Voordat ik mezelf weer onderdompel in de zomer van 1991, wuif ik vanaf deze plaats even naar het hoge noorden. Mijn Deense schoonzus kan vanaf heden een jaar lang haar leeftijd naar hartelust omdraaien zonder dat het effect heeft. Dus, Jelte, geef haar namens mij maar eens een stevige 'tút'. Bijna twee maanden geleden hadden we het in deze serie over Davides-sex, dus het mag wel weer eens? Vandaag het relaas van een vies jongetje en dito meisje.
Donna Gaines kwam in 1969 naar Duitsland om een rol in 'Hair' te spelen en trouwde een meneer Summer. Het huwelijk hield niet lang stand, wél hield Donna er een artiestennaam aan over. Giorgio Moroder had de mensheid al sinds 1967 geteisterd met slappe bubblegum. Zijn 'Son Of My Father' werd in 1972 een wereldhit voor Chicory Tip. Giorgio was een 'fan' van de nieuwe Moog-synthesizer. Met zijn compaan Pete Bellotte zag hij tevens een rage in de discotheken van New York ontstaan.
Het publiek wil lange uitgesponnen nummers met een monotone beat. Met Donna Summer zetten ze op eigen wijze het produkt in de markt. Vanaf 'Love To Love You Baby' in 1975 is het concept af. Donna beroert tijdens opnames duidelijk iets anders dan de microfoon. Het vergt veel inspanning, want ze kreunt er over...
Maar toch hebben de heren ook pretenties. Zo maken ze in 1977 de elpee 'I Remember Yesterday', een conceptalbum over muziek uit verleden, heden en toekomst. Hun visie op 2000 middels 'I Feel Love' blijkt bijna profetisch. Ik koop op 16 juli 1991 het titelstuk op 45 toeren, dat zich duidelijk veertig jaar eerder afspeelt. Buiten de kenmerkende vlakke discobeat om.
Roxy Music verdiende in 1974 een Brian als leider, het was alleen onduidelijk of het Brian of Bryan moest zijn. Natúúrlijk was Brian toen qua geluid het meest beeldbepalend, maar als persoonlijkheid eerder verlegen. Hij verstopte zich altijd achter zijn instrumenten. Bryan stond als zanger het meest in de schijnwerpers, ook al vond Brian die rol nogal overdreven. Het was dus geen koek en ei tussen de bijna-naamgenoten.
Na een optreden maakte Brian zich haastig uit de voeten, terwijl de andere bandleden schouders klopten met bobo's van hun platenmaatschappij. Toen het gezelschap de kleedkamer binnen trad, lag Eno daar met zijn jongeheer te spelen. Exit Eno! Net als Rik Kenton mocht Eno voor hetzelfde Island een soloplaat maken. 'Here Comes The Warm Jets' is een beetje Bowie, beetje Roxy en heel erg glamrock. 'Seven Deadly Finns' is een hele aardige single daarvan.
Dan raakt Eno betrokken bij een ongeval, raakt in coma en beweert later in die toestand muziek te hebben gehoord. Eno vindt daarmee de ambient uit. Maar ben ik een cultuurbarbaar als ik opbiecht dat dat een brug te ver is voor mij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten