Neerlands' grootste blueszanger mag vandaag zeventig kaarsjes uitblazen. Ik heb de afgelopen dagen nagedacht of ik iemand lelijk zou passeren door Harry Muskee deze titel toe te dichten. André Hazes mócht het niet zijn, bovendien mag die al als de belangrijkste zanger van het levenslied van na 1970 gerekend worden. Kaz Lux dan? Een groot artiest, maar om hem nu specifiek de blues in te drukken? Herman Brood? Hou op. Oscar Benton? In zijn dromen! Nee, Muskee alias Cuby is de terechte eigenaar van die titel!
Zeven jaar geleden maakte ik eens een avontuurlijke fietstocht. Na Dwingeloo ging ik onbekend terrein op. Ik passeerde Hooghalen en zette koers naar Assen. Vlak onder Assen pauzeerde ik even bij een overzichtsbord. Ik ontdekte dat ik in Hooghalen vlakbij Grolloo was geweest. Dat speet me. Ik had graag even bij het borstbeeld gekeken...
Op zaterdag 19 september 2009 ben ik in het Dwingelerveld en ontdek dat ik circa twintig kilometer van Hooghalen zit. En dus 'vlakbij' Grolloo. De volgende ochtend vertrek ik met mijn laatste tientje, een aangebroken halfje bruin en een laagje jam. 20092009... Vaste bezoekers weten hoe laat het is? Nadat ik in Grolloo ben geweest, ligt bij Vledder een tak op de weg. Hersenschudding. En toch vallen er met die klap ook stukjes op hun plaats.
Ik zag Muskee eens per jaar in Het Bolwerk in Sneek. Het zal frustrerend zijn geweest. Na de imposante carriére van Cuby & The Blizzards te zijn overgeleverd aan een jaarlijkse rondreis langs onbeduidende plattelandszalen. Het was 1995 of 1996 toen Muskee iets probeerde dat wél gepikt werd van een vroegere Blizzard, Herman Brood. Muskee ging als een meleier op het podium op en leverde daardoor een wanprestatie die funest was voor zijn carriére. De heroprichting van Cuby was feitelijk een lachertje, niet in het minst vanwege de sponsoring van een dierenvoerfabrikant, die bedoeld was om Muskee weer in de zalen te krijgen.
Alleen de vroegere toetsenist doet enkel eens mee, verder is deze Cuby een letterlijke voortzetting van The Muskee Gang. Maar dankzij de virtuose gitarist Erwin Java is er niemand die klaagt dat Eelco Gelling niet van de partij is.
Nadat Harry al een borstbeeld had gekregen in Grolloo, gaat dit weekend ook een heus museum over de groep van start. Het is gehuisvest in de boerderij waar de band in de jaren zestig residentie hield. Waar John Mayall langs kwam om Gelling te paaien als vervanger voor Peter Green in zijn Bluesbreakers (het werd Mick Taylor) en Eddie Boyd met haarnetje in de bedstee sliep. Ik ga daar dit jaar zeker nog eens een dag 'verdrinken'. Natúúrlijk volgt daar een bericht over!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten