Wie na het lezen van mijn berichten van gisteren inderdaad het archief is ingedoken, komt in juni 2010 een soortgelijke kop tegen. Toen met Earth & Fire als illustratie, nu met die heerlijke single van Chi Coltrane. Sinds ik eind 2009 werd uitgenodigd om op Facebook te komen, heb ik nu een dertigtal vrienden. Veelal kennissen van muziekfora, maar sinds een paar weken ook een paar piepjonge gothic- en emomeisjes die ik vanuit De Buze ken. 'Yeah, nieuwe shcoenen gekocht, XD, Xp, ghehehe, p'... Diepgang van een kano, maar wel verfrissend.
Kristie is zo'n emo. Ondanks haar zeventien lentes zijn haar reacties bijna kinderlijk. Ze houdt ons op de hoogte van favoriete muziekjes, nieuw aangebrachte piercings en Hello Kitty-sneakers. Plus haar skaten, chillen (xD) en domweg vervelen. Dinsdag biechtte ze op bang te zijn voor onweer. Natúúrlijk werd ze door haar vriendinnen uitgelachen. De enige bijval die ze kreeg was van de 'Buzepappa'. Later las ik 'Kristie likes your comment'. Ik bloosde...
Vorig jaar schreef ik over de romantiek van komend onweer, maar soms poep ik ook alle kleuren van de regenboog. Vannacht even na tweeën: Een flits die mijn kamer helemaal verlichtte, direct gevolg door een gewelddadige klap. Twee herinneringen die meteen opkomen. Een derde die ik meteen weer wegstop. Maar het is vooral die van 2008.
Zaterdag 26 juli. In Steenwijk is het jaarlijkse metalfestival Stonehenge, maar ik ben er niet bij. In het kader van vakantie fiets ik naar België, maar hou een dag rust in Hellevoetsluis. Ik heb die dag sms-contact met Buzisten en bel 's avonds moeder voor haar 70e verjaardag. Het is dan noodweer in het noorden. In Hellevoetsluis regent het drie druppen. Geen flits, evenmin een klap. De volgende dag is het erg benauwd. Ik pauzeer lang in Renesse en na vieren wordt het aangenaam. Ik sjees over de Deltawerken en zet mijn tent op in Veere. 's Avonds drink ik een paar biertjes in het stadje en fiets terug naar de boerencamping. Het is twaalf uur en ik zie weerlicht in de verte. Het is de richting van Renesse. Zouden ze daar de kermis besluiten met vuurwerk?
Een uur later. Diep in slaap. Letterlijk een donderslag bij heldere hemel. Het plenst. Het onweer spookt om mijn tent heen. Het douchegebouw is ver weg, verder geen onderkomen te bekennen. Daar lig ik in mijn iglotentje. Dan een flits! Ontzettend dichtbij! Fracties van een seconde. Rinkelend metaal en een klap. Ik weet het zeker! Mijn tentharingen! Ik schreeuw huilend om moeder...
De verklaring komt de volgende ochtend. Een meter vanaf mijn hoofd staat een voortent van een caravan. Dáár sloeg het in! Hoewel het dikke canvas geïmpregneerd is, zit er een schroeigaatje in. In de tent lag een stokdove hond. Ik had zijn ketting gehoord. Wat als de bliksem mijn nylon tentje had geraakt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten