Mijn oudste broer Henk, die vrijdag 47 werd, belde iedere zondagochtend vanuit Denemarken. Na een gesprekje met heit en mem stond Jelte klaar met het actuele Top 40-formulier. Hoe het nu is gesteld, weet ik niet, maar rond 1990 liep Denemarken met Engelse en Amerikaanse hits een halfjaar achter. Jelte voorspelde dan welke singles die week de Top 40 uit gingen en Henk gaf aan welke hij graag zou willen hebben. Jelte had dan eerste keus bij Looper op woensdagochtend.
Op dat tijdstip vulde Looper de singlesuitverkoopbak van een rijksdaalder aan. Buiten dat sommige hits nimmer de Deense ether zouden bereiken, waren platen ook kostbaar in Denemarken. Dit ritueel is in ieder geval tot in 1992 door gegaan.
Wat de reden is, weet ik niet meer, maar ik ben erg vroeg in Sneek op woensdag 19 juni. Bij Looper zie ik dat de uitverkoopbak is aangevuld, maar Jelte kan nog niet geweest zijn. Ik lach in mijn vuistje en zoek een single uit die zeker op het lijstje stond: 'Joyride' van Roxette. Wat kan ik zeggen? 'Oh Well Part One'? Of zal ik het zwijgen ertoe doen en het instrumentale tweede deel citeren? Nee, ik bied na 20 jaar mijn excuses aan tegenover beide broers...
In december 1989 luister ik naar de Gouden Uren. Heit is ook in de kamer. Ik wacht op 'Oh Well' van Fleetwood Mac. Die ligt bij Twister, maar ik ken hem dan nog niet. Als heit iets wil zeggen, vertel ik dat ik graag naar deze plaat wil luisteren omdat ik hem misschien koop.
,,Kun je je geld beter aan iets anders besteden", bromt hij en ik volg zijn advies op. Pas op 20 juni 1991 koop ik hem bij Sunrise.
Net als bij Keith West is ook deze té duur voor 4,95 gulden. Ik heb dezelfde single in 1995 mét fotohoes voor een gulden gekocht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten