toon is gezet, ik ben geen Boney M-fan, maar toch heb ik deze Raddraaier aanvaard en ben mijn huiswerk gaan doen.

Als Franz Reuther schop je het vast niet ver in de internationale muziekwereld en dus laat hij zich Frank Farian noemen. Geïnspireerd door de Australische detective Boney, meet hij zich in 1975 het pseudoniem Boney M aan. Zélf erkent Farian in 1978 dat die M voor Money staat. Hij heeft dan reeds zijn eerste Boney Money verdiend en ook nog over de rug van een aantal componisten en tekstschrijvers. De groepsleden hoor je niet klagen! Farian neemt in eerste instantie in zijn eentje 'Baby Do You Wanna Bump' op, waarbij hij studio-apparatuur gebruikt om zijn stem dieper en hoger te laten klinken. De single wordt als eerste in Nederland een hit en dan besluit Farian een groep samen te stellen. In het begin is het een komen en gaan van tijdelijke krachten, maar als 1976 inzet heeft Boney M de vaste bezetting: De Jamaicaanse dames Liz Mitchell en Marcia Barrett, Maizie Williams van Montserrat en Bobby Farrell van Aruba. De laatste twee zijn vooral ter decoratie, want in de studio bestaat Boney M enkel uit Mitchell en Barrett, terwijl Farian met behulp van zijn studio-trucage de leadzang doet. Farrell zal zichzelf het vak wel eigen maken, want tijdens latere tournees zingt hij daadwerkelijk.

Als je het verhaal van die kant bekijkt, valt het bedrog nog wel wat tegen. Ernstiger is het wegpoetsen van oorspronkelijke componisten en zo smerig geld verdienen aan oude deuntjes. Het begint met 'Sunny' en zet voort in 'Rivers Of Babylon', 'Brown Girl In The Ring', 'Painter Man' en 'In A Gadda Da Vida' om een paar van die covers te noemen. Het maakt Farian en zijn gevolg er niet populair op binnen de muziekindustrie, maar hij creëert zijn eigen koninkrijk met succesvolle acts als Boney M en Gilla. Die laatste neemt bijvoorbeeld 'Bend Me Shape Me' op. Gek genoeg wordt Farian met naam en toenaam genoemd op 'Gentlemen Callers Not Allowed', terwijl hier duidelijk is dat hij dan ook de stem van Boney M moet zijn. Het publiek heeft het niet door en het 'bedrog' zal pas in 1981 uitlekken. Dat is ook het jaar dat de stekker er voor het eerst uit gaat.

Na 1985 heeft Farian helemaal genoeg van Boney M en zal hij afstand doen van de naam. Sindsdien toeren de leden individueel van elkaar met groepjes genaamd Boney M. Farian herhaalt de truc nogmaals met Milli Vanilli, nu wél met eigen liedjes, maar opnieuw weer twee fotomodellen/dansers die in werkelijkheid niet kunnen zingen. Bobby Farrell vestigt zich in de jaren tachtig in Amsterdam en die kom je doorgaans het vaakst tegen op dorpsfeesten en plattelandsfestivals. Totdat hij op 30 december 2010 op 61-jarige leeftijd dood wordt gevonden op een hotelkamer in St. Petersburg. Hij heeft de avond ervoor nog opgetreden met zijn Boney M.

Misschien ten overvloede, maar morgen publiceer ik niet. Daar hebben jullie maandag al een dubbel bericht van gehad. Vrijdag ga ik waarschijnlijk opnieuw Raddraaien met een jaren tachtig-plaat. Met de bak waar ook Henk Wijngaard in zit. Nee, ik hoop het evenmin...