Opeens was daar Mr. Oizo. Terwijl het danspubliek de zolen per paar versleet, krabten anderen zich achter het oor. 'The Flat Beat' klinkt net zoals de naam doet vermoeden: Een rechttoe rechtaan dansbeat. Of dit het produkt was van een op geld beluste deejay met gebrek aan creativiteit of een cynische kijk op de leegheid van de electronische dansmuziek? Ik vermoed het laatste. De man achter Mr. Oizo is de Fransman Quentin Dupieux. Met zijn film 'Rubber' (Frankrijk, 2010, plm. 100 min.) herhaalt hij die truc, maar dan met een knipoog naar de gewelddadige films.
De lokale sheriff legt aan de hand van enkele klassieke films uit dat 'geen reden' wellicht de belangrijkste stijlfiguur uit de cinematische geschiedenis is. Daarna worden de kijkers verzameld op een heuvel. Door een verrekijker zien ze hoe Robert, een gedumpte autoband, tot leven komt.
Robert ontwikkelt alras een aanleg om dingen te doen exploderen. Als hij onderweg geschept wordt door een auto voert hij dit uit op de chauffeur. Het werkt! Wie zei daar dat een autoband geen hormonenhuishouding heeft? Hij volgt een bloedmooi meisje. Een ieder die hem in de weg staat, verliest zijn (of haar) hoofd.
De filmkijkers krijgen vergiftigd vlees voorgeschoteld, maar omdat er eentje overleeft, gaat de film na een hilarisch moment onverdroten door. Robert krijgt de kogel, maar reïncarneert tot een driewieler. Gevolgd door opnieuw tot leven gewekte autobanden rijdt hij naar Hollywood. Zal deze moordlustige driewieler de nieuwe Robocop worden?
Een staande ovatie voor Dupieux, dit is dé film van het jaar! Zinloos en absurd met geweld waarvan die andere Quentin even stil wordt. En dat alles back-to-basics met één camera gefilmd. Hadden jullie plannen voor vanavond?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten