We kruipen langzaam dichterbij. Nog een paar berichten en we mogen nummertje 600 bijschrijven in de geschiedenis van Soul-xotica. Net als bij de blues en de folk heeft soul ook vaak een streekeigen sausje. Detroit soul moet stampen en luidruchtig zijn om boven de machines van Ford en General Motors uit te komen. De soul van Philadelphia, 'the city of people', is ingetogen en daardoor glad als zijde. Die uit het diepe zuiden is wild op een gospel-achtige manier. En Miami, Florida? Daar wordt het afgaande op de soul nimmer maandagochtend.
Wie heeft de disco uitgevonden? Het is welhaast één van de weinige muziekstijlen die niet een direct aanknopingspunt heeft. Nee, disco kreeg in de loop der jaren haar cachet. Duitsland speelt daarin een grote rol. Reeds in 1968 gingen onze Oosterburen in een zaaltje dansen op de plaatjes die door iemand anders werd opgelegd. Engeland had in 1971-72 de northern soul nodig om die schakeling te maken. Vanaf 1973 werd het in de rest van Europa ook een normaal tijdverdrijf voor de weekeinden.
Het kan niet vaak genoeg gezegd worden: northern soul is geen vastomlijnde muziekstijl, maar een dj-stroming. De plaatjesdraaier vermaakt zijn toehoorders met plaatjes met een vlotte groove die uitnodigt tot vrije expressie op de dansvloer. Het is intussen wel midden jaren zeventig en men wil meer dan alleen obscure stampers van tien jaar geleden. Sommige deejays stoppen er Phillysoul bij in, anderen gaan voor doorsnee disco. Ik hoef me niet te schamen, zélfs Wigan draaide KC & The Sunshine Band!
Om de disco af te sluiten, zowel Frank Farian als Giorgio Moroder opereerden vanuit Duitsland en trokken de creatieve angel uit de disco. Disco werd een standaard monotone dreun.
Howard Casey en Richard Finch waren de architecten van de Miami Soul. Zonnig als Florida en ongedwongen als een hangmat. Ze richtten in 1973 KC & The Sunshine Band op, maar hielpen in 1974 eerst George McCrae in het zadel. Hun single 'Queen Of Clubs' deed het redelijk in het clubcircuit. Een jaar later kwam 'That's The Way I Like It' en de rest is geschiedenis. Zelfs 'Queen Of Clubs' bereikte alsnog de top tien.
Het belang van Engelse persingen heb ik al vaker uitgelegd. Een mooier midden en laag. Ik was erg verheugd toen ik twee maanden geleden de Engelse 'Queen Of Clubs' tegenkwam. Ik had al een matig klinkende Franse met alternatieve fotohoes. De Engelse 'Jay Boy BOY 88' heeft in 1974 na de oversteek in Nederland een titelhoes gekregen. Hij is nagenoeg nieuw. De bassen zijn zompig en vet, Casey's uithalen loepzuiver. Niet dat hij vals zingt, maar op Europese persingen klinkt het verwaterd.
'Queen Of Clubs' woont dus met alle recht in de blauwe bak!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten