Er wordt heel wat met vuur gespeeld in de titels. Dit onderwerp gaat volgend jaar zeker nog eens op herhaling! De ene is nog mooier of specialer dan de andere. Dat we dit niet eerder hadden bedacht? Dertig jaar geleden leerde ik op de basisschool lezen en schrijven. Vandaar dat op Soul-xotica tot eind november de woorden van het toenmalige leesplankje voorbij komen. Na boom, roos en vis brengt ons dat deze week bij een brandbare kwestie...
Het mopje was al bedacht. Ze waren bij de receptie van Meininger me bijna zat, vanwege mijn voortdurende internetgebruik. Ze stelden als voorwaarde dat ik een Duitse titel in de komende Schünf von 5 zou zetten. Maar ja, toen was ik alweer thuis. Om toch het legendarische etmaal in Keulen te vieren, blijft Nena op 5 met 'Feuer Und Flamme'.
Op de hoes van een vroege verzamelelpee van Electric Light Orchestra beschrijft Jeff Lynne hoe hij in de eerste jaren 'zocht' naar het juiste groepsgeluid. Pas vanaf 'A New World Record' uit 1976 had hij het gevonden. 'Face The Music' uit mijn geboortejaar mag er anders ook zijn! Op 4 zet ik de openingstrack 'Fire On High'.
Engeland was in de late jaren zestig een bron van creativiteit. Hendrix ontwikkelde daar zijn techniek en er was een Londenaar die baanbrekend werk op het gebied van podiumpresentatie deed. Arthur Brown, naamgever van Crazy World Of Arthur Brown, zong niet alleen 'Fire' naar de top van de Engelse hitparade, hij zette zichzelf ook in brand. Natuurlijk droeg hij dan een brandwerend pak. 'Fire' uit 1968 mag op 3.
Ik kocht 'Dummy' van Portishead in 2000 op cd, nadat ik het album jarenlang op cassette had gehad. Emmaus Mossley-kameraad John Canning wees me op 'It's A Fire' waarin de zangeres hoorbaar week wordt. Het was één van de redenen om ook het vinyl te kopen. De cd is echter nét te lang voor een enkel album en dus werd een nummer geschrapt. Laat dit nu net 'It's A Fire' zijn... Hij mag vandaag op 2.
Brian Wilson slaat tegenwoordig de plank nog wel eens mis, maar wordt voortdurend op handen gedragen. Het is niet eerlijk dat Roy Wood niet zoveel lof krijgt. Geobsedeerd door barok en popmuziek zocht Wood en bleef zich ontwikkelen. Na een album met Electric Light Orchestra doet hij de groep over aan Jeff Lynne en levert zélf met 'Boulders' (1973) een miskend meesterwerk af. Ik kies echter voor zo'n sublieme popsingle van The Move uit 1968: 'Fire Brigade'.
Volgende week zien we ze vliegen. Niet alleen mussen, maar ook meeuwen, kraaien en eenden. Vogels in het algemeen. Net als vuur ook een onuitputbare bron. Zondag kiezen we vijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten