Eigenlijk had ik voor vandaag een hoesje in gedachten voor moeder. Zij is vandaag 73 geworden. Maar nadat ik gisteravond twee films op dvd had gezien, dacht ik ineens aan deze single. Twee klassieke kanten verdient eveneens beide kanten van het hoesje. Waar een hoesbui normaal gesproken 'even snel aan de verplichting voldoen' is, daar dreigt dit een bericht van een normale lengte te worden.
Beide kanten van deze klassieke Beatles-single hebben namelijk indirect ook wat met die films te maken. Dat komt nog het meeste tot uitdrukking in 'I Am Sam' (2002) waarin Sean Penn de zwakbegaafde Sam speelt. Als zijn dochtertje Lucy ('in the sky with diamonds') acht wordt, plaatst de kinderbescherming haar in een pleeggezin. Sam heeft haar dan samen met zijn vrienden opgevoed. Samen met advocate ('lovely?') Rita Harrison (familie van?), een rol van de altijd fijne Michelle Pfeiffer, probeert hij met pijn en moeite Lucy weer thuis te krijgen. Lucy wil het liefste bij hem zijn en op een bepaald moment 'lopen ze weg'. Deze scéne gaat gepaard met 'Strawberry Fields Forever' als achtergrond. Maar verder ook spelen muziek en trivia van The Beatles een grote rol in deze toch wel ontroerende film.
'Memories are made of this'. Ik zag 'Almost Famous' eind 2001 nadat ik die middag afscheid van Stevie had genomen. Die moest ik nog eens zien, uiteraard in de 2,5 uur durende 'extended version'. In de gewone film zitten een paar onlogische overgangen. Willie wordt afgescheept door de legendarische Lester Bangs en staat in de volgende scéne op Black Sabbath te wachten. Huh? Daarom. Skippen met die korte versie.
Willie wil muziekjournalist worden en gaat als 15-jarige op tournee met het fictieve Stillwater. Hij ziet door zijn nog niet volwassen ogen hoe het eraan toe gaat binnen zo'n band. Drugs, groupies, onderlinge spanningen. De bijna-gepensioneerde groupie (ze is dan pas 16) noemt zichzelf Penny Lane. Willie wordt vrienden met hen, maar ontdekt ook dat hij nu onmogelijk objectief kan schrijven. Zijn oordeel in Rolling Stone is moordend, maar het einde is verrassend.
Buiten het inzicht dat het geeft in het leven van een rockband anno 1973, Stillwater kon iedere band zijn, is het vooral een fijne muziekfilm.
Niks korter dan anders...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten