Ik zou de nummer 1-hit van Robin Gibb uit 1969 willen citeren. Via een omweggetje kan ik nog steeds binnenkomen, hoewel het 'dashboard' onbereikbaar blijft. Ik heb dit al vaker geroepen, maar ik ga, hoe dan ook, binnen een maand mijn laptop aan het web verbinden. De lengte van mijn blogberichten bevalt me zo goed dat ik Soul-xotica graag via de telefoon zou blijven willen doen. Ter voorkoming van eindeloze verhalen als van Portishead in januari. De kunst van het weg laten.
Iemand die dat ook tot in de puntjes beheerst, is regisseur James Marsh. 'Less is more' is de vuistregel bij make-up, iets wat travestieten in de wind slaan. Bij een thriller kun je eenvoudig een dodelijke spanning als rode draad door een film laten lopen, maar je kan het ook creëren door het weglaten ervan. 'The King' (2005) is daar een mooi voorbeeld van.
Elvis Valderez is het toppunt van beheerst zijn. Hoewel later blijkt dat hij beheerst wordt, lijkt hij in alles een aimabele jongeman. Na eervol ontslag bij de mariniers zoekt hij zijn biologische vader op. Dat doen er wel meer op die leeftijd. David Sandow heeft zijn wilde leven achter zich gelaten, is predikant geworden en heeft een gezin. Dan zit je inderdaad niet op een herinnering aan een slippertje met een Mexicaanse prostituee te wachten. Maar het kwaad is al geschied, om in bijbelse termen te blijven. David waarschuwt zijn gezin bij Elvis uit de buurt te blijven, maar desondanks bloeit een geheime romance tussen hem en dochter Malerie.
Als haar broer Paul Elvis opzoekt in het motel en Elvis hem in koele bloede neersteekt, ben je als kijker geschokt. Het wordt alleen maar erger als je ziet hoe beheerst, zonder enige paniek, hij Paul 'opruimt' en het als een verdwijning doet voorkomen. Malerie wordt zwanger van hem en als David beseft dat Paul niet meer thuis komt, haalt hij Elvis als de verloren zoon binnen. Hij stelt zijn gemeenschap op de hoogte van zijn fout uit het verleden. De zwangerschap van Malerie was al taboe, de zaak wordt moeilijk nu Elvis haar halfbroer blijkt te zijn. Het einde verklap ik niet. In de laatste scéne staat Elvis aan het bureau van David en wil 'in het reine komen met God'. Wat een einde!
Als het onderwerp niet zo gevoelig was, had hij zo bij de EO uitgezonden kunnen worden. Malerie spreekt Elvis eenmaal aan op een 'fuck' en verder geen schuttingtaal. De moraal van het verhaal: Je kan nog zo vaak om vergeving vragen bij God, maar daarmee wis je nog niet het gedane Kwaad uit. Nee, dat gaat ze bij de EO erg veel leden kosten...
Sinds 'Festen' let ik meer en meer op de extra's of, beter, het gebrek daaraan. 'The King' scoort qua soberheid een acht. Als je een film wilt zien die je op het verkeerde been zet, dan is dit een aanrader. Hoewel de film bijna een bijbelverhaal had kunnen zijn, zou Marsh zich gerealiseerd hebben dat we de titel associëren met een knabbel tijdens de preek?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten