,,Epke, heb je gisteren dat op televisie gezien?".
,,Ja, maar ik vond het nogal kleurloos".
,,O, sorry Epke, ik had...".
,,Maakt niet uit, Gerrit".
Epke is vanaf zijn geboorte blind. Na jaren op het blindeninstituut kwam hij bij me in de klas op het KMBO. Een visuele handicap en cynisme gaan bijna hand in hand. Aan wat zijn ogen missen, compenseerde hij met muziek. Hoe hij het woord commercieel pruimde... De VPRO droop eraf. Vreemd was wel dat hij dan fan was van de 'millionselling' Dire Straits. Afgelopen week bevestigde Epke mijn vriendschapsverzoek op Facebook.
Ach vooruit, we waren zestien, Epke achttien. Nu had Epke een pratende rekenmachine. In Duitsland vervaardigd en de stem was dus ook van een plechtige Duitser. We vonden het erg stoer om vaak op de zes te hameren...
Wel eens de piano van Stevie Wonder gezien? Nee? Hij ook niet! (Pfff... wat een flauwe opgewarmde mop uit 1980...). Bij Stevie mankeerde evenmin iets aan het gehoor. Hij verzamelde fraaie damesstemmen. Hij trouwde er eentje, Syreeta. Voor dat kind in de voliére, Minnie Riperton, schreef hij een prachtige hoestekst. Het was maar goed dat ik nog even huiswerk deed, anders had ik nu geschreven dat Stevie met Deniece getrouwd was. Maar wat was dan wel de link met Wonder?
Die had begin jaren zeventig zijn eigen koortje, Wonderlove. Waar Love Unlimited nog een carriére kreeg naast het begeleiden van Barry White, daar bleef Wonderlove exclusief voor de platen van Wonder. Niecy stapte in 1975 uit dat groepje en we maakten kennis met haar capaciteiten dankzij de hit 'Free' in 1977. Ik krijg altijd vlinders in mijn buik van dit nummer.
Natuurlijk was het de start, later zou ze successen boeken met Johnny Mathis en met 'Let's Hear It For The Boy', maar die lust ik niet zo graag als 'Free'!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten