Ik had vandaag weer twintig jaar terug in de tijd willen gaan, maar... ik weet niet precies wanneer ik 315 heb gekocht. Om een reden die ik niet meer kan herinneren, heb ik toen een week geen platen gekocht. Wél weet ik dat 316 op 26 april 1991 bij me kwam wonen. Carpe Diem? Hoewel heit afkeurend zou zijn dat zoonlief pas om half één 's middags de dag aanvaard, is het de tweede dag in successie dat ik vóór drie uur publiceer. Ik had gistermiddag al trek in Amy, maar stuitte toen op The Raveonettes. Vandaag ging ik recht op mijn doel af.
Ik wilde gisteren nog schrijven over échte fans. Of beter gezegd, het ontbreken daarvan! Iedere keer als iemand roept 'daar is de plaatjesdraaier', denk ik aan een fanclub. Voor de meesten van hen is het een 'novelty', iemand die plaatjes draait. Niemand die me zal prijzen omdat ik 'toevallig even' de lekkerste funk en northern soul van Steenwijk heb (ik ben ook de enige met dat specialisme...). Ondankbare honden zijn het! Heeft Soul-X daar ooit zeventien euro voor geïnvesteerd.
Ik was al nooit kapot geweest van 'Frank', de kennismaking met 'Back To Black' was niet anders. Waar dj's het vermeende soulgeluid en de sixties' invloeden roemden, daar vond ik het 'plastic'. Zeker in vergelijking met Sharon Jones en Nicole Willis & The Soul Investigators. Totdat 'Valerie' uitkwam! Notabene het minste nummer van The Zutons, maar nu met een aantrekkelijk arrangement. Producer Mark Ronson had The Dap-Kings ingehuurd, de begeleidingsgroep van ondermeer Sharon Jones!
Op vinyl was 'Valerie' alleen op 7 en 12 inch verkrijgbaar en deze waren spoedig uitverkocht. Maar omdat Amy een echte hype was op dat moment en haar singles naadloos in mijn set konden passen, alleen dáárom kocht ik 'Back To Black' op 33 toeren!
Eenmaal thuis ontdek ik dat Mark Ronson bewust voor een vinylmix heeft gekozen. Waar 'You Know I'm No Good' op cd al verwaterd klinkt en mp3's een gotspe zijn, daar klinkt die vanaf vinyl stevig en evenwichtig. 'Rehab' idemdito, hoewel die als compositie nu eenmaal nooit 1968 zal klinken. Té gekunsteld.
De 'andere kant' uit de kop is kant 2. Kant 1 is met voorgenoemde titels, 'Back To Black' en 'Love Is A Losing Game' de meest gedraaide kant. Vandaag werkte ik eerst van 'Tears Dry On Their Own', muzikaal een kopie van 'Ain't No Mountain High Enough' van Marvin Gaye en Tammi Terrell, naar 'Addicted', het slotstuk. Daarbij viel 'Some Unholy War' opeens erg goed in de smaak!
Buiten dat zul je weinig respect jegens Truus Zuuphuus van mij kunnen verwachten. Ik bekijk haar verslaving, al dan niet fake, en haar excentrieke gedrag als een marketingstunt. Ze zingt over de zelfkant van een over het paard getild wicht, dat niet hoeft te bedelen of te stelen voor een shot, maar het geld keurig netjes van papa krijgt. Dat na een miniem katertje ten gevolge van drie bier en een whiskey roept dat ze alcoholist is. En, ach gut, wat is ze depressief...
En toch was 'Rehab' twee jaar geleden even een strijdlied voor mij: 'They tried to make me go to rehab I said no no no'...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten