recent gezeurd: Marissa Nadler

Ik. Ik ga al bij het eerste woord de fout in. In een recensie hoort geen ik-persoon, het hoort de mening van de criticus weer te geven zonder dat hij zichzelf noemt. En toch moet de persoon die niet luistert naar 'ik', maar zichzelf wel als dusdanig noemt, wel even inbreken in deze recensie. Want die twee meter verticaal heeft vergelijkingsmateriaal voor wat betreft live-optredens van Marissa Nadler en zag deze avond, tot zijn grote verdriet, iets plaatsvinden wat veel andere bezoekers niet in de gaten schenen te hebben. De singer-songwriter uit Boston, Massachusetts deed vanavond de Statenzaal van de bibliotheek in Zwolle aan voor een Legendary Minstrel Session. Het werd bijgewoond door 64 bezoekers, een stuk minder dan in 2009, maar Eureka (waar het toen werd gehouden) heeft nogal wat 'eigen volk' dat als toevallige passant fungeerde.

Marissa kondigde in september aan, op aanraden van uw scribent, om het rustiger aan te doen. Geen maandenlange tournees meer, maar kleine porties. Dat die niet minder moordend zijn, blijkt uit dit weekend. Vanavond in Zwolle, morgenmiddag in Utrecht en 's avonds in Brussel. Ze was vandaag gearriveerd in Amsterdam. Het artiestenbestaan is zwaar, Nadler heeft al een reputatie om te kunnen zuipen als een bootman, en ze ging eens even flink aan de tetter. Met alle gevolgen van dien.

'Diamond Heart', waarmee ze aftrapt, is warempel de eerste live-uitvoering die ik van haar hoor die ze niet met 'oh-oh-oh's 'verkracht'. Dat geeft de burger moed. Dan zet ze opnieuw de schaar in 'Dying Breed' en laat het tweede couplet weer achterwege, maar laat het wel overgaan in een ander liedje. In de daaropvolgende songs begint de recensent zichzelf vaker te ergeren. Het hoogtepunt van die ellende is het dieptepunt: Een cover van Leonard Cohen's 'Famous Blue Raincoat'. De arme man draait zich om in zijn bed. Ze pakt hele hoge noten en zit er geregeld hélemaal naast! Het is anders niet zo'n babbelaar op het podium, meestal fluistert ze onverstaanbaar de titels en het album waar het vanaf komt, maar vanavond zit ze op de praatstoel. Ze legt uit dat ze aan het experimenteren is met de liedjes. Ja ja, dat doe je al jaren, maar meestal toch wat fatsoenlijker!

Dan begint ze aan het tweede deel en opeens is ze poeslief. Ze speelt zonder morren ieder verzoekje dat wordt geroepen, lijkt wederom een boycot op 'Little Hells' te hebben ingezet. De nummers blijven experimenteel, maar zitten minder tegen de pijngrens aan. Opeens vertedert ze weer. Ze pakt het publiek, vooral de nieuwkomers, volledig in. Deze willen na afloop geen kritiek horen. Ik mijd haar zo goed als ik kan, maar als ik de bar wil verlaten, bots ik tegen haar aan. Ze voelt de frictie en is wederom het ijskoninginnetje. Nu heeft uiterlijk helemaal niets te zoeken in een recensie, maar ze zag er dramatisch uit. Vel-over-bot. Dan ziet ze er op bovenstaande foto nog gezond uit. Het doet me pijn om te zeggen, maar het optreden had vanavond veel van een Amy Winehouse-vertoning. Ik denk liever terug aan Haarlem in 2008 en Amsterdam in 2009.

Positief eindigen? Tuurlijk! Voorprogramma was wederom Chayah Van Diermen. Ze heeft Soul-xotica gelezen en de jurk weggegooid, deze was ietsje minder tuttig, ook al heeft ze nu weer van die speldjes in haar haar. Het valt me op dat de liedjes, met name 'Shadow Of The Night', bij zijn tweede beluistering al klinken alsof ze mijn leven lang al bij me zijn geweest. Chayah komt zekerder over dan als voorprogramma van Snowblink. De kleine meisjes met gitaren wordt wel steeds meer een smerige hobby. Vinden we Chayah lief, Soul-X? Wat bloos je nou? Vieze ouwe man!