Engeland is een raar land, daar is geen woord Frans bij. Sommigen suggereren dat het anker los gegooid moet worden of de stop uit het eiland moet worden getrokken. Ze hebben stopcontacten waar je niet je Philishave in moet stoppen. Daarna krijg je te maken met mijlen, yards, inches, foot, ounces en pints. Als nietsvermoedende Hollander schrijf je dan 6 foot 70 bij lichaamslengte, terwijl dat 6 foot 7 hoort te zijn. Toen ik in januari 1998 besloot in York te blijven, kocht ik als eerste een stereotoren en een racefiets. Samen voor vijftig pond. De hifi is gestolen door mijn buurman, de fiets ging zelfs mee naar Mossley!
Het was een Raleigh en vederlicht. Hoewel ik hem kocht om sollicitaties buiten de stad te kunnen doen, ging ik de eerste zondag recreatief fietsen. Ik at mijn eerste 'jacked potato', over raar gesproken! Op een bepaald moment zag ik een handwijzer: Het is 5 mijl naar de volgende plaats. Na vier kilometer word ik wanhopig. Vijf mijl is dus geen vijf kilometer...
Bovendien letten Engelsen op het cijfer vóór de komma. Is het 5,8 mijl naar het volgende dorp, staat er 5 mijl op de borden, terwijl het bijna 6 is. Ik dacht altijd dat Amerikaanse mijlen langer waren en verbaasde erover dat de vertalers van Amerikaanse films Engelse mijlen gebruikten. Maar beide mijlen blijken 1,6 kilometer.
In het voorjaar van 1999 vertelde Emmaus-coördinator Bob dat hij een geweldige deal had gesloten met de ijzerboer: Alle fietsen (plm. 120) uit de loods voor zestig pond. ,,Alle fietsen?", vroeg ik. ,,Ja. Hoezo?". Dat was het einde van mijn Raleigh!
Hoewel Edwin Starr al drie dagen en drie eenzame nachten heeft gelopen, moet hij nog ruim 38 kilometer. Een makkie! In de drie minuten '25 Miles' legt hij er twintig af. Ook al begint het met een onzekere tred en zijn zijn zolen gaar, hij loopt dus 400 mijl per uur. In het traditionele 'haktsjak'-ritme van Tamla Motown.
Mijn single is een beetje raar. Qua labels is het een exacte replica van de Engelse single uit 1968, zwarte labels, zilveren letters, het vierkante Tamla Motown-logo en compleet met 'uitdrukhartje'. Het zwart heeft echter de grijs-tint die EMI in de vroege jaren tachtig voor Parlophone gebruikte. De print van de letters zijn ook van later. Het meest opvallende is echter de b-kant: 'Mighty Good Lovin' was namelijk in 1968 ook niet de b-kant van TMG 672.
Omdat ik later deze maand een hoop heruitgaven kocht (en een deel van de goede Sint kreeg), ga ik de komende weken aandacht besteden aan enkele van deze singles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten