Gisteravond weer een filmmarathon gehad. Ik begon met 'Turks Fruit', daarover komt nog een kwispel, gevolgd door 'Involuntary- Happy Sweden', een kunstzinnige mozaïekfilm die ik vorige week had gekocht. Toen kreeg ik zin om 'The Idiots' nog eens te bekijken, nu iets meer op de personages gelet en wat blijkt? Die donkerharige man in spijkerjack is van de filmcrew en was bij iedere andere film eruit geknipt. En wat te denken van de cameraman die even zichtbaar is? Zijn shot wordt niet eens gebruikt in de film! Bovenal is de film weer even indrukwekkend als de vorige keer. Voorlopig is dit mijn ongekroonde nummer 1 naast 'Mulholland Drive'!
De soundtrack van mijn leven? Nee, evenmin de film VAN mijn leven. In die laatste rolprent, waarvoor ik nog een biograaf zoek (ben niet ijdel genoeg voor een autobiografie), komt bijgaande scéne waarschijnlijk niet in beeld. Óf we willen de speelduur van 'Ben Hur' overschrijden.
Aan het begin van de herfstvakantie van 1988 koop ik op de fancy fair in Sneek een Philips Diamond stereo-pickup uit 1965 voor 6,50 gulden. Ik heb dan al 21 singles. De eerste elpee koop ik een maand later. Vijftien gulden is een hoop geld, maar een graai in de huishoudportemonnee van moeder en ik krijg wisselgeld terug. Natúúrlijk wordt dat ontdekt! Rake klappen, huisarrest en een maand geen zakgeld. Door die ervaring leerde ik wel 'mijn en dijn'. Toch nog ergens goed voor geweest?
De elpee is 'Voices In The Sky- The Best Of' van The Moody Blues. Een raar ding. Vorig jaar schreef ik over de cd 'Walk On By' van Dusty Springfield. Dusty nam nooit dat nummer op. 'Voices In The Sky' was in 1968 de opvolger van 'Nights In White Satin', maar... staat niet op het album. De Europese hoes is diepblauw en suggereert een zeemansgraf, terwijl de Moodies in 1984 nog volop actief zijn. En de titel? Er is niemand overleden...
Van de zeven klassieke Moody Blues-albums wordt 'To Our Children's Children's Children' vergeten, staan 'Satin', 'Question' en 'I'm Just A Singer' in de single-mix en maar liefst vier tracks van 'Long Distance Voyager' uit 1981. Goddank geen 'Go Now'...
Toendertijd voor mij de eerste stap in het verdere ontdekken van The Moody Blues, maar als verzamelaar een zootje! Toch is het fijn hoe 'Talking Out Of Turn' even helemaal dat gevoel van 1988 terug brengt. Stekeltjeshaar, pukkels en stiekem verliefd op Gerda. Het is bij eenzijdig dromen gebleven...
Okay, de cd kocht ik omdat de elpee grijsgedraaid is en ik hem voor zes euro niet kon laten liggen. Uit mijn eigen huishoudportemonnee betaald! Net als met de meeste films mág hij nu eens in de twee jaar. Zó leuk was 1988 nu ook weer niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten