Het thema van deze Schijf ontstond heel spontaan tijdens de laatste regels van vorige week. Ik had alleen de koploper al langere tijd willen behandelen, maar er valt te weinig over haar te vertellen om er een bericht mee te vullen. Verder is deze Schijf wat merkwaardig. Van de nummer 5 weet ik écht de namen niet meer te herinneren, bij 2 hangt het van de omgeving af of deze Schijfwaardig is...?
Als recensent van het Sneeker Nieuwsblad was ik meestal in Het Bolwerk, maar na een concert van Richard Thompson (de dag vóór de Bijlmerramp) was ik in de ban geraakt van de folk en ging zo ook praktisch iedere maand naar de concerten van stichting Music Inn. Het zal dus ergens rond 1995 zijn geweest dat ik deze twee heren zag. Eentje kondigde geëmotioneerd een lied aan over misstanden op de globe. 'The silent majority stays silent', was hun mantra. Het concert was in de foyer van Amicitia, beneden was de verkiezing van prins carnaval. Het acapella gezongen lied werd finaal overstemd door het gehos en tralala van beneden. Het gaf het alleen maar meer betekenis...
Simon & Garfunkel en The Tremeloes vond ik ietwat afgezaagd, als afgezant van de roemruchte sixties kies ik voor Genesis. Hoewel die in de volgende drie decennia pas echt van betekenis zou worden, maakte de groep in 1968 de single 'Silent Sun'. Het kwam eveneens op het debuut, dat volgens Jonathan King vanwege de titel zou zijn geflopt. Platenhandelaren zouden 'From Genesis To Revelation' hebben gezet bij het geestelijk repertoire. Ik denk dat Genesis zélf nog niet rijp voor succes was.
Op 3 staat deze week een nummer uit een periode dat op Soul-xotica ietwat onderbelicht is. Toch heb ik warme gevoelens voor de muziek uit 1989-90. Niet alles natuurlijk, maar 'Enjoy The Silence' van Depeche Mode is al ruim twintig jaar een favoriet!
De nummer twee is tijdloos, hoewel '4"33' reeds in 1952 werd gecomponeerd. Het bestaat uit drie delen, duurt vier minuten en drieëndertig seconden en heeft één noot minder dan 'One Note Samba'. Het was niet de intentie van avantgarde-componist John Cage om zijn toehoorders op vier minuten stilte te trakteren, maar hen juist te laten luisteren naar geluiden uit de omgeving. Kan het nog minimalistischer? Jazeker! Kunstenaar Jan Van De Dobbelsteen gaf een paar jaar geleden een eenzijdig bespeelbare elpee uit. Hoewel? Het ding had geen groef. De plaat heette 'Nothing'...
Van het toetje vond ik een mooie Polaroid uit 1973. In datzelfde jaar maakte Collie Ryan een bliksemstart door drie elpees uit te brengen. Daar zou het bij blijven. De platen waren gefinancieerd door een commune in Californië waar Collie deel van uitmaakte: Een ecologische boerderij. Veel van haar repertoire gaat over karma en reïncarnatie en de albums werden bij optredens in macrobiotische restaurants aangeboden. In 1974 nam Ryan de benen en verhuisde naar Texas. Als kunstenaar voorziet ze wieldoppen van auto's van mandala's.
Ik werd in 2009 door Hans Von Seydlitz gewezen op de bijzondere muziek van Ryan. In hetzelfde jaar verscheen ook een box met haar albums op cd. Ik ben echter nooit verder gekomen dan het adembenemende 'Starbright (Song Of Silence)'. Geloof het of niet, maar twee van de drie albums zijn nog steeds te koop! Ook van de prijs wordt je stil: 75 dollar. Per stuk...
Van 'Pappie Loop Toch Niet Zo Snel' tot 'To My Father's House', op welke plaatjes gaan we heit, papa, daddy en vader volgende week trakteren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten