Voor deze tweede Raddraaier van vandaag moeten we zowaar een concessie doen. Misschien heb ik verkeerd gezocht, maar ik kon zo snel niet een scan van het single-label vinden. Of een leuke exotische single-hoes. Nee, van de single ontbreekt ieder spoor op het wereldwijde web, maar het album met dezelfde titel is beter te vinden. Dus vandaar... De Raddraaier zélf is evenzeer een concessie, deze Raddraaier moest uit de Blauwe Bak komen. De eerste waar ik op uit kom, is 'He's The Greatest Dancer' van Sister Sledge. Pijnlijk, omdat ik nog steeds van plan ben om 'Love Don't Go Through No Changes On Me' tot Week Spot te bombarderen, maar even later kom ik erachter dat deze reeds in november nog 'in de jeukdoos' zat. De tweede poging brengt ons op 'It's Alright' van The Soulettes. Lieve help, niet nog eens graag! Over deze voormalige Week Spot was vorig jaar zomer al niks te vinden en dus gok ik maar op de derde poging. En dat is een héle mooie: 'Don't Change Me Now' van Mavis Staples (1972).
Ik ben een jaar of vijftien als de naam Mavis Staples voor het eerst valt. Prince, nog voor hij zich 'The Love Symbol' of TAFKAP gaat noemen, haalt rond 1989 Mavis Staples uit de vergetelheid en presenteert haar in het kader van zijn New Power Generation. Mavis is dan al niet de jongste meer, maar ze kan nog prima mee. Dan maak ik ook kennis met die stem, die uit duizenden is te herkennen en door de jaren heen niks aan kracht heeft ingeboet. Als ik de horizontale ruststand heb aanvaard, kun je me doorgaans maar beter in die positie houden. Als je me dan toch echt móet storen en je wilt geen wekker naar je hoofd krijgen of een stuk verbaal geweld, dan zal met iets heel bijzonders moeten aankomen. P.P. Arnold mag altijd, maar ook Mavis Staples is zo'n stem waarvoor je me wakker mag maken. Of beter..., zet het plaatje maar op en ze kan me heerlijk doen ontwaken!
Mevrouw Nietjes wordt op 10 juli 1939 in Chicago geboren. Daarmee is ze bijna een jaar jonger dan mijn eigen moeder. De stemmen van beide vrouwen zijn nauwelijks met elkaar te vergelijken, maar ze zijn beide op hun leeftijd nog uitstekend bij stem. Mijn moeder zingt daarbij in de iets hogere registers en dat past bij haar postuur. Zo'n stem als die van Mavis hoort niet echt bij een tenger postuur, vandaar dat Staples zélf een oergezellig gebouw is. Een echte 'big mama', of moeten we haar inmidels aanduiden als een 'big granny'. Hoe dan ook, over Mavis' stem zou ik boeken kunnen schrijven, want dan hebben we het nog niet eens gehad over wat zo'n stem met mij doet... Ik bedoel maar! Waar trek je de lijn?
Nou, laten we het maar tot zover doen, dan houden we ook nog ruimte over voor wat biografische details. Mavis komt uit een muzikale familie en mag als elfjarig meisje toetreden tot de gospelgroep van haar familie: The Staple Singers. In 1956 heeft de formatie van Roebuck 'Pops' Staples en de zussen Mavis, Cleotha, Purvis en Yvonne een eerste hit met 'Uncloudy Day'. Korte tijd later krijgt de groep de eretitel 'God's Greatest Hitmakers'. Roebuck is een naaste vriend van Martin Luther King en The Staple Singers wordt in de midden jaren zestig een stem van de burgerrechtenactivisten. Intussen blijven de hits komen, eerst nog met covers als 'For What It's Worth', maar vanaf 1971 breekt welhaast de meest interessante periode van The Singers aan. 'Respect Yourself' en 'I'll Take You There', beide van het album 'Bealtitude', zijn grote Amerikaanse hits. Na 1975 drogen de successen op. Mavis maakt al soloplaten sinds de jaren zestig, maar aanvankelijk met weinig succes. Het is vooral Prince die haar aan wat succes bij het 'mainstream'-publiek helpt, maar in de wereld van de blues en de gospel is Staples een naam die klinkt als een klok. Ondanks haar hoge leeftijd maakt Staples nog steeds haar uren en minuten op het podium waar en heeft het publiek in 1972 erg goed geluisterd naar 'Don't Change Me Now'. Staples is namelijk 'geen spatader veranderd', om met Herman Finkers te spreken...
Het zal de meeste mensen zijn ontgaan, maar Cleotha Staples is een paar weken geleden overleden. Kom ik er tot slot nog achter dat 'Don't Change Me Now' de b-kant is van 'Endlessly' en dat de elpee-hoes van een compilatie uit 1988 is. Maar het einde van het bericht is in zicht en ik ga zo dadelijk eens een poging doen om de eerste top tien-podcasts van de Blauwe Bak Top 40 op te nemen. Morgen kijken we vijfmaal naar de maan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten