Soms voel ik de behoefte om even in het archief van Soul-xotica te graven. Zo las ik vanmiddag opnieuw de serie van de Monstertocht en de afsluitende Schijf van 5. Daarin maak ik een belofte voor maart. Maar aangezien de christelijke feestdagen en de bouwvak laat vallen én ik een vroege verjaardagskaart kreeg uit York met een afbeelding van York Minster, is vandaag de uitgelezen dag om die schade in te halen!
In 1992 koop ik in Denemarken 'The Collection' van The Small Faces, een bizarre dubbelelpee met hits, b-kantjes en een paar slechte live-opnames. In 1995 kan ik de cassette niet weerstaan. Vanwege de beperkte tijdsduur is er flink gesnoeid in de elpee.
Ja. Ik moest stoppen met beloftes, maar op 2 mei wil ik stil staan bij die datum in 1996. Wat dan niet echt terzake doet, is dat ik toen 'Itchycoo Park' van M People op cd-single in de opruiming kocht. Vijf jaar later, vlak vóór de Monstertocht, kwam daarbij 'The Best Of M People', sindsdien een überpositiviteitsstoot tijdens fietsvakanties. Op oudjaarsdag 1997 arriveerde ik in York. Niet vooraf gepland, maar achteraf bezien, om op mijn bek te gaan en er op eigen kracht weer uit te komen!
Eind februari 1998 werd ik uit de herberg op Bishophill Senior gegooid vanwege huurachterstand (de reden waarom ik in 2001 onder een valse naam incheckte...) en stond op straat. Mijn bezittingen stalde ik bij Jim Begley, die ik van Clifton Methodist Church kende, en sliep in de tijdelijke opvang aan Micklegate. Op zondagmorgen om acht uur sloot de opvang en moest ik tijd doden onder een winters zonnetje eer ik om half tien de dienst in de Clifton Methodist kon bijwonen. Ik nam plaats op een bankje nabij York Minster en school tegen de wind onder een fel oranje dekentje. Koptelefoon op en The Small Faces in de walkman.
Dan 'Itchycoo Park'! In de misére van het daklozenbestaan, geen cent om de kont te krabben, zit ik op een zondagmorgen in het zonnetje. Even, héél even, voel ik me de gelukkigste man van York! Die herinnering zal altijd blijven als ik het nummer hoor. Een week later was het dakloos zijn in York alweer ten einde. Het was een harde leerschool, maar de moeite waard. Dingen komen niet altijd moeiteloos op hun pootjes terecht!
Ten tijde van de Monstertocht lijk ik mezelf hervonden te hebben. Hoewel ik die zondagochtend ietsje te laat ben, rook ik voor het gerechtsgebouw een Superking met 'Itchycoo Park' van M People op de koptelefoon. Maar het gelukzalige gevoel van 1998 blijft afwezig, al is het een Gods wonder dat ik die periode heb overleefd!
Niemand kiest ervoor om dakloos te worden. Maar je kan je wel verzoenen met het lot. Gelukkig had ik wél de wil, moed en kracht om me uit die neerwaartse spiraal te vechten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten