20 Years Ago Today: 569-571a

De opmerkelijkheden rond Soul-xotica zijn niet van de lucht. Marlies is weer terug van nooit weggeweest! Alleen schijnt het dat ze de ene dag wel wordt weergegeven en de volgende weer niet. Ook via deze weg een warm welkom op dit kladblog! Halverwege het schooljaar 1990/91 werd het vak Machineschrijven opgeheven en ging over in Computerlessen. De docente moest dan twintig minuten voor aanvang in het lokaal zijn om de computers op te starten. We leerden WP 5.1, naar mijn mening onovertroffen. Tot drie jaar geleden werkte ik er nog dagelijks mee. Als ik in 1991 mijn singlesboekhouding in Word had bijgehouden, was deze fout me niet overkomen. Nummer 571 is dubbel genoteerd. Omdat mijn singles in Jutrijp op numerieke volgorde stonden, was het 'not done' om deze later nog eens opnieuw in te schrijven. Met name eind 1992 wordt het een rommeltje met veel open cijfers en dubbele noteringen. Maandag beginnen we dus maar gewoon bij 571b, lijkt me dan wel zo handig.

Dan gaat Sinterklaas me een hele hoop singles bezorgen, maar zo op deze vrijdag 29 november ga ik in een tussenuurtje langs Looper en vind nog drie singles die bij me mogen komen wonen. 569 was jarenlang de oudste plaat in mijn verzameling. 'Paper Doll/ I'll Be Around' van The Mills Brothers is volgens het label opgenomen in 1939. Sinds 2003 ben ik echter in het trotse bezit van de allereerste persing van 'De Kleine Man' van Louis Davids uit de prachtige zomer van 1930. Natuurlijk is die single van The Mills Brothers in de jaren tachtig opnieuw geperst. Nummer 571 is 'Make It With You' van Bread, die afgelopen maand al onder de loep is genomen. Blijft alleen 570 nog over...

Van 11 oktober 1999 tot en met 25 juni 2000 woonde ik in De Bilt. Het is niet een van mijn gelukkigste periodes geweest en toch heb ik nog wel een paar leuke herinneringen aan die tijd. Ik woonde en werkte bij de Emmaus, eerst op de bus waarmee we de handel haalden en bezorgden. De chauffeur heette Peter en die had naar mijn mening geen muzieksmaak. Hij draaide cassettebandjes met de grootste hits van Billy Joel (hij floot de hele dag door die synthesizerpartij van 'Pressure'), Elton John en 'Bat Out Of Hell' van Vleesklomp. Op auto-reverse, dus de hele dag door hetzelfde liedje! Ik moest er echter na een paar weken mee stoppen, omdat mijn rug begon op te spelen. Toen in maart 2000 bleek dat ik ook al niet geknipt was voor schoonmaakjuffrouw kwam ik weer terug op de bus, die nu door Toine werd bestuurd. Die waagde zijn rug evenmin en als iets te zwaar was, keurden we het ter plekke af. Toine was een oude hippie en was net bezig zijn omvangrijke collectie elpees op te ruimen. Ik heb veel mogen uitzoeken bij hem en heb ze nog steeds. Het sentiment ging echter toch bij hem opspelen en zo maakte hij een paar cassettebandjes voor in de bus. Bij hem leerde ik 'Jig-A-Jig' van East Of Eden op waarde schatten. En dan was er natuurlijk die 20 minuten-versie van 'Get Ready' van Rare Earth!

Ons ophaal- en bezorggebied eindigde in Driebergen. Via Zeist op een doordeweekse ochtend was je al snel een half uur kwijt om aan de andere kant van Driebergen uit te komen. Toine, zo gek als een deur, begon te glimlachen en accelereerde toen achter in Driebergen het intro van 'Get Ready' begon. Al snel was me duidelijk wat zijn plan was: Hij wilde in de tijd van 'Get Ready' naar De Bilt rijden! De bus had geen gordels en dus zette ik me schrap. In Zeist moet je vanuit de richting van Driebergen een blokje om. We reden honderd in de bochten. Ik hoorde het glas van het bergmeubel dat we hadden opgepikt breken. Maakte niet uit, we gingen vanmiddag toch naar de vuilstort, dus hoefden we het kreng ook niet uit te laden. Bij de slotnoten parkeerden we in op de Burgemeester De Withstraat in De Bilt. We hadden het gehaald! En overleefd, want vooral achteraf gezien vind ik het een 'hairy moment'.

In 1969 lag de elpeemarkt open. Iedere zichzelf respecterende platenmaatschappij begon met een 'progressief' label voor uitsluitend elpee-groepen. Tamla Motown was vooral een singles-label, ondanks een enorme elpee-catalogus, en noemde haar label naar een nieuwe aanwinst. De jongens van Rare Earth waren echter geen onbekenden op de burelen van Motown. De blanke groep begeleidde Smokey & The Miracles en andere Motown-artiesten tijden tournees. De eerste paar van de jaren zeventig mocht de groep haar talent botvieren op dertig centimeter, maar bij wijze van promotie werd meteen de eerste single verknipt tot een handzaam hitje. Dat was dus 'Get Ready'. Op het tweede album 'Ecology' stond een andere uitgesponnen bewerking van een Motown-klassieker: 'I Know I'm Losing You'. Opnieuw werd bij Motown de schaar gehanteerd en verscheen de ingekorte versie in de Top 40. Vanaf dat moment verzorgde Rare Earth meer potentiële singles-kandidaten, terwijl men op de albums de uitstapjes van minimaal een kwartier bleef handhaven.

In 1976 was er weer enorme behoefte in de discotheken voor 'Get Ready' en zo woonde het nog een paar weken in de Tipparade. De single zoals ik die in 1991 kocht, heeft ook 'I Know I'm Losing You' als b-kant, maar is in tegenstelling tot het afgebeelde singlehoesje eentje op het Motown Yesteryears-label en met een neutrale hoes.