Het wil niet echt tot me doordringen, wellicht als ik het schrijf... Ik had voor vandaag een stuk voorbereid over Mannenkoor Karrespoor, naar aanleiding van het jubileumboek dat ik vrijdag kreeg. Om kwart over vijf werd ik gebeld door mijn zus. Zeer onverwacht was de toestand van heit (Fries voor vader) verslechterd. Anderhalf uur later opnieuw telefoon. Het lijden is afgelopen.
De morfine kon de pijn niet aan. Tot vanochtend ging het best wel goed. ,,Mooi weer om het gazon te maaien", had hij gisteren nog gezegd. Hijzelf kon ook niet weten dat hij vandaag zo hulpeloos zou zijn.
Hoe komt het dat ik zo nuchter kan schrijven. Tsja, we wisten al vanaf vorig jaar januari dat hij niet beter werd. Het had al een paar keer gedreigd, met name begin dit jaar en een maand geleden opnieuw. De pijn was vandaag zo hevig, dat dankbaarheid niet misplaatst is.
Ik heb bovenstaande plaat vanmorgen even gedraaid, niet kunnen weten dat ik hem een halve dag later nodig zou hebben. Heit was naast overtuigd christen ook liefhebber van orgelmuziek. Heit is 75 jaar geworden.
De berichtenstroom stagneert even. Ik zal proberen zo nu en dan een hoesbui te publiceren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten