In De Buze hadden we van 2004 tot en met 2008 op donderdag filmavond. Vaste prik. Of het nu Hemelvaartsdag was of schoolvakantie, De Buze vertoonde een film. Ik was meestal verantwoordelijk voor Europese cult, niet altijd de kop thee van de bezoekers. Deze avond in 2007 was ik nieuwsgierig geworden naar een Zweedse film. Menigeen fronstte weer bij mijn exotische keuze, maar toch bleef iedereen hangen. Ik heb zelden zo'n massale lachbui gehoord als die avond.
Een politiebureau op het Zweedse platteland moet sluiten vanwege een totaal gebrek aan misdaad. De dienders organiseren het dan zelf maar. Het begint klein en onschuldig, maar dreigt al snel uit de hand te lopen. 'Kops' (Zweden, 2003, 90m) is de geniale opvolger van 'Jalla Jalla', beide van regisseur Josef Fares, vol met stunts en visuele effecten. Je doet het bijna in je broek van het lachen!
Ik lijk erg vatbaar voor films over gestoorden. Gisteren zag ik nog 'One Flew Over The Cuckoo's Nest', vanavond zag ik voor de tweede maal sinds zaterdag 'King Of California' (VS, 2007, 101m). Michael Douglas is net ontslagen uit het gesticht en trekt in bij zijn jonge dochter die het ondanks haar zestiende grotendeels alleen haar zaakjes heeft moeten regelen. De rol van Miranda wordt vertolkt door Evan Rachel Wood, een bijzondere actrice. Ook in deze film is ze lief, onschuldig, tikkeltje ondeugend. Alles in één. Ze hadden voor dit script niemand beter kunnen wensen.
Terwijl Miranda tracht de touwtjes aan elkaar te knopen door late diensten te draaien bij McDonalds, spendeert Charlie zijn tijd aan het zoeken naar een goudschat. Die moet ergens in de buurt begraven liggen. Hij trekt Miranda mee het verhaal in. Ze probeert sceptisch te blijven, maar er moet toch iemand zijn om Charlie in de gaten te houden?
'King Of California' is een hartverwarmende film, zonder dat die klef wordt. De humor ligt hem in het feit dat dochter op vader moet passen en hem soms moet wijzen op zijn verantwoordelijkheden in plaats van andersom. De kracht ligt hem misschien nog wel het meest in de mimiek van Wood. Dat behoeft namelijk geen dialoog. En dan het einde? Niet happy, of toch wel? Dat laat de regisseur over aan de kijker...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten