Ik was gisteravond bij de barbecue met de Punkrockheavymetal-karaokeband in De Buze. Ik heb maar liefst driemaal 'Highway To Hell' mee gescandeerd en ben nu al hees! Even na twaalven sta ik buiten te roken, dan opeens: 'ik ben jarig', een hoop gekrijs en knuffels. Ik hou me ervan afzijdig en tik een berichtje op haar Facebook. ,,Zeg Kristie, ben je nu achttien?". Ze zet grote ogen op. ,,Ne-gen-tien!". Oeps... In een vorig bericht té jong ingeschat. Laten we maar :P zeggen...
Moest ik haar nu niet een Schijf op de verjaardag geven? Moest ik de voorgenomen lijst even bij schaven en op haar muzikale interesses aanpassen? Ach waarom... Ze zet immers de mp3-speler met keiharde heavy metal aan als het gaat onweren. Bovendien wilde ik deze Schijf ietsje breder hebben dan alleen onweer.
Peter bracht 5 op. Ik had hem nog eens willen beluisteren, maar dat is er even niet van gekomen. Mijn herinnering zegt dat het een kippevelplaat is en een favoriet onder collega-forummers: 'Suite: Clouds' van Bread-voorman David Gates uit 1974.
Wat is het belang van Engelse vinylpersingen? Ik noemde het de afgelopen twee dagen al bij The Stones. Welnu, Engelse persingen kennen een mooi uitgebalanceerd midden- en laaggebied, waardoor de opnames meer 'body' krijgen. Neem nu 'Black Sabbath', de opener van het debuutalbum, van Black Sabbath uit 1970. Waar bij Europese persingen het onweer kilometers verderop is, daar voel je het bij de Engelse.
Bar weer hoeft niet persé druilregen, storm, hagel en bliksem te zijn. Neem nu zo'n winterdag. Het vriest een paar graden, maar de wind maakt het vies. Ondanks t-shirt, overhemd, vest en winterjas voel je de wind over je blote buik wrijven. Straks heb je weer zakdoeken vol met snot en hoest je totdat je stembanden pijn doen. Luister naar die ijzige wind in 'Wintertime' van Steve Miller Band (1977) en je begrijpt wat ik bedoel?
Een paar maanden geleden poseerde Love Unlimited hier in een hoesbui. Bah! Wat voelde ik me toen smerig. Bezweet door het waterige zonnetje, doorweekt door een plensbui en hondsmoe. Ik had niet de minste aanleiding om iemand op te bellen en te vertellen dat ik van haar houd. Of hij... Kan ook! Nee, ik voelde me niet zoals de kip in 'Walking In The Rain With The One I Love' uit 1971, maar het blijft een boeiend hoorspel!
Ik deed zojuist twee ontdekkingen. Bobby Graham, de producer van Gloria, is inderdaad de beroemde Engelse sessiedrummer. En zag ik dat hij vorig jaar op 16 september is overleden, nog maar 69 jaar oud. Dat verdient nog eens een bericht. De leden van Gloria gaven elkaar koosnaampjes. De boomlange zanger Robert Leverman werd 'Long' genoemd. Voordat de Utrechtenaren met Graham scoorden met het antwoord op 'In The Beginning' van Mike D'Abo (een hit voor Boots), 'The Last Seven Days', hadden ze een paar kantjes voor Philips gemaakt. 'The Storm' werd pas na 'Seven Days' alsnog een hit. Gloria klinkt nergens zo opgefokt als op deze vergeten klassieker uit 1969!
Over twee weken tel ik af naar 500, over drie weken is De Eindstreep van juli 2010, dus even vakantie voor De Schijf? Volgende week vijf liedjes over vakantie. Is er één mooier dan die van The Bee Gees? Schroom niet en laat het me weten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten